place

Głaz narzutowy Piotrek

Głazy narzutowe w PolsceUniwersalny szablon cytowania – brak strony
Głaz
Głaz "Piotrek"

Głaz narzutowy "Piotrek" – głaz przyniesiony przez lądolód ze Skandynawii w epoce plejstocenu. Obecnie jest to największy spośród znalezionych i opisanych głazów narzutowych na Dolnym Śląsku, jeden z większych w pasie Nizin Środkowopolskich oraz w południowej części Polski. Głaz ten jest podobny gabarytowo do kilku innych okazów znajdujących się w pasie nizin polskich: Głazu Romera w rezerwacie przyrody Jodłowice, Diabelskiego Kamienia w Dąbrowach Krotoszyńskich oraz głazu narzutowego na pl. Wolności w Raciborzu.

Fragment artykułu z Wikipedii Głaz narzutowy Piotrek (Licencja: CC BY-SA 3.0, Autorzy, Obrazy).

Głaz narzutowy Piotrek
Blandikower Dorfstraße,

Współrzędne geograficzne (GPS) Adres Pobliskie miejsca
placePokaż na mapie

Wikipedia: Głaz narzutowy PiotrekCzytaj dalej na Wikipedii

Współrzędne geograficzne (GPS)

Szerokość geograficzna Długość geograficzna
N 51.460278 ° E 16.193889 °
placePokaż na mapie

Adres

Blandikower Dorfkiche

Blandikower Dorfstraße 23
16909 (Blandikow)
Brandenburg, Deutschland
mapOtwórz w Mapach Google

Głaz
Głaz "Piotrek"
Podziel się doświadczeniem

Pobliskie miejsca

Małe Rynarcice

Małe Rynarcice (Rynarciczki, niem. Klein Rinnersdorf) – niestandaryzowana kolonia wsi Żelazny Most w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Polkowice. Nazwa miejscowości pochodzi od imienia Reinhard (prawdopodobnie jej fundatora). Udokumentowana historia wsi sięga średniowiecza. Jako Reynhartsdorf wspomniana była już w 1359 r. W późniejszych czasach nosiła nazwę Rinnersdorf Klein (do 1789 r.) i Klein Rinnersdorf (do 1945 r.). W 1948 roku nadano miejscowości oficjalną nazwę Rynarciczki z dopiskiem (ad Żelazny Most). W XVII w. właścicielem tej wsi był Andrzej Kłobuczyński. W XVIII w. należała ona do rodziny von Speer, następnie pani von Roy, Martiny, major von Zieten, Alwin Lange, Elias Alexander Katz i Wilhelm Zenker. Około 1894 r. dobra nabył Georg Dittrich i w rękach jego rodu wieś pozostała aż do wybuchu II wojny światowej. Jemu to najprawdopodobniej przypisać można rozwój zabudowy okołodworskiej, ponieważ od 1905 r. w dokumentach pojawia się informacja o należących do folwarku ogrodzie i parku, w którym na wzgórzu stało mauzoleum grobowe rodziny Dittrich i Gebhardt. W 1900 gminę wiejską Rynarczicki (wraz z wybudowaniem Neumühl) zamieszkiwało 58 osób, a obszar dworski 15 osób. Rynarciczki nigdy nie rozwinęły się, pozostając niewielką osadą o rozproszonej zabudowie. Po wojnie budynki dworu użytkowane były do 1975 r. Władze nie zrealizowały planów założenia tu szkoły rolniczej i większość obiektów dworu rozebrano. Z posiadłości dworskiej pozostały zabudowania na sąsiedniej działce, które mają obecnie adres Żelazny Most 45. W miejscu gdzie był dwór pozostały fragmenty muru, bramy wjazdowej oraz schody wejściowe do dworu. Po mauzoleum pozostały ślady komór grobowych oraz płyta nagrobna.