Egzarchat Bułgarski

Cerkiew św. Szczepana (tr Sveti Stefan Kilisesi, bg Църква Свети Стефан) – prawosławna cerkiew w Stambule, zwana również Kościołem Bułgarskim. Znajduje się nad Złotym Rogiem w dzielnicy Balat. Należy do Bułgarskiej Cerkwi Prawosławnej. Na początku w tym miejscu znajdował się niewielka drewniana cerkiew. Po jej pożarze bułgarscy chrześcijanie uzyskali 25 czerwca 1890 zgodę sułtana na zbudowanie nowej świątyni. Z inicjatywy egzarchy bułgarskiego Józefa 27 kwietnia 1892 położono kamień węgielny pod budowę nowej świątyni. Wybrany armeński architekt Hovsep Aznavor ze względu na słabe podłoże zdecydował się na lekką konstrukcję stalowo-żeliwną po odrzuceniu konstrukcji żelbetowej. Po ogłoszeniu międzynarodowego przetargu, poszczególne elementy, o wadze 500 ton zostały dostarczone w latach 1893 do 1896 przez firmę Rudolph Philipp Waagner z Wiednia. Wysłano je barkami przez Dunaj i Morze Czarne. Po półtorarocznej budowie świątynia została poświęcona 8 września 1898. Pierwszy ikonostas wykonany dla cerkwi utrzymany był w stylu wyraźnie nawiązującym do sztuki zachodnioeuropejskiej. Egzarchat Bułgarski nie przyjął go jednak i zamówił nową konstrukcję w moskiewskiej pracowni Nikołaja Achapkina. Ikony napisał Lebiediew, również artysta moskiewski, podczas gdy sześć dzwonów dla cerkwi powstało w Jarosławiu.

Fanarion, Fener, lub Fanar (gr.: Φανάρι [fa'nari] – źródło światła) – dzielnica dawnego Konstantynopola (obecnie Stambułu) położona nad zatoką Złotego Rogu. Pierwotnie zamieszkiwała tu arystokracja bizantyjska, a po upadku miasta w 1453 roku jej potomkowie. Nazywani Fanariotami, często wstępowali na służbę osmańską, pełniąc istotne funkcje w dyplomacji lub zarządzając krajami lennymi Wysokiej Porty (Mołdawia, Wołoszczyzna). Po upadku Konstantynopola w dzielnicy tej zamieszkała większość greckich mieszkańców miasta. Swoją siedzibę znalazł tu także Ekumeniczny Patriarcha Konstantynopola. Z tego względu słowo Fanar jest często używane jako synonim Ekumenicznego Patriarchatu podobnie jak Watykan w odniesieniu do papiestwa.

Metropolia Wysp Książęcych (gr. Ἱερὰ Μητρόπολις Πριγκηποννήσων) – metropolia Patriarchatu Konstantynopolitańskiego; jedna z pięciu działających na terytorium Turcji. Jej obecnym ordynariuszem jest metropolita Wysp Ksiażęcych Dymitr (Kommatas), zaś funkcje katedry pełni katedra św. Dymitra na Büyükadzie. Metropolia została erygowana w 1923. Wydzielono ją z metropolii Chalcedonu. Jurysdykcja administratury obejmuje obszar czterech spośród zamieszkanych Wysp Książęcych (Kınalıady, Burgazady, Heybeliady, Büyükady). Pozostałe zamieszkane Wyspy Książęce nadal znajdują się w jurysdykcji metropolii Chalcedonu. W Metropolii Wysp Książęcych czynne są następujące świątynie: Katedra św. Dymitra na Büyükadzie Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej na Büyükadzie Cerkiew św. Teodora na Büyükadzie Kaplica Świętych Konstantyna i Heleny na Büyükadzie Kaplica św. Fotyni na Büyükadzie Cerkiew św. Eliasza na Büyükadzie (cmentarna) Cerkiew św. Mikołaja na Heybeliadzie Cerkiew św. Barbary na Heybeliadzie Kaplica św. Paraskiewy na Heybeliadzie Cerkiew św. Jana Chrzciciela na Burgazadzie Kaplica św. Fotyni na Burgazadzie Cerkiew św. Eliasza na Burgazadzie (cmentarna) Cerkiew Narodzenia Matki Bożej na Kınalıadzie. Metropolita Wysp Książęcych, rezydujący na Büyükadzie, nosi tytuł egzarchy Propontydy. Administratura prowadzi cztery parafie i jedną szkołę, obsługiwane przez dwóch kapłanów. Natomiast wszystkie sześć znajdujących się na wyspach monasterów to placówki stauropigialne, niepodlegające jurysdykcji metropolii.

