Dom Długosza w Krakowie

Dom Konsystorski (znany również jako Kamienica Lisia Jama) – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Kanoniczej 23, na Starym Mieście.

Brama Poboczna (właściwie Porta Lateranea) – furta poboczna w murze obronnym miasta znajdująca się niegdyś po południowej stronie ulicy Kanoniczej 25 w Krakowie, u samego podnóża Wawelu, gdzie kończył się mur obronny. Wawel początkowo nie był połączony murami z Krakowem, dopiero gdy mury miejskie połączono z zamkiem, u podnóża wzgórza wzniesiono dwie bramy: Grodzką i Porta Laterana, która to pozwalała przedostać się poza mury, nad Wisłę. Nazwa, pod którą jest znana w źródłach historycznych jako brama ukształtowała się w XVII wieku. Była jedną z ośmiu krakowskich bram miejskich obok floriańskiej, sławkowskiej, grodzkiej, wiślnej, szewskiej, mikołajskiej-rzeźniczej (tzw. Brama na Gródku), nowej.

Dom Dziekański – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Kanoniczej 21, na Starym Mieście. Wraz z sąsiednim Domem św. Stanisława jest siedzibą Muzeum Archidiecezjalnego archidiecezji krakowskiej.

Społeczny Komitet Odnowy Zabytków Krakowa (SKOZK) – organizacja społeczna pod patronatem Prezydenta RP, działająca od 1978 r., której celem jest finansowanie oraz inspirowanie działań na rzecz odnowy zabytków Krakowa jako wspólnego dobra wszystkich Polaków.

Pałac Górków (Pałac Prymasa Krzyckiego także Dom pod Telegrafem) – zabytkowy manierystyczny zabytkowy pałac znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto przy ul. Kanoniczej 24, na Starym Mieście. Pałac Górków od 2004 roku jest siedzibą Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków oraz Oddziału Ochrony Zabytków Urzędu Miasta Krakowa.

Kamienica Mikołaja z Michałowa – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Kanoniczej 22, na Starym Mieście. Kamienica została wzniesiona w I połowie XV wieku dla kasztelana krakowskiego Mikołaja z Michałowa. W 1492 nabył ją kanonik Mikołaj z Kielałowa. W 1688 budynek, będący wówczas własnością Ludwika Załuskiego, został przebudowany i nadbudowany o drugie piętro. Z tego okresu pochodzą polichromowane stropy oraz malowidła ścienne. W 1800 kamienica została przejęta przez rząd austriacki. W 1907 nadbudowano trzecie piętro na podstawie projektu architekta Jana Sasa-Zubrzyckiego. W 2014 budynek został gruntownie odrestaurowany. Obecnie znajduje się w nim hotel butikowy oraz restauracja "Pod Nosem". 27 maja 1965 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.

Dom św. Stanisława – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Kanoniczej 19, na Starym Mieście. Wraz z sąsiednim Domem Dziekańskim jest siedzibą Muzeum Archidiecezjalnego archidiecezji krakowskiej.

Kamienica przy ulicy Kanoniczej 20 – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Kanoniczej, na Starym Mieście. Kamienica została wybudowana około 1400 jako własność rycerska. W 1443 gotycki dom zakupił kardynał Zbigniew Oleśnicki. W testamencie przekazał go kapitule katedralnej z zastrzeżeniem, że jego mieszkańcy mają odprawiać mszę za ofiarodawcę. W I połowie XVI wieku w budynku mieszkał Stanisław Hozjusz, późniejszy biskup warmiński i kardynał. W XVIII wieku kamienica została gruntownie przebudowana. Z tego okresu pochodzi pełna pilastrów elewacja. Obecnie budynek jest własnością Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. 27 maja 1965 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.

Wyższe Seminarium Duchowne Archidiecezji Krakowskiej (inaczej nazywane: Metropolitalne Seminarium Duchowne w Krakowie, Arcybiskupie Seminarium Duchowne w Krakowie) – seminarium duchowne w Krakowie przygotowujące do stanu duchownego kleryków dwóch diecezji: archidiecezji krakowskiej i diecezji bielsko-żywieckiej. Klerycy tego seminarium odbywają studia na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie. Jednym z alumnów seminarium był Karol Wojtyła.

