Rotes Rathaus (stacja metra)

Berlin – stolica, największe miasto Niemiec i zarazem kraj związkowy. Zajmuje powierzchnię ok. 891,70 km² i zamieszkuje go 3 755 251 osób (31 grudnia 2022). Jest największym miastem w Unii Europejskiej pod względem liczby mieszkańców w granicach administracyjnych. Berlin jest podzielony na dwanaście okręgów administracyjnych (Bezirk). Przez przestrzeń miejską przepływają m.in. rzeki Sprewa i Hawela, a ponadto znajduje się wiele jezior i zatok, w tym największe Müggelsee. Pierwsza wzmianka o mieście pochodzi z 1237 r. Berlin pełnił rolę historycznej stolicy Brandenburgii, Królestwa Prus, Związku Północnoniemieckiego, Cesarstwa Niemieckiego, Republiki Weimarskiej i III Rzeszy. Po 1945 r. wschodnia część miasta była stolicą Niemieckiej Republiki Demokratycznej (Berlin, Hauptstadt der DDR), natomiast pozostała tworzyła Berlin Zachodni – otoczoną murem (okres 1961–1989) enklawę na terenie NRD. Po zjednoczeniu Niemiec 1990 roku Berlin został stolicą całych Niemiec. Berlin jest siedzibą Prezydenta RFN (od 1994 r.), Kanclerza RFN (od 2001 r.), Bundestagu (od 1999 r.) i Bundesratu (od 2000 r.). Berlin jest jedną z ważniejszych w Europie metropolii globalnych, ponadto ważnym węzłem komunikacyjnym Niemiec i Europy, zarówno kolejowym, lotniczym i drogowym. Ważny ośrodek naukowy, kulturalny i artystyczny (m.in. Europejska Akademia Filmowa i Museumsinsel).

Czerwony Ratusz w Berlinie (niem. Rotes Rathaus in Berlin) – ratusz w Berlinie, w dzielnicy Mitte, neorenesansowy, wzniesiony w latach 1861–1869; siedziba burmistrza Berlina i rządu kraju związkowego Berlin. Nazwa budynku pochodzi od koloru fasady oraz czerwonej cegły, z której został zbudowany. Ratusz powstał między rokiem 1861 a 1869 w stylu północnowłoskiego późnego renesansu. Autorem projektu architektonicznego i wykonawczego był Hermann Friedrich Wäsemann. Architektura wieży ratusza przypomina wieże katedry Notre-Dame w Laon we Francji. Przez większość czasu był siedzibą lokalnych władz i spełniał funkcję ratusza miejskiego. Podczas zimnej wojny i po rekonstrukcji budynku w latach 50. do stanu oryginalnego był siedzibą władz miejskich Berlina Wschodniego. Po zjednoczeniu Niemiec oraz zjednoczeniu administracji miasta stał się oficjalnie siedzibą władz całego Berlina.

Fontanna Neptuna w Berlinie (niem. Neptunbrunnen) – stworzona przez Reinholda Begasa w 1891 roku. Pierwotnie zdobiła południową elewację pałacu Berlińskiego. Na obecnym miejscu stoi dopiero od roku 1969. Begas, komponując swe dzieło zainspirowany był rzymskimi fontannami Berniniego i fontanną Latony w Wersalu. Dynamicznie usytuowany Neptun wieńczący centralną część fontanny otoczony jest personifikacjami czterech rzek: Łaby, Odry, Renu oraz Wisły.

Kościół Marii Panny (niem. St. Marienkirche) – gotycki kościół położony w historycznej części Berlina – Nowego Miasta, obecnie w pobliżu Karl-Liebknecht-Straße na terenie rozległego zieleńca pomiędzy Alexanderplatz i rzeką Sprewą, powstałego na miejscu Marienviertel – gęstej zabudowy, zniszczonej podczas II wojny światowej. Świątynia stoi u stóp Berliner Fernsehturm – wysokiej na 368 m wieży telewizyjnej. Jest cennym przykładem gotyku ceglanego we wschodnich Niemczech.

Kościół Świętego Mikołaja (niem. Nikolaikirche) – gotycki kościół położony w historycznej części Berlina – Cölln, obecnie w dzielnicy Berlin-Mitte, w pobliżu zbiegu ulic Mühlendamm i Spandauer Straße, w Nikolaiviertel – zaułku położonym przy brzegu rzeki Sprewy z gęstą zabudową, zniszczoną podczas II wojny światowej i częściowo odbudowaną. Kościół pod wezwaniem świętego Mikołaja jest cennym przykład gotyku ceglanego we wschodnich Niemczech. Obecnie wchodzi w skład Fundacji Berlińskiego Muzeum Miejskiego (Stiftung Stadtmuseum Berlin) i pełni funkcję sali koncertowej.

