Ulica Stefana Batorego w Chorzowie

Bismarckhütte – oddział niemieckiego obozu Auschwitz-Birkenau mieszczący się w Chorzowie-Batorym. Funkcjonował od września 1944 do stycznia 1945. Obóz ulokowano w pobliżu dzisiejszej (2020) Huty Batory. Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau szacuje liczbę przebywających w nim osób na około 200, byli to głównie Żydzi z Francji, Belgii oraz Czech. Więźniowie mieszkali w barakach z płyt wiórowo-cementowych, funkcjonowały tu sale sypialne, kuchnia, izba chorych i magazyn. Obóz był otoczony ogrodzeniem z drutu kolczastego pod napięciem. Obóz był również otoczony wysokim parkanem od strony niedalekiej szosy. Otoczony teren miał długość około 200-250 metrów. Na początku działania obozu więźniowie pracowali przy jego rozbudowie. Od listopada 1944 więźniowie pracowali w obecnej Hucie Batory między innymi przy przeładunku, transporcie materiałów i kopaniu rowów. Niektórych skazańców zatrudniono bezpośrednio przy produkcji luf i blach pancernych armat przeciwlotniczych. Kierownikiem obozu był SS-Oberscharführer Hermann Kleemann. Najemcą obozu była firma Berghütte-Königs und Bismarckhütte AG. W styczniu 1945 ewakuowano stąd więźniów do Gliwic, a następnie koleją przetransportowano ich do obozu Mittelbau-Dora. W 1960 na Cmentarzu parafii Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny postawiono zbiorową mogiłę, upamiętniającą więźniów podobozu. Monument nagrobny zaprojektował Xawery Dunikowski. W 2008 roku zmodernizowano płytę główną, umieszczając na niej nazwiska ludzi pomordowanych w obozie Auschwitz-Birkenau pochodzących z Chorzowa. 17 stycznia 2020 w miejscu obozu została złożona kapsuła z ziemią udostępnioną z terenów byłych obozów w Groß-Rosen, Dachau, Mauthausen i Ravensbrück oraz została postawiona tablica upamiętniająca obóz.

Parafia Jezusa Chrystusa Dobrego Pasterza w Chorzowie Batorym – parafia rzymskokatolicka należąca do dekanatu Chorzów Batory w archidiecezji katowickiej. Jest najmłodszą i najdalej na południe wysuniętą parafią Chorzowa.

Chorzów-Batory, też: Chorzów Batory, (niem. 1941–1945 Königshütte-Bismarck; śl. Hajduki) – dzielnica Chorzowa położona w południowej części miasta.

Niedźwiedziniec (niem. Bärenhof) − oficjalna część miasta, osiedle w Chorzowa-Batorego, dawny folwark założony w XVII wieku i obszar dworski, wchodzący później w skład osady Radoszowy, wraz z nią włączony w 1906 roku do Kochłowic. Po II wojnie światowej włączony do Chorzowa.

Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Chorzowie-Batorym – rzymskokatolicka parafia w Chorzowie, należąca do archidiecezji katowickiej.

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Chorzowie – ceglany kościół wzniesiony w latach 1898–1901 w Chorzowie, wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa śląskiego. Należy do dekanatu Chorzów Batory archidiecezji katowickiej. Mieści się przy ulicy Farnej, w dzielnicy Chorzów Batory.

III Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Batorego w Chorzowie (pot. Batory) – jedno z czterech najstarszych chorzowskich liceów ogólnokształcących (obok I LO im. Słowackiego, II LO im. Ligonia, IV LO im. Skłodowskiej-Curie). Szkoła dzieliła budynek z Gimnazjum nr 7, z którym od września 2008 roku tworzyła Akademicki Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 2 w Chorzowie. Ostatni rocznik ukończył gimnazjum w roku szkolnym 2018/2019.

Huta Batory (1922–1933 Huta Bismarck, też: Huta Bismarcka; niem. Bismarckhütte) – huta żelaza, która istniała jako podmiot gospodarczy w latach 1873–2013 w Chorzowie-Batorym. W wyniku przekształceń własnościowych, w latach 2005–2019 jej części zostały skonsolidowane (jako oddziały, spółki i działy), wchodząc w skład grupy kapitałowej lub spółki Alchemia S.A. w Warszawie: Alchemia S.A. – Oddział Walcownia Rur Batory (ul. Dyrekcyjna 6), Alchemia S.A. – Oddział Stalownia Batory (ul. Dyrekcyjna 6), Alchemia S.A. – Oddział Kuźnia Batory (ul. Stalowa 1),zamknięty w 2024 r Alchemia S.A. – Dział Zakupów i Dział Handlowy (ul. Dyrekcyjna 6), Laboratoria Badań Batory Sp. z o.o. (ul. Dyrekcyjna 6).