Generalne Gubernatorstwo (kolokwialnie Generalna Gubernia, niem. Generalgouvernement, w skrócie GG, ukr. Генеральна губернія; od 26 października 1939 do 31 lipca 1940 niem. Generalgouvernement für die besetzten polnischen Gebiete, pol. Generalne Gubernatorstwo dla okupowanych ziem polskich) – quasi-państwo utworzone przez III Rzeszę na podstawie dekretu Adolfa Hitlera z 12 października 1939 z mocą obowiązującą od 26 października 1939, obejmujące część okupowanego wojskowo przez Niemcy terytorium II Rzeczypospolitej, która nie została anektowana bezpośrednio przez III Rzeszę. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej i wcieleniu 1 sierpnia 1941 dekretem Hitlera tzw. Dystryktu Galicja do Generalnego Gubernatorstwa jego obszar rozpościerał się od Czerwina na północy do Hryniawy na południu, od Częstochowy na zachodzie do Okopów Świętej Trójcy na wschodzie. Na terenie Generalnego Gubernatorstwa nie powstały nigdy żadne polskie struktury władzy kolaborującej z Niemcami, co stanowiło wyjątek wśród krajów europejskich okupowanych przez III Rzeszę. Generalne Gubernatorstwo zarządzane było przez Niemców, którzy stanowili kadrę administracyjną, policyjną i wojskową (z wyjątkiem nielicznych formacji, w których pracowali Polacy, jak np. tzw. granatowa policja). Władzę centralną w Generalnym Gubernatorstwie sprawował rząd Generalnego Gubernatorstwa i Generalny Gubernator, którym przez cały okres okupacji był Hans Frank, rezydujący w Zamku Królewskim na Wawelu w Krakowie. Część nazwy „dla okupowanych ziem polskich” została usunięta tajnym rozporządzeniem Generalnego Gubernatora Hansa Franka z 31 lipca 1940 r. wydanym w oparciu o tajny dekret Hitlera z 8 lipca 1940. OKW w dyrektywie z 15 kwietnia 1940 r. rozważając, czy istnieje jeszcze państwo polskie z którym Niemcy znajdują się w stanie wojny utrzymywało jakoby: Wojna zakończyła się wraz ze zmiażdżeniem Państwa Polskiego, sam Führer dał temu wyraz w październiku 1939 r., likwidując wojskową administrację i zastępując ją cywilną. Sprawy Generalnej Guberni są sprawami wewnętrznoniemieckimi. Proklamacja Generalnego Gubernatorstwa przez Rzeszę była sprzeczna z prawem międzynarodowym (konwencja haska IV z 1907 r. o prawach i zwyczajach wojny lądowej, art. 42 i następne) i w konsekwencji nielegalna. Dlatego też Generalne Gubernatorstwo nie było podmiotem prawa międzynarodowego ani publicznego. Wszystkie akty władz Generalnego Gubernatorstwa, stanowiących jedynie władzę okupacyjną, de iure były bezskuteczne w międzynarodowych stosunkach prawnych (pozbawione skutku od chwili wydania aktu prawnego).

Wieża Jana III Sobieskiego – jedna z czterech wież Zamku Królewskiego na Wawelu zajmująca północno-zachodni narożnik.

Pałac biskupa Floriana z Mokrska – zabytkowa kamienica w Krakowie o charakterze pałacowym z XIV wieku zlokalizowana przy ul. Kanoniczej 18. Swoją nazwę zawdzięcza swojemu mieszkańcowi Florianowi z Mokrska, który w latach 1367–1380 był biskupem krakowskim. Około 1540 roku dom wszedł w posiadanie Jana Andrzeja Valentino – lekarza królowej Bony i Zygmunta I. Po pożarze w 1544 roku dom odnowił jego kolejny mieszkaniec Stanisław Hozjusz. Pałac został gruntownie przebudowany w latach 1560–1563 dzięki kanonikowi Marcinowi Izdbieńskiemu, prawdopodobnie przy udziale Jana Michałowicza z Urzędowa (jemu przypisuje się portal). Kolejne przebudowy pałacu miały miejsce w 1 poł. XVIII wieku i w XIX wieku. Napisy nad oknami pochodzą z utworów Solona Cycerona i Owidiusza. Dziedziniec ozdobiony jest dekoracją sgraffitową (trzy cnoty, scena ze św. Stanisławem i Piotrowinem, galeria portretów królewskich). Obecnie kamienica jest siedzibą Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się”.