place

Borek (Wrocław)

Borek (Wrocław)
Wrocław, Aleja Lipowa 6 (willa)
Wrocław, Aleja Lipowa 6 (willa)

Borek – osiedle we Wrocławiu, w byłej dzielnicy Krzyki. Przed rokiem 1945 nosiło nazwę Kleinburg.

Fragment artykułu z Wikipedii Borek (Wrocław) (Licencja: CC BY-SA 3.0, Autorzy, Obrazy).

Borek (Wrocław)
Powstańców Śląskich, Wrocław Borek

Współrzędne geograficzne (GPS) Adres Pobliskie miejsca
placePokaż na mapie

Wikipedia: Borek (Wrocław)Czytaj dalej na Wikipedii

Współrzędne geograficzne (GPS)

Szerokość geograficzna Długość geograficzna
N 51.080366 ° E 17.009679 °
placePokaż na mapie

Adres

Powstańców Śląskich 192
53-139 Wrocław, Borek
województwo dolnośląskie, Polska
mapOtwórz w Mapach Google

Wrocław, Aleja Lipowa 6 (willa)
Wrocław, Aleja Lipowa 6 (willa)
Podziel się doświadczeniem

Pobliskie miejsca

Park Południowy
Park Południowy

Park Południowy (niem. Südpark) – park we Wrocławiu, mieszczący się w południowej części osiedla Borek. Zaliczany jest do parków krajobrazowych o dużych walorach kompozycyjnych i dendrologicznych. W przeciwieństwie do innych parków miasta utworzono go od podstaw, a nie poprzez adaptację terenów leśnych. W 1877 r. właściciel ziemski znacznych terenów, m.in. na południowych obrzeżach Wrocławia, w tym części Borku i pobliskich Partynic, wrocławski kupiec i filantrop Julius Schottländer, przekazał park miastu w zamian za przyłączenie Borku do miejskiej sieci gazowniczej, wodociągowej i kanalizacyjnej. Na podarowanych miastu gruntach do 1892 r. architekt krajobrazu Hugo Richter i botanik Ferdinand Cohn stworzyli park krajobrazowy z polanami i dużym stawem, nad którym browarnik Georg Haase zbudował stylową restaurację z wysoką wieżą, która działała do 1945 roku. Restauracji dziś nie ma, pozostał park ze stawem z wodotryskami, nad nim widokowy taras Landsberga, oraz wzgórze Bendera (od strony ul. A. Waligórskiego) z małą altaną, ścieżki, polana, zadbane kwietniki i ogród bylinowy. W miejscu w którym działała restauracja znajduje się obecnie kameralny lokal Agawa. Od 1995 r. park jest wpisany do rejestru zabytków. Rośnie w nim 109 gatunków roślin; do atrakcji parku należą ciekawe okazy dendrologiczne cypryśnika błotnego (Taxodium distichum), tulipanowca amerykańskiego (Liriodendron tulipifera), orzesznika pięciolistkowego (Carya ovata), platana klonolistnego (Platanus x hispanica) i rzadko spotykanej w Polsce odmiany kasztanowca pospolitego (Aesculus hippocastanum 'Digitata'). Od 5 września 2004 roku w parku stoi pomnik Fryderyka Chopina według projektu profesora warszawskiej ASP, Jana Kucza. Prawie czterometrowej wysokości brązowy monument przedstawia wyniszczonego suchotami kompozytora, siedzącego w sofie i zasłuchanego w dźwięki muzyki.

