Dworzec Miejski Prawego Brzegu Odry we Wrocławiu

Kamienica Pod Złotym Psem (niem. Haus Zum Goldenen Hund) – kamienica na wrocławskim rynku, na jego wschodniej pierzei, na tzw. stronie Zielonej Trzciny (niem. Grüne-Rohr-Seite) lub Zielonej Rury(według Mateusza Golińskiego ta część pierzei nosiła nazwę "Pod Podcieniami Kapeluszników").

Dworzec Marchijski lub Dworzec Dolnośląsko-Marchijski (niem. Niederschlesisch-Märkischer Bahnhof) we Wrocławiu – dawny dworzec kolejowy wybudowany przez Towarzystwo Kolei Dolnośląsko-Marchijskiej (niem. Niederschlesisch-Märkische Eisenbahn) i otwarty 18 października 1844. Projektantem dworca był architekt Julius Manger. Rozpoczynająca się na dworcu kolej łączyła Dolny Śląsk (Wrocław, Legnicę, Bolesławiec Węgliniec, Lubsko i Gubin) z Berlinem (Marchia Brandenburska), a od 1 września 1847 dodatkowym 28-kilometrowym łącznikiem także ze Zgorzelcem.

Cmentarz św. Barbary (I), niem. St. Barbara Friedhof lub Glacisfriedhof – dawny cmentarz protestancki, założony w roku 1774 przez parafię św. Barbary we Wrocławiu. W odróżnieniu od cmentarza przykościelnego tej parafii, zlokalizowany został na zewnątrz linii fortyfikacji miejskich, na Przedmurzu Mikołajskim (niem. Nicolai Glacis), na zachód od skrzyżowania obecnych ulicy Sokolniczej (niem. Jahnstraße) i pl. Orląt Lwowskich na przedłużeniu Braniborskiej (niem. Berliner Straße). Aż do końca I dekady XIX wieku (tj. do likwidacji murów miejskich Wrocławia zarządzonej po kapitulacji garnizonu pruskiego przed wojskami napoleońskimi i ich wkroczeniu do miasta w 1807 r.) na terenie cmentarza znajdowały się wojskowe koszary i urządzenia fortyfikacyjne. Oprócz parafii św. Barbary cmentarz służył także Zgromadzeniu Sióstr św. Elżbiety, które prowadziło szpital dla kobiet. Cmentarz przestał funkcjonować około roku 1865 (działał już wówczas, od co najmniej 1852 roku, drugi cmentarz parafii św. Barbary), a zlikwidowany został w pierwszej dekadzie XX wieku. Wówczas na jego miejscu utworzono plac zabaw i niewielki park. Obecnie znajduje się tu boisko XII Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Chrobrego we Wrocławiu.

Muzeum Gry i Komputery Minionej Ery – wrocławskie muzeum poświęcone historii gier, konsol i komputerów oraz retroinformatyce. Otwarte zostało 2 września 2017 roku w budynku Dworca Świebodzkiego. Stworzone przez członków inicjatywy RetroGralnia przy udziale środków crowdfundingowych. Muzeum jest kontynuacją wcześniejszych działań istniejącej od 2011 roku inicjatywy, na które składała się między innymi organizacja licznych wystaw, w tym w roku 2017 już pod marką mającego powstać Muzeum. Na ekspozycje Muzeum składają się: ekspozycja około 100 konsol i komputerów z lat '70 do wczesnych lat 2000, ekspozycja gier mechanicznych i elektromechanicznych, ekspozycja gier przenośnych ekspozycja akcesoriów i kontrolerów, automaty arcade, kolekcja czasopism z lat '90, stanowiska interaktywne do gry. W zasobach Muzeum znajduje się ponad 200 komputerów i konsol, około 500 konsol przenośnych i 200 gier mechanicznych i elektrycznych. W muzeum zobaczyć można między innymi eksponaty wyjątkowe, takie jak np. pierwszy komputer PC – IBM 5150, pierwszą konsolę domową Magnavox Odyssey, czy oryginalny automat Asteroids oraz bardziej popularne i znane w Polsce maszyny firm Commodore, Atari, Amiga, Nintendo, Sega, czy Pegasus.

XII Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego we Wrocławiu – szkoła średnia znajdująca się przy pl. Orląt Lwowskich 2a we Wrocławiu. Istnieje od 1956 r., gdy budynek szkoły przejęło Towarzystwo Przyjaciół Dzieci. Założycielem szkoły był Czesław Mościcki. Od 1963 r. patronem szkoły jest Bolesław Chrobry. 16 września 2006 odbyły się uroczystości jubileuszowe z okazji 50-lecia Szkoły. W ogólnopolskim rankingu szkół średnich „Perspektyw” i „Rzeczpospolitej” w 2011 roku szkoła zajęła V miejsce we Wrocławiu, VI na Dolnym Śląsku i 68. w Polsce. W 2014 roku szkoła awansowała na miejsce 24. w Polsce i 3. na Dolnym Śląsku.

Wielki Cmentarz (niem. Großer Friedhof, Elisabethfriedhof, Magdalenenfriedhof) – luterański cmentarz, który znajdował się we Wrocławiu, w kwartale dzisiejszych ulic: Legnickiej, Braniborskiej, Dobrej i Trzemeskiej. Cmentarz był nekropolią zasłużonych i prominentnych wrocławian XVIII i XIX w. Zniszczony podczas II wojny światowej, ostatecznie zlikwidowany w 1957 roku.

