place

Helenówek (zajezdnia tramwajowa)

Zajezdnie tramwajowe w Łodzi
Zajezdnia tramwajowa Helenowek Lodz
Zajezdnia tramwajowa Helenowek Lodz

Helenówek – zajezdnia tramwajowa w Łodzi funkcjonująca od 1901 do 2012. Do 1993 posiadała numer 5. W latach 1993-2012 należała ona do Międzygminnej Komunikacji Tramwajowej Sp. z o.o.. Obecnie (stan na 2023) istnieją plany przebudowania zajezdni na zakład techniki oraz likwidację obecnego zakładu techniki na ul. Tramwajowej.

Fragment artykułu z Wikipedii Helenówek (zajezdnia tramwajowa) (Licencja: CC BY-SA 3.0, Autorzy, Obrazy).

Helenówek (zajezdnia tramwajowa)
Generała Leopolda Okulickiego „Niedźwiadka”, Łódź Łódź-Bałuty

Współrzędne geograficzne (GPS) Adres Linki zewnętrzne Pobliskie miejsca
placePokaż na mapie

Wikipedia: Helenówek (zajezdnia tramwajowa)Czytaj dalej na Wikipedii

Współrzędne geograficzne (GPS)

Szerokość geograficzna Długość geograficzna
N 51.82912 ° E 19.42459 °
placePokaż na mapie

Adres

Zajezdnia tramwajowa Helenówek (przebudowywana na Zakład Techniki)

Generała Leopolda Okulickiego „Niedźwiadka”
91-366 Łódź, Łódź-Bałuty
województwo łódzkie, Polska
mapOtwórz w Mapach Google

linkWikiData ()
linkOpenStreetMap (152227307)

Zajezdnia tramwajowa Helenowek Lodz
Zajezdnia tramwajowa Helenowek Lodz
Podziel się doświadczeniem

Pobliskie miejsca

Aleja Włókniarzy w Łodzi
Aleja Włókniarzy w Łodzi

Aleja Włókniarzy – jedna z głównych i najdłuższych ulic w Łodzi. Do czasu otwarcia 40-kilometrowego odcinka autostrady A1 (Łódź Północ – Tuszyn), stanowiącego jednocześnie wschodnią obwodnicę Łodzi, była częścią drogi krajowej nr 1 (E75). W związku z tym, od 1 lipca 2016 r. al. Włókniarzy znajduje się w ciągu drogi krajowej numer 91. Nieodłącznie jest również częścią trasy łączącej północ z południem Łodzi. Cała aleja jest dwujezdniowa, a na odcinku od al. Mickiewicza i al. ks. bpa Bandurskiego do ul. Limanowskiego (rondo Korfantego) pomiędzy jezdniami znajduje się wydzielone torowisko tramwajowe. Aleja Włókniarzy zaczyna się od skrzyżowania z ulicą Zgierską na rondzie mjr. Alfreda Michała Biłyka, kończy na skrzyżowaniu z al. ks. bpa Władysława Bandurskiego i al. Adama Mickiewicza, w pobliżu dworca Łódź Kaliska. Środkowa część alei prowadzi estakadą ponad końcowym skrzyżowaniem, przechodząc w al. Jana Pawła II. Aleja powstała w latach 70. XX wieku wzdłuż torów kolejowych od ul. Pabianickiej do ul. Zgierskiej. Wchłonęła na swoim przebiegu dawne ulice: Towarową, Nowo-Towarową i Letnią. Obowiązującą obecnie nazwę aleja otrzymała w 1977 r. 7 czerwca 2005 Rada Miejska podjęła decyzję o przemianowaniu części alei (od al. Mickiewicza i al. Bandurskiego przy dworcu Łódź Kaliska do ul. Pabianickiej) na aleję Jana Pawła II. Przy alei Włókniarzy mieści się świątynia parafii Najświętszego Zbawiciela. W pobliżu skrzyżowania alei z ul. 6 sierpnia znajduje się stadion żużlowy Orła Łódź.

Żydowski sierociniec w Helenówku
Żydowski sierociniec w Helenówku

Żydowski sierociniec w Helenówku – dawny sierociniec, znajdujący się przy obecnej ul. Krajowej 15 w Łodzi; dawniej „osada Fabianka 6”. „Żydowski sierociniec” to nazwa popularna, a oficjalna, według statutu, to „Internat dla Dzieci Żydowskich i Ferma w Helenówku, gm. Radogoszcz”. Został on zatwierdzony przez wojewodę łódzkiego 16 lutego 1922 roku. Na jego bazie powstał w 1930 r. opisywany sierociniec. Pierwszym i jedynym jego dyrektorem do wybuchu II wojny światowej był Chaim Rumkowski, późniejszy Przełożony Starszeństwa Żydów w łódzkim getcie. Podczas wojny funkcjonował tu nazistowski ośrodek „Lebensbornu”, o którym wspomina m.in. Władysław Bartoszewski w wywiadzie-rzece pt. Mój Auschwitz. W 1941 r., przy następnej przecznicy w kierunku zachodnim, na tzw. Marianowie, przy obecnej ul. Chlebowej (wówczas Haidelbeerenweg), rozpatrywano możliwość pomieszczenia obozu dla polskich dzieci (Polen-Jugendverwarlager in Litzmannstadt), który ostatecznie powstał przy ul. Przemysłowej, na terenie łódzkiego getta. Po II wojnie św. w budynku umieszczono sieroty żydowskiego pochodzenia, które przeżyły Holocaust (jednym z wychowanków był Henryk Grynberg) oraz żydowskie polskie dzieci odzyskane z terenu Rosji. Kierowała nim ...?... Rojtholcowa. Ośrodek był utrzymywany przez amerykańską żydowską organizację charytatywną Joint. Z tego powodu pod względem żywnościowym i ogólnym przebywające tu dzieci miały tu doskonałe warunki bytowania, pozwalające im chociaż pod tym względem odreagować traumy wojenne. Teren Ośrodka był ogrodzony wysoką drucianą siatką i na stałe zatrudniał trzech uzbrojonych wartowników. Według wspomnień H. Grynberga było to trzech samotnych mężczyzn. Jeden - Natek - był ex żołnierzem „Brygady Międzynarodowej” w Hiszpanii oraz Armii Czerwonej z którą powrócił do Polski, drugi - Danek - ex żołnierz armii gen. Andersa i Gerszon, były partyzant. Cała trójka była według Grynberga bardzo oddana przebywającym w Ośrodku dzieciom i nader skrupulatnie wypełniała zadanie jego ochrony, szczególnie po pogromie w Kielcach. Następnie placówkę upaństwowiono i utworzono tu Dom Wychowawczy dla Dziewcząt im. Maksyma Gorkiego (między innymi przebywała w nim Nika Strzemińska, córka Władysława Strzemińskiego i Katarzyny Kobro). W latach 80. XX wieku placówkę zlikwidowano, a nieremontowany budynek popadł w ruinę. Po odzyskaniu własności przez łódzką Gminę Żydowską budynek wraz z działką sprzedano. W 2004 roku budynek rozebrano.