Ulica Sudecka we Wrocławiu
Ulica Sudecka we Wrocławiu

Ulica Sudecka – wytyczona pod koniec XIX w. ulica (wówczas pod niem. nazwą Hohenzollernstraße) w południowym przedmieściu Wrocławia, w utworzonej tu dzielnicy cesarza Wilhelma I Hohenzollerna (Kaiser-Wilhelm-Viertel). Początkowo na swoim południowym skraju kończyła się na skrzyżowaniu z aleją Wiśniową, przy wybudowanej nieco później (w 1904) wieży ciśnień przy Wiśniowej. Przecinała się wówczas z wytyczoną w tym samym okresie Kleinburger Straße (później Kaiser-Wilhelm-Straße, dzisiejszą ulicą Powstańców Śląskich) na dużym, okrągłym placu (Kaiser-Wilhelm-Platz, po I wojnie światowej Hindenburgplatz), który dziś nosi nazwę Placu Powstańców Śląskich. Dalej Hohenzollernstraße biegła na północ, przecinając prostokątny Höfchenplatz (dziś plac Hirszfelda), następnie mniejszy okrągły plac na skrzyżowaniu z Gabitzstraße (Gajowicką) oraz po zachodniej pierzei trójkątnego Hohenzollernplatz (późniejszy plac Jakuba Szeli, obecnie Skwer Ptasi Zagajnik) aż do Gräbscherner Straße (Grabiszyńskiej). Cała ulica, między Kirschstraße (Wiśniową) a Gräbscherner Straße (Grabiszyńską) miała (podobnie jak ul. Powstańców) dwie jezdnie i szeroki pas zieleni pośrodku pomiędzy nimi. Parę lat po przyłączeniu w 1897 r. do miasta wsi Kleinburg (dziś Borek) nazwę Hohenzollernstraße nadano również (około 1904) dotychczasowej Platanenalee (alei Platanowej, pomiędzy Wiśniową a Dębową) i jej przedłużeniu, Parkstraße (ul. Parkowej); w ten sposób ulica została przedłużona o dalsze półtora kilometra, aż do wiaduktu pod Towarową Obwodnicą Wrocławia (przy skrzyżowaniu ze Ślężną koło Parku Południowego). Ten odcinek miał już (i ma nadal) jezdnię pojedynczą, bez pasa zieleni. W 1909 r. przy Sudeckiej na odcinku pomiędzy wieżą ciśnień a placem Powstańców zbudowano ewangelicki kościół św. Jana (dziś jest to świątynia katolicka pod wezwaniem św. Augustyna). Po wojnie cała 3,5-kilometrowa Hohenzollernstraße nazwana została Sudecką. W 1969 r. władze miasta Zaporoże w Ukraińskiej SRR nazwały jedną ze swoich ulic „Wrocławską”. Komunistyczne władze Wrocławia uznały, że powinny uhonorować ukraińskie miasto w podobny sposób i fragment ulicy Sudeckiej – od Grabiszyńskiej do Placu Powstańców Śląskich – przemianowały na ulicę Zaporoską. Po odcięciu Zaporoskiej dzisiejsza Sudecka ma już tylko około 2 km długości (od Placu Powstańców Śląskich do Ślężnej). Przy ulicy powstała nowa zabudowa, między innymi w ramach Osiedla pod Jaworami.

Instytut Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego

Instytut Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego – jednostka dydaktyczno-naukowa należąca do struktur Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego. Dzieli się na 6 zakładów i 2 pracownie naukowe. Posiada uprawnienia do nadawania stopni naukowych doktora i doktora habilitowanego oraz wnioskowania o nadanie tytułu naukowego profesora. Prowadzi działalność dydaktyczną i badawczą związaną z kształceniem studentów, promowaniem kadry naukowej, publikacjami w dziedzinie filologii słowiańskiej (język i literatura czeska, rosyjska, serbska, chorwacka, ukraińska). Instytut oferuje studia na kierunku filologia ze specjalnościami: filologia czeska, filologia rosyjska, filologia serbska i chorwacka, filologia ukraińska oraz studia podyplomowe, a także studia doktoranckie. Aktualnie na instytucie kształci się około 850 studentów w trybie dziennym i zaocznym. Instytut wydaje trzy własne czasopisma: Slavica Wratislaviensia. Dysponuje także własną samodzielną biblioteką instytutową, liczącą ponad 54 tysiące druków zwartych oraz 11,5 tysiąca woluminów czasopism. Z kolei znajdująca się przy niej czytelnia dysponuje 24 miejscami i ma w swoich zasobach około 700 woluminów księgozbioru podręcznego. Siedzibą instytutu jest kamienica przy ulicy Pocztowej 9 we Wrocławiu. Instytut powstał w 1969 roku w wyniku przekształcenia Katedry Filologii Słowiańskiej na podstawie decyzji ministerialnej. Pracownicy naukowi instytutu zajmowali często najważniejsze stanowiska w hierarchii uniwersyteckiej – dziekanów i prodziekanów na swoich wydziałach. Obecnie ta jednostka naukowo-dydaktyczna zatrudnia blisko 50 pracowników naukowo-dydaktycznych.