Ekumeniczny Patriarchat Konstantynopolitański (gr. Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως, Oikoumenikòn Patriarcheîon Konstantinoupóleos, tur. Rum Ortodoks Patrikhanesi, İstanbul Ekümenik Patrikhanesi) – starożytny Kościół, którego początki sięgają czasów apostolskich.

Katedra św. Jerzego (gr.: Καθεδρικός ναός του Αγίου Γεωργίου, Kathedrikós Naós tou Agíou Geōrgíou, tur.: Aya Yorgi Kilisesi) – katedralna świątynia Patriarchatu Konstantynopolitańskiego w Stambule (dawnym Konstantynopolu), mieści się w dzielnicy Fanarion. Historia świątyni pod wezwaniem świętego Jerzego sięga czasów bizantyjskich, jednak obecna świątynia pochodzi w dużej mierze z XIX wieku. W 1941 została zniszczona przez pożar. W 1991 została odbudowana. 29 listopada 2006 świątynię odwiedził papież Benedykt XVI i uczestniczył w liturgii celebrowanej przez patriarchę Bartłomieja I. Jego następca Franciszek wziął udział w nabożeństwie ekumenicznym z patriarchą Bartłomiejem I podczas swojej podróży apostolskiej do Turcji.

Kościół Teotokos Pammakaristos – dwunastowieczny kościół bizantyjski, zamieniony później w meczet – (Fethiye Camii), obecnie w połowie muzeum. Znajduje się w Stambule w Turcji. Jest najlepszym przykładem stylu architektury konstantynopolitańskiej Paleologów i posiada największą kolekcję mozaik po Hagia Sophia i kościele św. Zbawiciela na Chorze. W latach 1461–1586 był siedzibą Ekumenicznego Patriarchy Konstantynopola, którego siedzibę przeniesiono tutaj z Kościoła Świętych Apostołów. Kościół został zbudowany w XII w. przez Jana Komnena i jego żonę Annę Doukaina. W XIV w. dołączono do niego kaplicę grobową. Kościół w 1591 został zmieniony na meczet zwany Meczetem Podboju (na pamiątkę podboju Gruzji i Azerbejdżanu). Gdy w 1955 roku odkryto freski i mozaiki, meczet zmieniono na muzeum, w 1960 ponownie otwarto meczet, a muzeum do dnia dzisiejszego znajduje się południowej kaplicy. Mury kościoła zbudowano z kamienia i cegły. Kościół ma kwadratową podstawę, kopuła jest otoczona falującym dachem. Mozaiki są charakterystyczne dla renesansu bizantyjskiego. Na kopule znajduje się mozaika Chrystusa Pantokratora w otoczeniu proroków: Mojżesza, Jeremiasza, Zachariasza, Micheasza, Joela, Obadiasza, Habakuka, Jonasza, Malachiasza, Ezechiela, Izajasza. Po prawej stronie kopuły zachowała się nietknięta mozaika przedstawiająca chrzest Chrystusa. W apsydzie przedstawiono Chrystusa Hyperagathosa wraz z Marią i Janem Chrzcicielem.

