place

Kościół Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Lutyni

Budynki w Polsce oddane do użytku w 1802Kościoły w diecezji kaliskiejObiekty sakralne w gminie DobrzycaReligia w Lutyni (powiat pleszewski)Sanktuaria maryjne w diecezji kaliskiej
Zabytkowe kościoły w powiecie pleszewskimŚwiątynie pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej
PL.Lutynia.kosciol.zew
PL.Lutynia.kosciol.zew

Kościół Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Lutyni – rzymskokatolicki kościół parafialny we wsi Lutynia, w gminie Dobrzyca, w powiecie pleszewskim, w województwie wielkopolskim. Należy do dekanatu Dobrzyca. Świątynia stanowi Sanktuarium Matki Bożej Miłościwej.

Fragment artykułu z Wikipedii Kościół Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Lutyni (Licencja: CC BY-SA 3.0, Autorzy, Obrazy).

Kościół Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Lutyni
gmina Dobrzyca

Współrzędne geograficzne (GPS) Adres Numer telefonu Linki zewnętrzne Pobliskie miejsca
placePokaż na mapie

Wikipedia: Kościół Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w LutyniCzytaj dalej na Wikipedii

Współrzędne geograficzne (GPS)

Szerokość geograficzna Długość geograficzna
N 51.883842 ° E 17.646592 °
placePokaż na mapie

Adres

Kościół pw. Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej

23
63-330 gmina Dobrzyca
województwo wielkopolskie, Polska
mapOtwórz w Mapach Google

Numer telefonu

call+48627414193

linkWikiData (Q11745476)
linkOpenStreetMap (275021073)

PL.Lutynia.kosciol.zew
PL.Lutynia.kosciol.zew
Podziel się doświadczeniem

Pobliskie miejsca

Kościół św. Marii Magdaleny w Sośnicy
Kościół św. Marii Magdaleny w Sośnicy

Kościół świętej Marii Magdaleny w Sośnicy – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do parafii pod tym samym wezwaniem (dekanat Dobrzyca diecezji kaliskiej). Jest to świątynia wzniesiona w 1745 roku. Ufundowana została przez Konstantego Rogalińskiego. Rozbudowana została w 1832 roku o wieżę, zakrystię i szachulcową kruchtę. Okradziono ją w 1827 roku. Nowa zakrystia powstała w 1957 roku. W 1962 roku została dobudowana druga kruchta. W 1994 roku została odnowiona. Budowla jest drewniana, jednonawowa, wybudowana w konstrukcji sumikowo-łątkowej. Świątynia jest orientowana, wybudowano ją z drewna dębowego. Kościół jest salowy, nie posiada wyodrębnionego z nawy prezbiterium, zamknięty jest trójbocznie. Boczna kruchta została wzniesiona w konstrukcji szkieletowej. Od frontu jest umieszczona wieża wzniesiona w konstrukcji słupowej, niższa od nawy świątyni, mieszcząca murowaną kruchtę w przyziemiu. Zwieńcza ją gontowy dach czterospadowy. Dach kościoła jest jednokalenicowy, pokryty gontem, na dachu znajduje się sześciokątna wieżyczka na sygnaturkę. Zwieńcza ją blaszany dach hełmowy, latarnia i chorągiewka z datą „1745”. Wnętrze nakryte jest pozornym, spłaszczonym sklepieniem kolebkowym. Polichromia o cechach stylu barokowego powstała w 2 połowie XVIII wieku, następnie została odnowiona i uzupełniona w latach 1969–71 przez Teodora Szukałę o wizerunki polskich świętych i osiem błogosławieństw. Na chórze muzycznym jest umieszczony rokokowy prospekt organowy z 2 połowy XVIII wieku. Belka tęczowa jest ozdobiona krucyfiksem barokowym powstałym w 1 połowie XVIII wieku. Rokokowy ołtarz główny, dwa boczne, ambona i chrzcielnica pochodzą z połowy XVIII wieku. Dwa krucyfiksy reprezentują styl barokowy. W świątyni znajdują się również tablice poświęcone Kajetanowi Modlibowskiemu (zmarłemu w 1860 roku), Michałowi Chłapowskiemu (1848 rok), Emilii z Ożegalskich (1875 rok) i Leonowi Bręczewskiemu (1939 rok).