Okręg dolnośląski Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w RP

Zbór Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego we Wrocławiu – zbór adwentystyczny we Wrocławiu, należący do okręgu dolnośląskiego diecezji zachodniej Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w RP. Wrocławski zbór adwentystyczny został założony w 1901 r. Początkowo adwentyści spotykali się w sali wynajętej w Rynku. Później na nabożeństwa wynajęto pomieszczenie przy ulicy Oławskiej 6. W 1964 roku pastor Tadeusz Przychodzki na potrzeby zboru pozyskał wykorzystywany do dziś budynek przy ul. Dąbrowskiego 14, dawną salę spotkań Gminy Wolnoreligijnej. Do zboru należy około 120 osób. Pastorem zboru jest Piotr Hoffmann, natomiast starszym – Krzysztof Krasucki. Nabożeństwa odbywają się każdej soboty w godz. 9:30-12:00.

Ulica gen. Karola Kniaziewicza – ulica położona we Wrocławiu, łącząca ulicę Dworcową z ulicą Kazimierza Pułaskiego, przebiegająca przez osiedle Przedmieście Oławskie, a wcześniej przez dawną dzielnicę Krzyki. Ulica należy do kategorii dróg gminnych i ma 454 m długości. Przebiega przez obszar zabudowy śródmiejskiej. Teren, przez który przebiega ulica, leży na Przedmieściu Oławskim wpisanym jako obszar do rejestru zabytków. Przy ulicy znajdują się między innymi budynki wpisane do gminnej ewidencji zabytków, w tym kamienica ujęta w rejestrze zabytków.

Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych i Inżynieryjnych (PRKiI) – polskie przedsiębiorstwo specjalizujące się w budownictwie kolejowym. 9 stycznia 2014 spółka Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych i Inżynieryjnych została połączona ze spółką Trakcja S.A. i tym samym wykreślona z rejestru KRS. Spółka Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych i Inżynieryjnych była współwłaścicielką firmy Bahn Technik Wrocław.

Ulica gen. Jana Henryka Dąbrowskiego – ulica położona we Wrocławiu, łącząca ulicę Komuny Paryskiej z ulicą Stanisława Małachowskiego, przebiegająca przez osiedle Przedmieście Oławskie, a wcześniej przez dawną dzielnicę Krzyki. Ulica należy do kategorii dróg gminnych i ma 487 m długości. Przebiega przez obszar zabudowy śródmiejskiej. Odcinek ulicy rozpoczynający się przy ulicy Komuny Paryskiej, a kończący się przy ulicy gen. Karola Kniaziewicza charakteryzuje pierzejowa zabudowa znajdująca się po obu stronach ulicy. Dla pozostałego odcinka zachowane są lub uzupełnione znaczne fragmenty dawnej oraz współczesnej zabudowy pierzejowej, częściowo zaś znajduje się zabudowa wolnostojąca lub zabudowa powiązana z pierzejami skrzyżowanych ulic kilkuklatkowych budynków powojennych. Przy końcu ulicy położony jest po zachodniej stronie budynek Silver Tower Center. Teren, przez który przebiega ulica, leży na Przedmieściu Oławskim wpisanym jako obszar do rejestru zabytków. Przy ulicy znajdują się między innymi budynki wpisane do gminnej ewidencji zabytków, w tym wpisana także do rejestru zabytków Kaplica Wolnego Związku Religijnego – Sala Zgromadzeń Katolickiej Wspólnoty w Chrystusie, obecnie Zbór kościoła Adwentystów Dnia Siódmego.

Ulica Aleksandra Hercena – ulica położona we Wrocławiu, łącząca ulicę Komuny Paryskiej z ulicą gen. Karola Kniaziewicza, na osiedlu Przedmieście Oławskie, a wcześniej w dzielnicy Krzyki. Ulica należy do kategorii dróg gminnych i ma 159 m długości. Przebiega przez obszar zabudowy śródmiejskiej, który jako obszar objęty jest ochroną i wpisany jest do rejestru zabytków. Projekt założenia ulicy powstał w 1873 r., a sama ulica została urządzona w 1879 r. Przy ulicy zachowały się budynki ujęte w gminnej ewidencji zabytków, a jeden z nich został wpisany także do rejestru zabytków.

Kienesa we Wrocławiu – kienesa karaimska znajdująca się do 1989 we Wrocławiu przy ulicy Kniaziewicza 28. Była jedyną funkcjonującą kienesą w powojennej Polsce.

Kamienica Hirschela – zabytkowa kamienica mieszczańska znajdująca się przy ulicy Podwale 69 we Wrocławiu. Kamienica połączona jest z sąsiednią kamienicą nr 68 i razem stanowią siedzibę Państwowej Szkoły Muzycznej II stopnia im. Ryszarda Bukowskiego.

Instytut Studiów Klasycznych, Śródziemnomorskich i Orientalnych Uniwersytetu Wrocławskiego (do 30 września 2009 Instytut Filologii Klasycznej i Kultury Antycznej Uniwersytetu Wrocławskiego) – jednostka dydaktyczno-naukowa należąca do struktur Wydziału Neofilologii Uniwersytetu Wrocławskiego.

