Wielki Cmentarz (Wrocław)

Ulica Braniborska we Wrocławiu – ulica we wrocławskim osiedlu Szczepin, łącząca plac Orląt Lwowskich (od skrzyżowania z Nabycińską) z placem Strzegomskim (przy skrzyżowaniu ze Smolecką); odcinek ten liczy 850 metrów długości. Jej przedłużeniem na północny zachód jest ulica Strzegomska. Powstałe w połowie XIX wieku dwa dworce kolejowe – w roku 1842 Świebodzki (Freiburger Bahnhof) i w 1844 Dolnośląsko-Marchijski (Niederschlesisch-Märkischer Eisenbahnhof) – spowodowały, że przemysł ciężki w rejonie przedmieścia Szczepin zaczął się – dzięki komunikacji kolejowej – szybko rozwijać. Budowane wzdłuż torów trasy berlińskiej magazyny i warsztaty wymagały również dostępu drogowego, który zapewniła wytyczona wzdłuż nich ulica, nazwana wówczas Berliner-Straße („ulica Berlińska”, obecnie Braniborska). Do dnia dzisiejszego charakter jej zabudowy niewiele się zmienił, nadal większość jej zabudowy po stronie południowej to obiekty niemieszkalne, choć dawna kolejowa trasa berlińska przestała być eksploatowana. W zlokalizowanych przy ul. Braniborskiej nr 2/10 budynkach, zbudowanych według projektu architekta Wilhelma Grapowa, w latach 1869-1872 znajdował się dawniej Dworzec Miejski Kolei Prawego Brzegu Odry oraz Königlische Oberzoll Direktion – Dyrekcja Głównego Królewskiego Urzędu Celnego. Polska nazwa ulicy jest słowiańską formą przymiotnika od nazwy prowincji Brandenburgia. W prostokącie ulic Braniborskiej, Trzemeskiej, Legnickiej i Dobrej (Berliner Str., Mariannenstr., Friedrich-Wilhelm Str., Dessauerstr.) od roku 1777 do 1867 funkcjonował tzw. Wielki Cmentarz (Grosser Friedhof). Jego powstanie było następstwem edyktu króla Prus z roku 1775, zakazującego pochówków w obrębie murów miejskich. Kaplicę cmentarną zaprojektował Heinrich Gottlieb Dreyer. Nazwa „Wielki” w odniesieniu do tego cmentarza wzięła się stąd, iż grzebano na nim najważniejsze postaci miasta: pochówek na tym cmentarzu był wyrazem szacunku dla osiągnięć zmarłego. Cmentarz użytkowany był do 1867 roku przez parafie ewangelickie św. Marii Magdaleny, św. Elżbiety i św. Bernardyna; na początku XX wieku nieczynny cmentarz przejęły parafie św. Marii Magdaleny i św. Elżbiety, zatem nazywany bywał czasem cmentarzem Magdaleny (Magdalenenfriedhof). Zniszczony w wyniku działań wojennych cmentarz ulegał dalszej dewastacji, jak wiele innych pozostałości niemieckiej historii miasta; ostatecznie został zlikwidowany w 1957 roku, a na jego miejscu powstały bloki z wielkiej płyty.

Śmierć Igora Stachowiaka – wydarzenia, które 15 maja 2016 doprowadziły do śmierci 25-letniego Igora Stachowiaka w komisariacie Wrocław-Stare Miasto przy ul. Trzemeskiej 12, po zatrzymaniu go przez funkcjonariuszy policji na wrocławskim Rynku tego samego dnia. Sprawa nieprawidłowości, do których mogło dojść przy zatrzymaniu mężczyzny, stała się przedmiotem debaty medialnej, szczególnie po emisji reportażu Wojciecha Bojanowskiego w programie Superwizjer (TVN) 20 maja 2017. Adam Bodnar, rzecznik praw obywatelskich, po emisji reportażu stwierdził 21 maja 2017 w programie Fakty po Faktach (TVN24), że nie ma on „absolutnie żadnych wątpliwości” co do tego, że wobec Igora Stachowiaka stosowano tortury oraz że sposób traktowania zatrzymanego przez funkcjonariuszy policji stanowił „rażące naruszenie praw obywatelskich”. 21 czerwca 2019 czterech podejrzanych policjantów zostało skazanych w Sądzie Okręgowym dla Wrocławia Stare Miasto. Łukasz R. został skazany na karę 2 lat i 6 miesięcy, Paweł G., Paweł P. i Adam W. zostali skazani na 2 lata więzienia. W sierpniu 2023 Sąd Najwyższy oddalił kasacje od wyroku złożone przez trzech skazanych oraz przez Rzecznika Praw Obywatelskich Adama Bodnara.

Dworzec Miejski Prawego Brzegu Odry – zlikwidowana i zamknięta w 1884 roku stacja kolejowa we Wrocławiu. Została oddana do użytku 1 maja 1872 przez Rechte-Oder-Ufer-Eisenbahn.

Kamienica Pod Złotym Psem (niem. Haus Zum Goldenen Hund) – kamienica na wrocławskim rynku, na jego wschodniej pierzei, na tzw. stronie Zielonej Trzciny (niem. Grüne-Rohr-Seite) lub Zielonej Rury(według Mateusza Golińskiego ta część pierzei nosiła nazwę "Pod Podcieniami Kapeluszników").

Wydział Aktorski we Wrocławiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie – jeden z pięciu wydziałów Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Jego siedziba znajduje się przy ul. Braniborskiej 59 we Wrocławiu.

