Pałac Karolin

Karolin – część wsi Otrębusy w Polsce, położona w województwie mazowieckim, w powiecie pruszkowskim, w gminie Brwinów. W 1948 roku w Karolinie powstał Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „Mazowsze”, mający tu swoją siedzibę do dziś. Jego koncepcja artystyczna zakładała, że „Mazowsze” śpiewać ma folklorystyczny wariant repertuaru ludowego – przekomponowane przyśpiewki i pieśni tradycyjne i tańczyć choreograficzne układy nawiązujące do polskich tańców narodowych.

Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „Mazowsze” im. Tadeusza Sygietyńskiego (PZLPiT „Mazowsze”) – jeden z największych polskich zespołów artystycznych odwołujących się do tradycji polskiej muzyki i tańca ludowego. Od 1948 siedziba zespołu mieści się w Karolinie (część wsi Otrębusy), przy ul. Świerkowej 2. W skład siedziby wchodzi pałac Karolin (Centrum Folkloru Polskiego „Karolin”), zabytkowy zespół pałacowo-parkowy, Gościniec „Mazowsze” (hotel i restauracja) oraz Europejskie Centrum Promocji Kultury Regionalnej i Narodowej „Matecznik-Mazowsze” zwane Salą Widowiskową.

Otrębusy – przystanek Warszawskiej Kolei Dojazdowej położony przy ul. Natalińskiej w Otrębusach. W roku 2022 dzienna wymiana pasażerska na przystanku wyniosła 1 000-1 500 osób.

Otrębusy – wieś sołecka w Polsce, położona w województwie mazowieckim, w powiecie pruszkowskim, w gminie Brwinów. W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa warszawskiego.

Otrębusy (do 30 XII 1962 Nowa Wieś) – dawna gromada, czyli najmniejsza jednostka podziału terytorialnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w latach 1954–1972. Gromady, z gromadzkimi radami narodowymi (GRN) jako organami władzy najniższego stopnia na wsi, funkcjonowały od reformy reorganizującej administrację wiejską przeprowadzonej jesienią 1954 do momentu ich zniesienia z dniem 1 stycznia 1973, tym samym wypierając organizację gminną w latach 1954–1972. Gromadę Otrębusy z siedzibą GRN w Otrębusach utworzono 31 grudnia 1962 w powiecie pruszkowskim w woj. warszawskim w związku z przeniesieniem siedziby GRN gromady Nowa Wieś z Nowej Wsi do Otrębusów i zmianą nazwy jednostki na gromada Otrębusy. 1 stycznia 1969 do gromady Otrębusy obszar zniesionej gromady Żółwin w tymże powiecie. Gromada przetrwała do końca 1972 roku, czyli do kolejnej reformy gminnej. Uwaga: Gromada Otrębusy (o innym składzie) istniała w powiecie pruszkowskim także w latach 1954–61.

Otrębusy – dawna gromada, czyli najmniejsza jednostka podziału terytorialnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w latach 1954–1972. Gromady, z gromadzkimi radami narodowymi (GRN) jako organami władzy najniższego stopnia na wsi, funkcjonowały od reformy reorganizującej administrację wiejską przeprowadzonej jesienią 1954 do momentu ich zniesienia z dniem 1 stycznia 1973, tym samym wypierając organizację gminną w latach 1954–1972. Gromadę Otrębusy z siedzibą GRN w Otrębusach utworzono – jako jedną z 8759 gromad na obszarze Polski – w powiecie pruszkowskim w woj. warszawskim, na mocy uchwały nr VI/10/15/54 WRN w Warszawie z dnia 5 października 1954. W skład jednostki weszły obszary dotychczasowych gromad Kanie, Otrębusy i Parzniew (z wyłączeniem parceli Parzniew) ze zniesionej gminy Helenów oraz kolonia Ołdakówka z dotychczasowej gromady Podkowa Leśna ze zniesionej gminy Podkowa Leśna w tymże powiecie. Dla gromady ustalono 15 członków gromadzkiej rady narodowej. 31 grudnia 1961 gromadę zniesiono, włączając jej obszar do gromady Nowa Wieś w tymże powiecie. Uwaga: Gromada Otrębusy (o innym składzie) istniała w powiecie pruszkowskim także w latach 1962–72.

Muzeum Polskiej Sztuki Ludowej w Otrębusach – muzeum mieszczące się w domu prof. Mariana Pokropka przy ul. Natalińskiej 15. Właścicielami są Marian, Stanisława, Agnieszka i Wojciech Pokropek. Profesor etnologii Uniwersytetu Warszawskiego Marian Pokropek od ponad 40 lat gromadzi zabytki sztuki ludowej: rzeźby, obrazy, gwizdawki, palemki, pisanki, wiklinowe koszyki, wyroby słomiane i wycinanki. Od 1996 roku działa muzeum w jego domu w Otrębusach. Muzeum odwiedzają wycieczki szkolne, turyści, etnografowie, zbieracze, także grupy polityków z różnych krajów czy hierarchowie kościelni. Od grudnia 2014 roku muzeum prowadzi wyłącznie działalność naukową i badawczą. Muzeum prezentuje zbiory i wypożycza eksponaty do innych placówek muzealnych i galerii. Właściciel muzeum nie umożliwia zwiedzania osobom indywidualnym oraz grupom wycieczkowym z wyjątkiem osób zainteresowanych badaniami sztuki ludowej.