Ulica Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu – fragment traktu rokadowego poza obrębem dawnych fortyfikacji miejskich, przecinającego w przybliżeniu równoleżnikowo Przedmieście Świdnickie na południe od miasta, odcinek trasy łączącej Przedmieście Oławskie na wschodzie z Przedmieściem Mikołajskim na zachodzie. Ul. Tadeusza Kościuszki wytyczona została po likwidacji w roku 1807 murów miejskich; pierwotnie nosiła nazwę Tauentzien Straße i była znacznie krótsza niż obecnie: na zachodzie kończyła się przy koszarach kirasjerów (obecny pl. Muzealny); na wschodzie – przy ul. Dworcowej (dziś przy skrzyżowaniu z tą ulicą stoi charakterystyczny budynek – Trzonolinowiec). W 1823 dołączono na wschodzie odcinek od ul. Dworcowej do ul. gen. Kazimierza Pułaskiego (dawniejszy Kleine Anger, tj. w wolnym tłumaczeniu Mały Wygon, Małe Błonia albo Małe Pastwiska), potem w 1863 kolejny, do zbiegu z przedłużeniem ul. Oławskiej, Klosterstraße (ulicą Klasztorną, obecnie gen. Romualda Traugutta). W tym miejscu znajdowała się w połowie XIX wieku miejska rogatka, Ohlauer Barriere (Rogatka Oławska). Trójkąt u zbiegu ul. gen. Romualda Traugutta i Tadeusza Kościuszki bywa współcześnie nazywany „Trójkątem Bermudzkim”. W 1945 roku wojska niemieckie, chcąc odsłonić sobie pole ostrzału, wysadziły w powietrze zabudowania po południowej stronie ulicy, co doprowadziło do nieodwracalnej utraty wielu zabytków. Obecnie po stronie zachodniej ulica zaczyna się na skrzyżowaniu z ul. marsz. Józefa Piłsudskiego przy pl. Legionów i ma blisko 2,4 km długości. Po drodze przecina ul. Świdnicką (w tym miejscu znajduje się obszerny kwadratowy pl. Tadeusza Kościuszki – dawniej Tauentzien Platz – ze skwerem Solidarności Walczącej pośrodku, oraz tzw. „Kościuszkowska Dzielnica Mieszkaniowa”, KDM). Imię Tadeusza Kościuszki ulica otrzymała 27 kwietnia 1945 roku. Przy ulicy do roku 2011 znajdowała się charakterystyczna Kamienica pod Pelikanem.

Kamienica przy ulicy Podwale 68 – zabytkowa kamienica mieszczańska znajdująca się przy ulicy Podwale 68 we Wrocławiu. Kamienica połączona jest z sąsiednią kamienicą nr 69 i razem stanowią siedzibę Państwowej Szkoły Muzycznej II stopnia im. Ryszarda Bukowskiego.

Dom Trzonowo-Linowy („Trzonolinowiec”), czasem nazywany „Linowcem” – zabytkowy, modernistyczny budynek we Wrocławiu przy ul. Tadeusza Kościuszki 72-74 (róg ul. Dworcowej), zbudowany w latach 1961–1967.

Gimnazjum św. Jana we Wrocławiu (niem. Stadtisches Johannes-Gymnasium und Mittelschule) – miejskie gimnazjum realne działające we Wrocławiu w latach 1872–1934. Była to szkoła siedmioklasowa, stawiająca duży nacisk na nauki przyrodnicze oraz języki nowożytne. Od początku swojego funkcjonowania cechowała się pluralizmem, co przejawiało się m.in. najwyższym odsetkiem (ok. 1/3) uczniów żydowskich wśród wszystkich szkół średnich Wrocławia oraz znacznym udziałem nauczycieli pochodzenia żydowskiego, wynoszącym ok. 1/3 grona pedagogicznego. Uważana też była za elitarną, gdyż wśród uczniów przeważały dzieci z rodzin bogatych kupców oraz dobrze sytuowanej inteligencji, np. lekarzy. W 1934 władze miejskie podjęły decyzję o de facto zamknięciu Gimnazjum św. Jana poprzez likwidację nazwy, przeniesienie do jego budynku Gimnazjum Zwinger i połączeniu społeczności obu szkół. Uczniom żydowskim ze szkoły św. Jana początkowo pozwolono uczyć się w nowej placówce, ale wskutek narastających represji ze strony nazistowskich uczniów musieli zrezygnować, ostatni odeszli w 1937. Gmach szkoły przy Paradiesstrasse 3 (Worcella 3) zbudowano w latach 1865–1866 wg projektu Zimmermanna. Szkołę uruchomiono jednak dopiero w 1872, z powodu sporów o jej światopoglądowy charakter. Dwupiętrowy budynek miał kształt litery „T”, w skrzydle leżącym wzdłuż ulicy była siedziba gimnazjum i mieszkania kadry, a w poprzecznym skrzydle, idącym w głąb posesji i powiększonym w 1899 – aula zdobiona w stylu neorenesansowym i siedziba Mittelschule. Nauczyciele Willy Cohn (1919-1933) Absolwenci Willy Cohn (1895-1906)