Berliner Fernsehturm – Berlińska Wieża Telewizyjna znajduje się w berlińskiej dzielnicy Mitte, w pobliżu Alexanderplatz, a sięgając wysokości 368 metrów jest najwyższym budynkiem w Niemczech i czwartym co do wielkości wolnostojącym obiektem w Europie. Ukończona w 1969 roku, była na tamten czas drugą co do wielkości wieżą telewizyjną na świecie, zaś obecnie zaliczana jest do dziesięciu najpopularniejszych zabytków w Niemczech z ponad milionem zwiedzających rocznie. Wieża telewizyjna w stylu międzynarodowym wzniesiona została w latach 1965-1969 przez Deutsche Post NRD w historycznym centrum Berlina (część dzielnicy Mitte). Otwarcie nastąpiło 3 października 1969 roku. Budynek jest wyższy o ponad 220 metrów od starej berlińskiej wieży radiowej z lat dwudziestych XX wieku w zachodniej części miasta. Jako symbol i punkt orientacyjny widoczny z daleka, kształtuje panoramę miasta. W pierwszych scenach filmów związanych z Berlinem, stolica jest często symbolizowana przez wieżę telewizyjną obok budynków takich, jak Brama Brandenburska, Kolumna Zwycięstwa i budynek Reichstagu. Oprócz swojej głównej funkcji, jako miejsca lokalizacji kilku nadajników stacji radiowych i telewizyjnych, budynek ten, zwany wewnętrznie „Wieżą Telekomunikacyjną 32”, służy jako wieża widokowa z piętrem widokowym, barem na wysokości 203 metrów i restauracją obrotową. Ponadto Berlińska Wieża Telewizyjna służy jako miejsce organizacji wydarzeń i imprez. Szczególny i charakterystyczny dla miasta budynek przeszedł jako symbol silną transformację. Po zjednoczeniu Niemiec przekształcił się on z przywłaszczonego politycznie narodowego symbolu NRD w symbol całego miasta w zjednoczonym Berlinie. Ze względu na swoją uniwersalną i ponadczasową stylistykę jest coraz częściej używany jako znak firmowy i utożsamiany z Berlinem i Niemcami. W 1979 r. berlińska wieża telewizyjna otrzymała w NRD status pomnika, który zachowano po zjednoczeniu Niemiec.

Karl-Liebknecht-Straße (pol. Ulica Karla Liebknechta) – główna ulica berlińskiej dzielnicy Mitte, nazwana imieniem jednego z założycieli Komunistycznej Partii Niemiec Karla Liebknechta. Łączy bulwar Unter den Linden z prowadzącą do północnych dzielnic miasta Prenzlauer Allee.

Marx-Engels-Forum – park usytuowany w dzielnicy Mitte, w centrum Berlina. Powstał w 1986 roku na polecenie władz Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Nazwany na cześć twórców Manifestu komunistycznego Karola Marksa oraz Fryderyka Engelsa. Przed II wojną światową teren obecnego Marx-Engels-Forum był gęsto zaludniony. Na przełomie 1944 i 1945 roku większość budynków została obrócona w ruiny w wyniku alianckich nalotów na Berlin. W 1970 roku pozostała część budynków została wyburzona. W 1977 roku władze NRD podjęły decyzję o zagospodarowaniu przestrzeni między Pałacem Republiki a wieżą telewizyjną. Rzeźbiarz Ludwig Engelhardt został powołany na dyrektora artystycznego projektu przebudowy placu. 4 kwietnia 1986 roku w centrum placu odsłonięto pomnik z brązu przedstawiający Marksa i Engelsa dłuta Engelhardta. W pobliżu pomnika znajduje się również płaskorzeźba przedstawiająca sceny z historii niemieckiego ruchu socjalistycznego.

Rada Ministrów NRD (Ministerrat der Deutschen Demokratischen Republik) – od listopada 1950 nazwa rządu NRD. Była utworzona przez SED na mocy konstytucji jako najwyższy organ zarządzania państwem. W 1950 składała się z 18 członków, zaś w 1989 z 39 kierowników poszczególnych resortów.

Berlin Alexanderplatz – stacja kolejowa w Berlinie położona w dzielnicy Mitte, w okręgu administracyjnym Mitte na południowy zachód od placu Alexanderplatz. Zespół stacji składa się z dworca kolejowego obsługującego linie regionalne i S-Bahn oraz z połączonej z nim podziemnej stacji trzech linii metra. Stacja kolejowa obsługiwała dawniej również pociągi dalekobieżne.

Klosterstraße – stacja metra w Berlinie, w dzielnicy Mitte, w okręgu administracyjnym Mitte, na linii U2. Stacja została otwarta w 1913.

Berolinahaus – modernistyczny budynek znajdujący się przy berlińskim Alexanderplatzu.