Wrocław Świebodzki – nieczynna stacja i dworzec kolejowy w ścisłym centrum Wrocławia przy placu Orląt Lwowskich na Przedmieściu Świdnickim (800 m od Rynku, 1,5 km od stacji Wrocław Główny), najstarszy z trzech zachowanych do dziś z infrastrukturą (torowiska, perony i rozjazdy) pasażerskich dworców kolejowych we Wrocławiu, jednak od 1991 wyłączony z eksploatacji kolei (w jego budynkach znajduje się dziś teatr i firmy handlowo-usługowe). Planowane jest ponowne uruchomienie kursów pociągów, jednak dopiero w 3. dekadzie XXI wieku.

Plac Orląt Lwowskich we Wrocławiu (Elfer Platz, Berliner Platz, Braniborski, Sergiusza Kirowa) – plac położony we Wrocławiu na Przedmieściu Mikołajskim w obrębie byłej dzielnicy Stare Miasto. Stanowi ważny węzeł komunikacyjny w mieście. Swym zasięgiem obejmuje dwa place o nieregularnych kształtach.

Ulica Braniborska we Wrocławiu – ulica we wrocławskim osiedlu Szczepin, łącząca plac Orląt Lwowskich (od skrzyżowania z Nabycińską) z placem Strzegomskim (przy skrzyżowaniu ze Smolecką); odcinek ten liczy 850 metrów długości. Jej przedłużeniem na północny zachód jest ulica Strzegomska. Powstałe w połowie XIX wieku dwa dworce kolejowe – w roku 1842 Świebodzki (Freiburger Bahnhof) i w 1844 Dolnośląsko-Marchijski (Niederschlesisch-Märkischer Eisenbahnhof) – spowodowały, że przemysł ciężki w rejonie przedmieścia Szczepin zaczął się – dzięki komunikacji kolejowej – szybko rozwijać. Budowane wzdłuż torów trasy berlińskiej magazyny i warsztaty wymagały również dostępu drogowego, który zapewniła wytyczona wzdłuż nich ulica, nazwana wówczas Berliner-Straße („ulica Berlińska”, obecnie Braniborska). Do dnia dzisiejszego charakter jej zabudowy niewiele się zmienił, nadal większość jej zabudowy po stronie południowej to obiekty niemieszkalne, choć dawna kolejowa trasa berlińska przestała być eksploatowana. W zlokalizowanych przy ul. Braniborskiej nr 2/10 budynkach, zbudowanych według projektu architekta Wilhelma Grapowa, w latach 1869-1872 znajdował się dawniej Dworzec Miejski Kolei Prawego Brzegu Odry oraz Königlische Oberzoll Direktion – Dyrekcja Głównego Królewskiego Urzędu Celnego. Polska nazwa ulicy jest słowiańską formą przymiotnika od nazwy prowincji Brandenburgia. W prostokącie ulic Braniborskiej, Trzemeskiej, Legnickiej i Dobrej (Berliner Str., Mariannenstr., Friedrich-Wilhelm Str., Dessauerstr.) od roku 1777 do 1867 funkcjonował tzw. Wielki Cmentarz (Grosser Friedhof). Jego powstanie było następstwem edyktu króla Prus z roku 1775, zakazującego pochówków w obrębie murów miejskich. Kaplicę cmentarną zaprojektował Heinrich Gottlieb Dreyer. Nazwa „Wielki” w odniesieniu do tego cmentarza wzięła się stąd, iż grzebano na nim najważniejsze postaci miasta: pochówek na tym cmentarzu był wyrazem szacunku dla osiągnięć zmarłego. Cmentarz użytkowany był do 1867 roku przez parafie ewangelickie św. Marii Magdaleny, św. Elżbiety i św. Bernardyna; na początku XX wieku nieczynny cmentarz przejęły parafie św. Marii Magdaleny i św. Elżbiety, zatem nazywany bywał czasem cmentarzem Magdaleny (Magdalenenfriedhof). Zniszczony w wyniku działań wojennych cmentarz ulegał dalszej dewastacji, jak wiele innych pozostałości niemieckiej historii miasta; ostatecznie został zlikwidowany w 1957 roku, a na jego miejscu powstały bloki z wielkiej płyty.

Kościół św. Trójcy (niem. St.-Trinitatis-Kirche) – świątynia, która znajdowała się we Wrocławiu przy ulicy Tęczowej, na terenie obecnego parku Lesława Węgrzynowskiego, stanowiła część kompleksu świątynno-szpitalnego. Zniszczona podczas II wojny światowej.

Dzielnica mieszkaniowa Plac PKWN – fragment większego założenia urbanistycznego jakim jest osiedle mieszkaniowe Plac PKWN, wyróżnione poprzez uznanie i objęcie go ochroną jako dobra kultury współczesnej. Dzielnica mieszkaniowa Plac PKWN położona jest we Wrocławiu w obrębie osiedla Przedmieście Świdnickie. Zbudowana została w ramach wyżej wymienionego osiedla w drugiej połowie lat 50. i w latach 60. XX wieku. Część zabudowy położonej w ramach niniejszej dzielnicy mieszkaniowej, tj. zespół budynków mieszkalno-usługowych przy ulicy marsz. Józefa Piłsudskiego 2-10, została także objęta ochroną w ramach gminnej ewidencji zabytków.

Ulica Tęczowa – ulica długości około 1,2 km we Wrocławiu (do 1945 pod nazwą Siebenhufenerstraße w dzielnicy Siebenhufen – pol. „Siedem Łanów”), na pograniczu Przedmieścia Mikołajskiego i Przedmieścia Świdnickiego.