Brama Poboczna w Krakowie

Dom Długosza – zabytkowy budynek w Krakowie na Starym Mieście (w obrębie Dzielnicy I), położony przy ulicy Kanoniczej 25, na rogu z ulicą Podzamcze, u stóp Wawelu. Wzniesiony w XIV wieku, mieścił łaźnię królewską. Był wielokrotnie przebudowywany i przekształcany. Od I połowy XV wieku służył jako dom mieszkalny dla kanoników katedralnych, a nazwę zawdzięcza jednemu z nich – Janowi Długoszowi. Dopiero w XIX stuleciu nastąpiła zmiana jego przeznaczenia, w tym też stuleciu mieszkał tam Stanisław Wyspiański. Obecnie jest siedzibą rektoratu Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie.

Dom Konsystorski (znany również jako Kamienica Lisia Jama) – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Kanoniczej 23, na Starym Mieście.

Wyższe Seminarium Duchowne Archidiecezji Krakowskiej (inaczej nazywane: Metropolitalne Seminarium Duchowne w Krakowie, Arcybiskupie Seminarium Duchowne w Krakowie) – seminarium duchowne w Krakowie przygotowujące do stanu duchownego kleryków dwóch diecezji: archidiecezji krakowskiej i diecezji bielsko-żywieckiej. Klerycy tego seminarium odbywają studia na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie. Jednym z alumnów seminarium był Karol Wojtyła.

Dom Dziekański – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Kanoniczej 21, na Starym Mieście. Wraz z sąsiednim Domem św. Stanisława jest siedzibą Muzeum Archidiecezjalnego archidiecezji krakowskiej.

Wieża Jana III Sobieskiego – jedna z czterech wież Zamku Królewskiego na Wawelu zajmująca północno-zachodni narożnik.

Społeczny Komitet Odnowy Zabytków Krakowa (SKOZK) – organizacja społeczna pod patronatem Prezydenta RP, działająca od 1978 r., której celem jest finansowanie oraz inspirowanie działań na rzecz odnowy zabytków Krakowa jako wspólnego dobra wszystkich Polaków.

Ulica Podzamcze – ulica w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto, na Starym Mieście. Łączy ulice Grodzką i Kanoniczą z ulicami F. Straszewskiego i Powiśle. Jest częścią I obwodnicy. W pobliżu zbiegu ulic Podzamcze i Kanoniczej znajdowała się Brama Poboczna.

Pałac Górków (Pałac Prymasa Krzyckiego także Dom pod Telegrafem) – zabytkowy manierystyczny zabytkowy pałac znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto przy ul. Kanoniczej 24, na Starym Mieście. Pałac Górków od 2004 roku jest siedzibą Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków oraz Oddziału Ochrony Zabytków Urzędu Miasta Krakowa.

Kamienica Mikołaja z Michałowa – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Kanoniczej 22, na Starym Mieście. Kamienica została wzniesiona w I połowie XV wieku dla kasztelana krakowskiego Mikołaja z Michałowa. W 1492 nabył ją kanonik Mikołaj z Kielałowa. W 1688 budynek, będący wówczas własnością Ludwika Załuskiego, został przebudowany i nadbudowany o drugie piętro. Z tego okresu pochodzą polichromowane stropy oraz malowidła ścienne. W 1800 kamienica została przejęta przez rząd austriacki. W 1907 nadbudowano trzecie piętro na podstawie projektu architekta Jana Sasa-Zubrzyckiego. W 2014 budynek został gruntownie odrestaurowany. Obecnie znajduje się w nim hotel butikowy oraz restauracja "Pod Nosem". 27 maja 1965 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.

Dom św. Stanisława – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Kanoniczej 19, na Starym Mieście. Wraz z sąsiednim Domem Dziekańskim jest siedzibą Muzeum Archidiecezjalnego archidiecezji krakowskiej.

Kościół św. Gereona – kościół romański, zbudowany w XI wieku na wzgórzu wawelskim w Krakowie, w XIV w. przekształcony w gotycką kaplicę św. Marii Egipcjanki, zlikwidowaną w XVI w.

Generalne Gubernatorstwo (kolokwialnie Generalna Gubernia, niem. Generalgouvernement, w skrócie GG, ukr. Генеральна губернія; od 26 października 1939 do 31 lipca 1940 niem. Generalgouvernement für die besetzten polnischen Gebiete, pol. Generalne Gubernatorstwo dla okupowanych ziem polskich) – quasi-państwo utworzone przez III Rzeszę na podstawie dekretu Adolfa Hitlera z 12 października 1939 z mocą obowiązującą od 26 października 1939, obejmujące część okupowanego wojskowo przez Niemcy terytorium II Rzeczypospolitej, która nie została anektowana bezpośrednio przez III Rzeszę. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej i wcieleniu 1 sierpnia 1941 dekretem Hitlera tzw. Dystryktu Galicja do Generalnego Gubernatorstwa jego obszar rozpościerał się od Czerwina na północy do Hryniawy na południu, od Częstochowy na zachodzie do Okopów Świętej Trójcy na wschodzie. Na terenie Generalnego Gubernatorstwa nie powstały nigdy żadne polskie struktury władzy kolaborującej z Niemcami, co stanowiło wyjątek wśród krajów europejskich okupowanych przez III Rzeszę. Generalne Gubernatorstwo zarządzane było przez Niemców, którzy stanowili kadrę administracyjną, policyjną i wojskową (z wyjątkiem nielicznych formacji, w których pracowali Polacy, jak np. tzw. granatowa policja). Władzę centralną w Generalnym Gubernatorstwie sprawował rząd Generalnego Gubernatorstwa i Generalny Gubernator, którym przez cały okres okupacji był Hans Frank, rezydujący w Zamku Królewskim na Wawelu w Krakowie. Część nazwy „dla okupowanych ziem polskich” została usunięta tajnym rozporządzeniem Generalnego Gubernatora Hansa Franka z 31 lipca 1940 r. wydanym w oparciu o tajny dekret Hitlera z 8 lipca 1940. OKW w dyrektywie z 15 kwietnia 1940 r. rozważając, czy istnieje jeszcze państwo polskie z którym Niemcy znajdują się w stanie wojny utrzymywało jakoby: Wojna zakończyła się wraz ze zmiażdżeniem Państwa Polskiego, sam Führer dał temu wyraz w październiku 1939 r., likwidując wojskową administrację i zastępując ją cywilną. Sprawy Generalnej Guberni są sprawami wewnętrznoniemieckimi. Proklamacja Generalnego Gubernatorstwa przez Rzeszę była sprzeczna z prawem międzynarodowym (konwencja haska IV z 1907 r. o prawach i zwyczajach wojny lądowej, art. 42 i następne) i w konsekwencji nielegalna. Dlatego też Generalne Gubernatorstwo nie było podmiotem prawa międzynarodowego ani publicznego. Wszystkie akty władz Generalnego Gubernatorstwa, stanowiących jedynie władzę okupacyjną, de iure były bezskuteczne w międzynarodowych stosunkach prawnych (pozbawione skutku od chwili wydania aktu prawnego).