Dom Pomocy Społecznej im. Tadeusza Piekarza w Harbutowicach

Parafia Najświętszego Imienia Maryi w Harbutowicach – parafia rzymskokatolicka należąca do dekanatu Sułkowice. Została erygowana w XIV wieku.

Harbutowice – wieś w Polsce, położona w województwie małopolskim, w powiecie myślenickim, w gminie Sułkowice w dolinie Harbutówki. W latach 1954–1968 wieś należała i była siedzibą władz gromady Harbutowice, po jej zniesieniu w gromadzie Sułkowice. W latach 1975–1998 w województwie krakowskim.

Stacja Narciarska Szklana Góra Ski w Harbutowicach – ośrodek narciarski w Beskidzie Makowskim na północno-zachodnim zboczu Szklanej Góry (576 m n.p.m.) w Paśmie Babicy we wsi Harbutowice w gminie Sułkowice.

Szklana Góra – góra w Paśmie Babicy w Beskidzie Makowskim. Ma trzy niewiele różniące się wysokością wierzchołki, między którymi ciągnie się grzbiet o długości około 620 m, przebiegający z południowego zachodu na północny wschód. Na mapach nazwa Szklana Góra podawana jest dla niższego wierzchołka północnego z krzyżem. Według mapy Geoportalu jego wysokość wynosi 578 m, wierzchołek południowy ma wysokość 591 m. Turystyczna mapa Beskidu Makowskiego podaje wysokość 576 m, tylko dla wierzchołka północnego. Szklana Góra nie znajduje się w głównym grzbiecie Pasma Babicy, lecz w jego bocznym grzbiecie, po północnej stronie. Jej północno-zachodnie stoki opadają do doliny Harbutówki w Harbutowicach, południowo-wschodnie do doliny potoku Gościbia, w południowo-zachodnim kierunku łączy się z grzbietem Kijówki (615 m, na mapie Geoportalu opisanej jako Jaworze). Jest niemal całkowicie zalesiona, bezleśne są tylko podnóża opadające do doliny Harbutówki, od północnej strony, gdzie stoki są łagodniejsze, pola uprawne i zabudowania Sułkowic wysoko na nie wkraczają. Jest projektowany gminny znakowany szlak turystyczny (zielony), który ma prowadzić przez Szklaną Górę. Można przejść grzbietem Szklanej Góry i Kijówki również nieznakowanymi drogami z Sułkowic. Opadający do Sułkowic północno-wschodni grzbiet Szklanej Góry jest dołem bezleśny, górą zalesiony, ale miejscami znajdują się na nim polanki i pola z widokiem na Sułkowice i Pogórze Wielickie. Na szczycie Szklanej Góry znajduje się krzyż. Upamiętnia on pochowanych tutaj dwóch konfederatów barskich, którzy polegli w 1771 r. Na południowych stokach Szklanej Góry i wschodnich stokach Kijówki znajduje się wysoko położone osiedle Jaworze. Rozciąga się z niego widok na Pasmo Babicy i rezerwat przyrody Las Gościbia. Na północno-zachodnim stoku w Harbutowicach znajduje się Stacja Narciarska Szklana Góra Ski w Harbutowicach.

Sułkowice – miasto w woj. małopolskim, w powiecie myślenickim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Sułkowice.

Sułkowice – gmina miejsko-wiejska w województwie małopolskim, w powiecie myślenickim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie krakowskim. Siedziba gminy to Sułkowice. Według danych z 30 czerwca 2004 gminę zamieszkiwało 13 640 osób.

Kościół świętej Zofii – rzymskokatolicki kościół filialny należący do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sułkowicach. Jest jedynym rejestrowanym zabytkiem miasta. Jest to niewielka świątynia wzniesiona w 1627 roku dzięki fundacji starosty lanckorońskiego Jana Zebrzydowskiego. Została odbudowana praktycznie od podstaw w 1825 roku i wyremontowana została w 1968 roku. We wnętrzu znajduje się ołtarz św. Zofii w stylu późnobarokowym, a także drewniane drzwi z końca XVII wieku, które zostały przeniesione ze starej świątyni parafialnej. Na drzwiach znajduje się specjalnie wyrzeźbione wgłębienie, nazywane „stopką Matki Boskiej”. Ławki w świątyni podarowane zostały w 1978 roku przez bazylikę Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w Wadowicach.

Pacyfikacja Sułkowic i Harbutowic – masowy mord polskiej ludności cywilnej dokonany przez okupantów niemieckich w trakcie II wojny światowej 23 i 24 lipca 1943 we wsiach Sułkowice i Harbutowice.

Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sułkowicach – rzymskokatolicka parafia należąca do dekanatu sułkowickiego w archidiecezji krakowskiej. Kościół parafialny został zbudowany w stylu neoromańskim, na wzór bazylik wczesnochrześcijańskich, ma trzy nawy. Budowa, z dużymi przerwami, trwała od 1936 do 1964 r. Świątynię konsekrował bp Julian Groblicki 8 listopada 1964 r. Wyposażenie kościoła stanowią m.in. 24-głosowe organy piszczałkowe o dwóch manuałach (klawiaturach) i pedale, wybudowane w 1985 r. przez firmę organmistrzowską Włodzimierza Truszczyńskiego z Warszawy, ołtarze boczne Niepokalanego Poczęcia Matki Bożej i św. Józefa. Parafia posiada cztery dzwony m.in. Dzwon „Karol” poświęcony przez kard. Karola Wojtyłę. Dwa dzwony pękły. W ich miejsce zostały odlane nowe dzwony: „Serce Jezusa” i „Święty Jan Kanty”. Zostały poświęcone przez księdza kardynała Stanisława Dziwisza podczas bierzmowania 20 czerwca 2007. W 2008 roku został wymieniony dach.

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Sułkowice archidiecezji krakowskiej. W latach 30. XX wieku rozpoczął działalność Komitet Budowy Kościoła pod przewodnictwem księdza kanonika Józefa Grosa. Wkrótce władze zatwierdziły miejsce budowy, zostały kupione wapno, cement i kamienie. W 1936 roku rozpoczęto wykopy pod fundamenty. Dużą część prac wierni wykonali systemem gospodarczym. Podczas II Wojny Światowej prace budowlane zostały przerwane. Proboszczem został mianowany ksiądz kanonik Jan Sidełko, którego zaangażowanie stanowiły wzór dla wiernych. Pomimo trudności, spowodowanych powojenną rzeczywistością dawali oni pieniądze, a jeśli ktoś ich nie miał, przychodził częściej do pracy przy budowie nowego kościoła. W 1949 roku, gdy została uzyskana zgoda władz państwowych, powoli zaczęto budować mury, następnie zostały położone płyty stropowe i na końcu dach z sygnaturką. Wieża nie powstała, ponieważ nie zgodziły się na jej wybudowanie władze państwowe. W 1964 roku ksiądz biskup Julian Groblicki konsekrował nową świątynię pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego. Proboszczem był wtedy ksiądz kanonik Bruno Wyrobisz. W dniu 20 września 2014 roku ksiądz kardynał Stanisław Dziwisz konsekrował nowy ołtarz w kościele.

Rezerwat przyrody Las Gościbia – leśny rezerwat przyrody w województwie małopolskim, w powiecie myślenickim, w gminie Sułkowice. Został utworzony w roku 2001. Rezerwat w całości położony jest w miejscowości Harbutowice, w należącym do Beskidu Makowskiego Paśmie Babicy. Obejmuje wierzchołek oraz południowe i wschodnie stoki szczytu Kamienna (551 m). Zajmuje powierzchnię 281,49 ha (akt powołujący podawał 282,46 ha). Wokół rezerwatu utworzono otulinę o powierzchni 216,40 ha. Przedmiotem ochrony rezerwatu są ekosystemy leśne w obszarze źródliskowym potoku Gościbia. Rezerwat leży na gruntach w zarządzie Nadleśnictwa Myślenice. Nie posiada obowiązującego planu ochrony. Nadzór sprawuje Regionalny Konserwator Przyrody w Krakowie. W czasie II wojny światowej miejsce oporu AK.

Cisy Raciborskiego – nazwą tą określa się dwa egzemplarze starych cisów, rosnących na północno-zachodnim stoku Pasma Babicy, na terenie wsi Harbutowice. Drzewa są chronione jako pomniki przyrody. Wiek drzew szacuje się na blisko 700 lat. Są to jedne z najstarszych drzew w Polsce, prawnie chronione od 1934 roku, wpisane do Katalogu Zabytków Przyrody, a od 1954 roku – pomniki przyrody na mocy aktu prawnego wydanego przez Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie). Jako jedne z pięciu najstarszych drzew w Polsce rosną na terenie wsi Harbutowice, którą dawniej porastała puszcza. Cisy charakteryzują się twardym, ciężkim drewnem o twardzieli wiśniowobrązowej. Drewno jest wąskosłoiste, odporne na gnicie, dlatego było od dawna cenione i używane do wyrobu łuków, kusz, a także sprzętów domowych i mebli. Wskutek tego znacznie wytępiono cisy. Zostały nazwane na cześć profesora Mariana Raciborskiego (1863-1917), który należał do pionierów ochrony przyrody w Polsce, w roku jego śmierci. Pierwsza naukowa wzmianka na ich temat to informacja 16.06.1914 na posiedzeniu Krakowskiego Oddziału Towarzystwa Kopernika. Powszechnie odkrycie cisów przypisuje się prof. Marianowi Raciborskiemu, jest to jednak twierdzenie błędne. Większy, a zarazem starszy z nich to okaz żeński o obwodzie około 3 m i wysokości 15 m. Jego wiek szacuje się na blisko 700 lat (badanie prof. Cezarego Pacyniaka z 1992 r. – określono wiek przy pomocy świdra Presslera na 667 lat). Drugi, niższy i zarazem młodszy, to okaz męski, którego wiek szacuje się na około 650-1000 lat. Na terenie Harbutowic oprócz Cisów Raciborskiego rosnących w przysiółku Chodników rosną jeszcze mniej okazałe drzewa cisowe. Pięć młodszych drzew rośnie na terenie kilku przysiółków o nazwach: Batorówka, Kozakówka, Szczerbakówka.