Balat - historyczna dzielnica żydowska po europejskiej stronie Stambułu, w dystrykcie Fatih, na zachodnim brzegu Złotego Rogu. Dzielnica Balat była w przeszłości zamieszkana głównie przez Żydów Sefardyjskich. Po powstaniu Izraela w 1947 roku, większość z nich wyemigrowała. W latach 70. dzielnicę zasiedlili Kurdowie, pochodzący ze wschodniej i południowo-wschodniej Anatolii, i którzy dziś stanowią większość populacji. W dzielnicy znajdują się dwie z najstarszych synagog Stambułu, Synagoga Ahrida oraz Synagoga Yanbol. Inną dzielnicą w przeszłości związaną z osadnictwem żydowskim jest Kuzguncuk, po azjatyckiej stronie miasta.

Synagoga Ahrida w Stambule – jedna z najstarszych synagog znajdujących się w Stambule, w dzielnicy Balat. Synagoga została zbudowana w XV wieku przez Żydów przybyłych wówczas do Konstantynopolu z Ochrydy w Macedonii. Synagoga, będąca jedną z dwóch antycznych synagog Złotego Rogu, została gruntownie odnowiona w 1992 roku przez Quincentennial Foundation. Wiązało się to z 500 rocznicą przybycia sefardyjskich Żydów do Imperium Osmańskiego. Synagoga jest jedną z nielicznych w Stambule, w której modlił się kabalista Sabbataj Cwi, założyciel ruchu zwanego sabbataizmem.