Wieża ciśnień Borek we Wrocławiu
Wieża ciśnień Borek we Wrocławiu

Wieża ciśnień Borek – historyzująca wieża ciśnień o wysokości całkowitej 62 m, zlokalizowana na osiedlu Borek we Wrocławiu. Oficjalny adres wieży to: ul. Sudecka 125a, jednak znajduje się ona na pasie rozdzielającym jezdnie al. Wiśniowej w ciągu obwodnicy śródmiejskiej. W 2/3 wysokości (na wys. 42 m) - galeryjka widokowa, z której można było niegdyś - za drobną opłatą - oglądać panoramę miasta, a także - przy dobrej pogodzie - odległą o trzydzieści kilometrów Ślężę a nawet - o sto kilometrów - Karkonosze. Wybudowana została w latach 1904-1905 według projektu Karla Klimma (zatwierdzonego w sierpniu 1903) na południowych obrzeżach miasta, a w 1906 udostępniona zwiedzającym. Zdobiące wieżę rzeźby w piaskowcu, w tym Źródło Nimfa i Tryton, wykonali: Ignatius Taschner i Robert Bednorz. Od 1908 personel wieży wciągał na jej szczycie czerwoną flagę w dniach, kiedy warunki atmosferyczne zapewniały dobrą widoczność; opłata za wjazd windą na galerię widokową wynosiła 10 fenigów. W czasie oblężenia Festung Breslau w 1945 odgrywała rolę punktu obserwacyjnego do kierowania ogniem. Od II wojny światowej do lat 90. wieża nie była konserwowana (nie wykorzystywano też jej walorów turystycznych), choć zbiorniki wykorzystywano jeszcze do połowy lat 80. w systemie wodociągów miejskich. W końcu lat 90. wieża została wykupiona przez Stephan Elektronik Investment. Na podstawie projektu Wacława Bieniasza-Nicholsona przekształcono ją w kompleks restauracji o nazwie "Wieża Ciśnień". Wieża reprezentuje formy stylowe późnego eklektyzmu z elementami secesji w ornamentyce i rzeźbie, mieszając formy neogotyckie (sklepienie pod zbiornikiem) z neoromańskim stylem wilhelmińskim. Konstrukcja wymurowana z cegły klinkierowej. Pierwsze dwie kondygnacje służyły początkowo jako mieszkania dla obsługi technicznej wieży, obecnie przekształcone w pomieszczenia użytkowe wraz ze znajdującym się nad nimi poddaszem. Zbiornik wody znajdował się niegdyś w podpartej na dziewięciu filarach ośmiobocznej części nakrytej dachem namiotowym, na szczycie którego umieszczono masywny hełm o cechach secesyjnych. Środkowy słup zawierający dawniej wodociąg mieści obecnie jedną z wind (druga, wraz z klatką schodową, jest w bocznej wieżyczce). Wieża została wpisana do rejestru zabytków dnia 19 października 1978 roku. Obecnie wieża jest zamknięta dla zwiedzających.