Wydział Lalkarski we Wrocławiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie – jeden z pięciu wydziałów Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Jego siedziba znajduje się przy ul. Braniborskiej 59 we Wrocławiu.

Dworzec Marchijski lub Dworzec Dolnośląsko-Marchijski (niem. Niederschlesisch-Märkischer Bahnhof) we Wrocławiu – dawny dworzec kolejowy wybudowany przez Towarzystwo Kolei Dolnośląsko-Marchijskiej (niem. Niederschlesisch-Märkische Eisenbahn) i otwarty 18 października 1844. Projektantem dworca był architekt Julius Manger. Rozpoczynająca się na dworcu kolej łączyła Dolny Śląsk (Wrocław, Legnicę, Bolesławiec Węgliniec, Lubsko i Gubin) z Berlinem (Marchia Brandenburska), a od 1 września 1847 dodatkowym 28-kilometrowym łącznikiem także ze Zgorzelcem.

Cmentarz św. Barbary (I), niem. St. Barbara Friedhof lub Glacisfriedhof – dawny cmentarz protestancki, założony w roku 1774 przez parafię św. Barbary we Wrocławiu. W odróżnieniu od cmentarza przykościelnego tej parafii, zlokalizowany został na zewnątrz linii fortyfikacji miejskich, na Przedmurzu Mikołajskim (niem. Nicolai Glacis), na zachód od skrzyżowania obecnych ulicy Sokolniczej (niem. Jahnstraße) i pl. Orląt Lwowskich na przedłużeniu Braniborskiej (niem. Berliner Straße). Aż do końca I dekady XIX wieku (tj. do likwidacji murów miejskich Wrocławia zarządzonej po kapitulacji garnizonu pruskiego przed wojskami napoleońskimi i ich wkroczeniu do miasta w 1807 r.) na terenie cmentarza znajdowały się wojskowe koszary i urządzenia fortyfikacyjne. Oprócz parafii św. Barbary cmentarz służył także Zgromadzeniu Sióstr św. Elżbiety, które prowadziło szpital dla kobiet. Cmentarz przestał funkcjonować około roku 1865 (działał już wówczas, od co najmniej 1852 roku, drugi cmentarz parafii św. Barbary), a zlikwidowany został w pierwszej dekadzie XX wieku. Wówczas na jego miejscu utworzono plac zabaw i niewielki park. Obecnie znajduje się tu boisko XII Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Chrobrego we Wrocławiu.

Muzeum Gry i Komputery Minionej Ery – wrocławskie muzeum poświęcone historii gier, konsol i komputerów oraz retroinformatyce. Otwarte zostało 2 września 2017 roku w budynku Dworca Świebodzkiego. Stworzone przez członków inicjatywy RetroGralnia przy udziale środków crowdfundingowych. Muzeum jest kontynuacją wcześniejszych działań istniejącej od 2011 roku inicjatywy, na które składała się między innymi organizacja licznych wystaw, w tym w roku 2017 już pod marką mającego powstać Muzeum. Na ekspozycje Muzeum składają się: ekspozycja około 100 konsol i komputerów z lat '70 do wczesnych lat 2000, ekspozycja gier mechanicznych i elektromechanicznych, ekspozycja gier przenośnych ekspozycja akcesoriów i kontrolerów, automaty arcade, kolekcja czasopism z lat '90, stanowiska interaktywne do gry. W zasobach Muzeum znajduje się ponad 200 komputerów i konsol, około 500 konsol przenośnych i 200 gier mechanicznych i elektrycznych. W muzeum zobaczyć można między innymi eksponaty wyjątkowe, takie jak np. pierwszy komputer PC – IBM 5150, pierwszą konsolę domową Magnavox Odyssey, czy oryginalny automat Asteroids oraz bardziej popularne i znane w Polsce maszyny firm Commodore, Atari, Amiga, Nintendo, Sega, czy Pegasus.

XII Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego we Wrocławiu – szkoła średnia znajdująca się przy pl. Orląt Lwowskich 2a we Wrocławiu. Istnieje od 1956 r., gdy budynek szkoły przejęło Towarzystwo Przyjaciół Dzieci. Założycielem szkoły był Czesław Mościcki. Od 1963 r. patronem szkoły jest Bolesław Chrobry. 16 września 2006 odbyły się uroczystości jubileuszowe z okazji 50-lecia Szkoły. W ogólnopolskim rankingu szkół średnich „Perspektyw” i „Rzeczpospolitej” w 2011 roku szkoła zajęła V miejsce we Wrocławiu, VI na Dolnym Śląsku i 68. w Polsce. W 2014 roku szkoła awansowała na miejsce 24. w Polsce i 3. na Dolnym Śląsku.

Ulica Tęczowa – ulica długości około 1,2 km we Wrocławiu (do 1945 pod nazwą Siebenhufenerstraße w dzielnicy Siebenhufen – pol. „Siedem Łanów”), na pograniczu Przedmieścia Mikołajskiego i Przedmieścia Świdnickiego.

Liceum Ogólnokształcące nr XVII im. Agnieszki Osieckiej we Wrocławiu – szkoła średnia powstała w 1991 roku. Była wówczas częścią nieistniejącego już Zespołu Szkół nr 6. W jego skład wchodziło Technikum Geodezyjne, Technikum Chłodnicze, a później Liceum Profilowane nr 6. Pod koniec pierwszej dekady XXI wieku szkoły wygaszono, a Zespół rozwiązano, pozostawiając w budynku tylko LO nr XVII. Szkoła od początku swojego istnienia mieści się przy ul. Tęczowej 60 we Wrocławiu.