Zdobycie Konstantynopola – szturm krzyżowców IV krucjaty na stolicę Cesarstwa Bizantyjskiego 12–13 kwietnia 1204 roku. Po pierwszym zdobyciu przez krzyżowców Konstantynopola w negocjacjach z przywódcami krucjaty 18 lipca 1203 uwolniony z więzienia Izaak II Angelos zgodził się na koronację swego syna Aleksego Angelosa na współcesarza, czego dopełniono 1 sierpnia 1203. Pozostawała jeszcze kwestia wypłacenia krzyżowcom przez Aleksego obiecanych im kwot. Nowy cesarz zastał pusty skarb i praktycznie żadnych widoków jego zapełnienia w krótkim czasie, zaś krzyżowcy żądali zapłaty natychmiast. Ostatecznie Aleksy zapowiedział krzyżowcom i Wenecjanom, że zapłaci im dopiero w marcu 1204 oraz zaproponował, by do tego czasu pozostali w okolicach miasta. Mimo kolejnej fali wrzenia w szeregach krzyżowców na naradzie latem 1203 propozycja Aleksego została przyjęta. Latem i jesienią 1203 krzyżowcy pomagali Aleksemu w opanowaniu okolic Konstantynopola. Jednak cesarz nadal nie dotrzymywał swoich zobowiązań finansowych. Krzyżowcy, Wenecjanie i Grecy coraz bardziej tracili do siebie zaufanie, do czego przyczyniały się starcia między łacinnikami a mieszkańcami miasta oraz piractwo Wenecjan na Morzu Marmara. W listopadzie 1203 cierpliwość krzyżowców się wyczerpała. Po kolejnej burzliwej naradzie przedstawiono cesarzowi ultimatum, żądając natychmiastowej zapłaty i grożąc rabunkiem miasta. Przyparty do muru Aleksy IV odmówił. Z początkiem grudnia 1203 zaczęły się drobne starcia zbrojne. Grecy wypadami z miasta nękali krzyżowców, którzy ze swojej strony gotowali się do szturmu. Dwukrotnie Grecy próbowali podpalić flotę wenecką. Sytuacja przedstawiała się raczej beznadziejnie dla krzyżowców, ponieważ ich zapasy topniały w oczach, a liczebność wojska nieubłaganie się zmniejszała. Z pomocą przyszli im jednak sami Bizantyjczycy. Zbierając srebro i złoto na zapłatę dla krzyżowców Aleksy IV utracił resztki poparcia wśród ludu i arystokracji Konstantynopola, które już wcześniej zraził do siebie prołacińską postawą. Wyłoniła się przeciw niemu opozycja pod wodzą Aleksego Dukasa zwanego Murzuflos, szambelana dworu cesarskiego, który 7 stycznia 1204 zjawił się w Konstantynopolu, by pomóc w walce przeciw łacinnikom. Murzuflos przystąpił do zdecydowanych działań. 25 stycznia 1204 uwięził Aleksego IV Angelosa, 26 stycznia ogłosił się cesarzem, 2 lutego zgładził innego pretendenta do tronu – patrycjusza Mikołaja Kanabosa (okrzykniętego cesarzem przez lud 27 stycznia), wreszcie 8 lutego zamordował Aleksego IV Angelosa. Po naturalnej śmierci Izaaka II Angelosa (5 lutego) pozostał jedynym pretendentem do tronu i zdobył poparcie gwardii wareskiej - najważniejszej bizantyjskiej siły militarnej. Aleksy Dukas V Murzuflos konsekwentnie odmówił żądaniom krzyżowców, wobec czego na początku lutego 1204 walki rozgorzały na nowo. Poza motywem pieniężnym po stronie krzyżowców zagrał motyw ambicjonalny – łacinnicy poczuli się oszukani. Szeregowemu rycerstwu wojnę z Bizancjum przedstawiono jako wojnę przeciwko królobójcy Murzuflosowi. Wojsko krzyżowe było nieliczne, ale dobrze wyćwiczone po dwóch latach walk i pewne swoich racji. 10 marca 1204 rozpoczęto przygotowania do szturmu. Ze swojej strony Bizantyjczycy przygotowywali się do obrony ściągając wojsko z prowincji i naprawiając mury, jednak brak im było ducha walki. Pierwszy szturm nastąpił w piątek 9 kwietnia 1204 i po całodziennej walce skończył się niepowodzeniem. Następny szturm krzyżowcy przypuścili 12 kwietnia. W jego wyniku, po przełamaniu obrony na murach, hufiec Hugona z Saint-Pol wdarł się do miasta i zmusił Murzuflosa do ucieczki. Obrona się załamała i krzyżowcy wdarli się do miasta. Nastąpiła rzeź mieszkańców, która trwała do zmroku. Wieczorem większość krzyżowców wycofała się poza miasto. Nocą Aleksy Murzuflos uciekł z miasta, uciekli również pozostali pretendenci do tronu z rodzin Dukasów, Laskarysów i Angelosów. Rano gwardia wareska złożyła hołd Bonifacemu z Montferrat, uważając go za zdobywcę tronu. Od 14 do 16 kwietnia 1204 trwało plądrowanie miasta, z którego zrabowano niesłychane ilości złota i srebra – przy okazji niszcząc je bezprzykładnie. Samo plądrowanie miasta przez zdobywców było podówczas rzeczą normalną, dozwoloną prawem wojennym, lecz jego skala wykraczała poza spotykane przykłady. Zdobycie Konstantynopola dało początek Cesarstwu Łacińskiemu (1204-1261).