Ulica 16 Lipca w Chorzowie – ulica zlokalizowana w dzielnicy Chorzów-Batory. Rozpoczyna swój bieg przy skrzyżowaniu z ulicą Szpitalną, zaś przy jej końcowym odcinku łączy się z ulicą Kaliny. Swoją nazwę zawdzięcza zorganizowanej 16 lipca 1922 roku w Katowicach uroczystości obchodów włączenia ówczesnego województwa śląskiego w granice Rzeczypospolitej. Przy ulicy dominuje zabudowa mieszkalna, składająca się z tzw. familoków. Znajduje się tu również trójstanowiskowy przystanek autobusowy, który obsługują następujące linie ZTM Katowice: 22, 48, 74, 98, 139, 144, 165, 632, 663, oraz 974.

Stadion na Kalinie – nieistniejący już stadion piłkarski w Chorzowie, w Polsce. Istniał od roku 1918 do lat 50. XX wieku. Mógł pomieścić 2000 widzów. Na obiekcie swoje spotkania rozgrywali piłkarze Ruchu Wielkie Hajduki. Budowę boiska na Kalinie rozpoczęto w 1914 roku, jednak prace zostały przerwane przez I wojnę światową i budowę dokończono w roku 1918. Obiekt otaczał dwumetrowy mur i od początku grali na nim piłkarze Bismarckhütter Ballspiel Clubu. Nawierzchnia boiska była żużlowa i pokryta popiołem (tzw. „hasie” – stąd wzięła się też popularna nazwa obiektu – „hasiok”). W roku 1923 Bismarckhütter Ballspiel Club połączył się z Ruchem Wielkie Hajduki (późniejszy Ruch Chorzów), który został gospodarzem boiska na Kalinie (choć grywał na nim wcześniej, od 1920 roku; innym polem gry na którym Ruch rozgrywał swoje spotkania w tamtym okresie był plac na targowisku pomiędzy dzisiejszymi ulicami Farną i Wrocławską). W 1927 roku niepełnowymiarowe boisko obiektu na Kalinie nie uzyskało licencji na występy w I lidze i do 1930 roku Ruch występował na stadionach 1. FC Katowice, Pogoni Katowice oraz na Górze Redena. W latach 1929–1930 stadion na Kalinie został przebudowany, dzięki czemu Ruch mógł powrócić na swój obiekt. Boisko wciąż było jednak nierówne i sprawiało sporo kłopotów, a część spotkań Ruch nadal rozgrywał na innych arenach. W 1935 roku zespół przeprowadził się na swój nowy stadion przy ulicy Cichej, zainaugurowany 29 września. Na boisku na Kalinie jednak Ruch świętował swoje pierwsze tytuły mistrza Polski (w latach 1933 i 1934, w roku 1935, w którym piłkarze Ruchu także triumfowali w lidze, sezon kończono już na nowym obiekcie). Na Kalinie grano w piłkę jeszcze po II wojnie światowej, a w latach 50. zaczęły w tym miejscu powstawać ogródki działkowe. 18 maja 2006 roku na budynku pobliskiej szkoły odsłonięto uroczyście tablicę pamiątkową przypominającą o dawnym boisku.

Muzeum Misyjne OO. Franciszkanów w katowickiej dzielnicy Panewniki umiejscowione przy klasztorze OO. Franciszkanów, gromadzące dokumentację, fotografie oraz eksponaty z misji zagranicznych górnośląskiej prowincji zakonu. Nową salę wystawienniczą otwarto za prowincjałatu o. Józef Czura OFM 30 października 2003. W muzeum prezentowane są zbiory rękodzielnictwa i sztuki ludowej przywiezione przez franciszkańskich misjonarzy pochodzących z Górnego Śląska. Obejmują one przedmioty przywiezione z: Boliwii, Republiki Centralnej Afryki, Tanzanii, Maroka, Ziemi Świętej, Rosji i innych krajów byłego Związku Radzieckiego (Ukraina, Białoruś i Estonia). W muzeum prezentowane są również filmy o tematyce misyjnej.

Zakłady Chemiczne Hajduki (początkowo Rudolf Rütgers Chemische Fabrik für Theerprodukte, Zakłady Koksochemiczne Hajduki) – polskie przedsiębiorstwo państwowe, które prowadziło zakłady chemiczne w Chorzowie-Batorym, założone w 1888 roku jako prywatna firma, upaństwowione w 1945 roku, zlikwidowane w 2012 roku. W czasach PRL-u jeden z dwóch największych producentów benzoli w Polsce, a także jeden z najbardziej szkodliwych dla środowiska zakładów krajowych.