Towarzystwo Polsko-Albańskie (TPA) – stowarzyszenie działające w Polsce, którego celem jest propagowanie w Polsce wiedzy o Albanii i Albańczykach i wspieranie przedsięwzięć prowadzących do wzajemnego poznawania się Polaków i Albańczyków. Kontynuuje tradycje Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Albańskiej, działającego w latach 50. XX w. Spotkanie założycielskie TPA miało miejsce 16 kwietnia 1994, w budynku Ambasady Republiki Albanii w Warszawie. Wzięło w nim udział 33 osoby, których łączyły różne doświadczenia związane z Albanią, a także chęć poznania tego kraju. Pierwszym prezesem zarządu została prof. Jolanta Mindak – slawistka, pełniąca wówczas funkcję wicedyrektora Instytutu Filologii Słowiańskich Uniwersytetu Warszawskiego. Następcą J.Mindak na stanowisku prezesa był Jacek Przeniosło. Pierwsze inicjatywy podjęte przez Stowarzyszenie koncentrowały się na przybliżaniu Polakom kultury albańskiej. Temu służyła otwarta w listopadzie 1994 roku w Węgierskim Instytucie Kultury wystawa malarstwa albańskiego (Ali Oseku, Edmond Gjikopuli). Na przełomie listopada i grudnia 1996 r. w Warszawie odbył się Przegląd Filmu Albańskiego, na którym zaprezentowano cztery filmy fabularne, w tym prezentowany po raz pierwszy w Polsce obraz powstały w koprodukcji polsko-albańskiej: Pułkownik Bunkier, w reżyserii Kujtima Çashku. Z inicjatywy TPA powstało w 1995 r. w Tiranie Towarzystwo Fryderyka Chopina, które organizuje konkursy pianistyczne. Z inicjatywy TPA doszło także do zorganizowania kilku konferencji naukowych. W 1995 na Uniwersytecie Toruńskim została zorganizowana sesja poświęcona dwóm polskim albanologom: Wacławowi Cimochowskiemu i Włodzimierzowi Pająkowskiemu. W 2002 r. na Uniwersytecie Warszawskim miała miejsce sesja poświęcona 90 rocznicy albańskiej Deklaracji Niepodległości. Na mocy statutu TPA z 1994 r. siedzibą stowarzyszenia są Otrębusy. Władze TPA stanowią: Walne Zgromadzenie Członków, Zarząd i Komisja Rewizyjna. Zarząd, w skład którego wchodzą: prezes, dwóch wiceprezesów, sekretarz i skarbnik jest wybierany na dwuletnią kadencję przez Walne Zgromadzenie Członków, w głosowaniu tajnym. Stowarzyszenie liczy około 130 członków. Na walnym zebraniu członków Towarzystwa, które odbyło się w Warszawie 22 kwietnia 2017 dokonano wyboru nowych władz. Prezesem Towarzystwa została wybrana po raz kolejny Dorota Horodyska.

Parafia Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła w Otrębusach – rzymskokatolicka parafia należąca do dekanatu brwinowskiego, archidiecezji warszawskiej, metropolii warszawskiej Kościoła katolickiego, w Otrębusach w gminie Brwinów.

Prywatne Muzeum Motoryzacji i Techniki w Otrębusach – prywatne muzeum motoryzacji i techniki w Otrębusach koło Warszawy.

Willa „Renata” – willa znajdująca się w mieście Podkowa Leśna, zbudowana w latach 1934–1935 przez szambelana papieskiego, Leonarda Samowicza dla żony Renaty z domu von Tyzenhausen, według projektu prof. Jana Siennickiego. Na terenie willi powstawały zdjęcia do serialu telewizyjnego „Klan” w latach 1997–2022..

Szklany Dom lub Szklana Willa – awangardowy dom w Podkowie Leśnej przy ulicy Sosnowej 9. Pisarka i feministka Irena Krzywicka zakupiła działkę w Podkowie Leśnej prawdopodobnie w 1928 r. Budowa Szklanej Willi (nazwa notarialna budynku nazywanego przez Krzywicką Szklanym Domem) trwała w latach 1928–30. Z przyczyn ideowych Krzywicka wybrała styl międzynarodowy (w tym nowatorski w ówczesnej Polsce płaski dach i ścianę, zbudowaną z tafli szklanych) jako przeciwieństwo polskiej tradycji architektonicznej. Z powodów finansowych budynek wzniesiono w dwóch etapach. Początkowo powstała część północna. W 1932 r. dobudowano z cegły skrzydło południowe według projektu kuzyna Krzywickiej architekta Maksymiliana Goldberga. Szklany Dom powstał jako budynek letniskowy, nieprzystosowany był do mieszkania zimą. Tym niemniej Krzywicka urządziła w jednym z pokoi pierwszą podkowiańską bibliotekę publiczną (z powodów ideowych chciała nadać budynkowi funkcję społeczną). Ponadto mieszkała w tym domu na początku okupacji. Ponieważ budowa domu zbiegła się z najbujniejszym okresem życia w karierze pisarskiej i publicystycznej Ireny Krzywickiej, stał się on miejscem towarzyskich spotkań literatów i artystów. Bywali tu Tadeusz Boy-Żeleński, Jarosław Iwaszkiewicz, Antoni Słonimski, Andrzej Stawar, Jerzy Andrzejewski, Ksawery Pruszyński, Jan Parandowski i inni. W trakcie wojny i po jej zakończeniu budynek objęto nakazem kwaterunkowym. Osiedlano w nim licznych lokatorów, którzy doprowadzili obiekt do ruiny. W 1953 r. budynek został sprzedany Edwardowi Wodzińskiemu. Później przechodził w kolejne ręce, aż w 1974 r. zakupili go Bożena i Kazimierz Głowaccy, którzy przywrócili jego dawną świetność. We wnętrzu zachowały się elementy wystroju w stylu modernizmu: oryginalna stolarka, okucia drzwi i okien, meble. Dom otacza odrestaurowany ogród, również modernistyczny (rosną tam lilaki, które sadził Boy-Żeleński podczas wizyt w Podkowie Leśnej).