Pałac Porfirogenetów (gre: τὰ βασίλεια τοῦ Πορφυρογεννήτου, tur. Tekfur Sarayı – pałac suwerena) – ruiny XIII w. pałacu bizantyjskiego w Stambule w Turcji. Pałac ten jest pozostałością Pałacu Blacherny, zbudowanego między XI w. a XIV w. w pobliżu murów miejskich, w dzielnicy Blacherny, w pobliżu kościoła Chora, na jednym z siedmiu wzgórz miasta. Budynek stanowi połączenie różnych technik murarskich i materiałów. Początki budowli sięgają panowania cesarza Anastazjusza I. Znacznie rozbudowali go jednak cesarze Aleksy I i Manuel I z dynastii Komnenów. To właśnie za panowania tej dynastii przeniesiono tu siedzibę władców z położonego na przeciwległym krańcu Konstantynopola Wielkiego Pałacu. Zrujnowany za panowania łacinników ponownie stał się rezydencją cesarską za panowania Paleologów. Od tego czasu pełnił tę funkcję aż do zdobycia Konstantynopola przez Turków. W epoce Bizancjum był znany pod nazwą "Pałac Porfirogenetów", w czasach imperium osmańskiego jako "Pałac Tekfur", służył wówczas jako magazyn, stajnie, fabryka szkła, ceramiki. Pałac ma prostokątny kształt, ściany zewnętrzne, łuki i obramowania okien są zdobione kamieniem i cegłami. W latach 1955–1970 pozostałości pałacu zostały odrestaurowane.

Chora (tur. Kariye Camii, gr. ἡ Ἐκκλησία του Ἅγιου Σωτῆρος ἐν τῃ Χώρᾳ) – meczet w Stambule w Turcji, a w przeszłości kolejno świątynia chrześcijańska, meczet i muzeum. Usytuowany w dystrykcie Edirnekapı. Znajdował się on poza murami miejskimi, stąd jego nazwa: „Kościół za murami” lub „Kościół na wsi”, czyli właśnie Chora.

Meczet Fatih – meczet położony w dzielnicy Fatih, na jednym z siedmiu wzgórz Stambułu w Turcji. Jest pierwszym dużym, sułtańskim meczetem zbudowanym po zdobyciu miasta przez Turków. W epoce Bizancjum w tym miejscu znajdował się wzniesiony przez Konstantyna I Kościół Świętych Apostołów, zwany również Kościołem Havariyun lub Aya Apostoli. Przy budowie meczetu wykorzystano budulec z tego kościoła, kamienne kolumny i fundamenty. Meczet został zbudowany na rozkaz sułtana Mehmeda II, prawdopodobnie przez architekta greckiego pochodzenia: Atik Sinana w latach 1463–1471. Inne źródła wymieniają wśród budowniczych Greka Christodulosa. Do czasu wybudowania Meczetu Sulejmana był to największy meczet w mieście. W 1509 sułtan Bajazyd II zrekonstruował meczet po trzęsieniu ziemi. W 1766 meczet został zniszczony podczas trzęsienia ziemi, zburzony i odbudowany w 1771 przez sułtana Mustafę III, który zatrudnił przy tym przedsięwzięciu znanego budowniczego tamtych czasów: Mehmeta Tahira Agę. Kopuła meczetu miała wysokość 50 m i średnicę 26 metrów. Minarety miały pojedyncze krużganki i kryte były ołowiem. Wokół meczetu wybudowano dodatkowo, podobnie jak w wielu meczetach tego okresu medresy, biblioteki, szkoły uczące filozofii, historii, geografii, gramatyki, algebry, prawa koranicznego, kuchnie dla ubogich, karawanseraje, zajazd dla derwiszy w podróży, szpital zatrudniający lekarzy, chirurga, farmaceutę, oraz kilka hamamów. Kompleks Fatih jest uważany za pierwszy uniwersytet zbudowany przez sułtanów w Stambule. Odbudowany w 1771 roku meczet jest większy od poprzednika, posiada kopułę, którą dźwigają łuki i cztery filary. Z czterech stron kopuły znajdują się półkopuły, na rogach dodano małe kopuły. Nowe minarety są wyższe i mają dwa krużganki. Dziedziniec otacza 18 granitowych kolumn wspierających 22 kopuły. Minbar wykonano z różnokolorowego marmuru. Przy meczecie znajdują się grobowce Mehmeta II i jego żony. Meczet Fatih, oprócz swej funkcji religijnej, pełnił również rolę w rewoltach i powstaniach ubiegłych wieków.