place

Spichlerz w Galowicach

GalowiceSpichlerze
Galowice framework grain granary
Galowice framework grain granary

Szachulcowy spichlerz zbożowy w Galowicach – Szachulcowy spichlerz z ok. 1727 r. Obiekt zabytkowy wpisany do rejestru zabytków. Budynek pochodzi z około. 1727 r., znajduje się we wsi Galowice położonej w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Żórawina. Obiekt wraz z zabytkową murowaną brama wjazdową do folwarku stanowi najstarszy element dawnego założenia dworsko-folwarcznego. Jest to ostatni na Dolnym Śląsku tej wielkości spichlerz szachulcowy. Obiekt stanowi unikatowy przykład zabytkowej architektury drewnianej. Założony jest na planie prostokąta o wymiarach ok. 26/12,5 m. Spichlerz posiada trzy kondygnacje magazynowe, zwieńczone dwukondygnacyjnym mansardowym dachem typu polskiego. Zaadaptowane obecnie na cele ekspozycyjne. Obecnie dzięki połączeniu zabytkowych wnętrz z eksponowaną bogatą kolekcją powozów i sprzętów podjęte działania adaptacyjno-konserwatorskie nie tylko uratowały, ale i stworzyły unikatowy w skali Polski jak i Europy obiekt.

Fragment artykułu z Wikipedii Spichlerz w Galowicach (Licencja: CC BY-SA 3.0, Autorzy, Obrazy).

Spichlerz w Galowicach
Irysowa, gmina Żórawina

Współrzędne geograficzne (GPS) Adres Pobliskie miejsca
placePokaż na mapie

Wikipedia: Spichlerz w GalowicachCzytaj dalej na Wikipedii

Współrzędne geograficzne (GPS)

Szerokość geograficzna Długość geograficzna
N 50.982944 ° E 17.001686 °
placePokaż na mapie

Adres

Muzeum Powozów

Irysowa
55-020 gmina Żórawina
województwo dolnośląskie, Polska
mapOtwórz w Mapach Google

Galowice framework grain granary
Galowice framework grain granary
Podziel się doświadczeniem

Pobliskie miejsca

Wilczków (powiat wrocławski)
Wilczków (powiat wrocławski)

Wilczków (niem. Wiltschau, po 1937 Herdhausen) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Żórawina. Wieś ma charakter owalnicowy (typu Angerdorf). Na terenie wsi znaleziono artefakty kultury ceramiki sznurowej oraz z I wieku p.n.e. Nazwa miejscowości (jako Wilkow) poświadczona jest już w 1307 roku, w dokumentach średniowiecznych pojawia się także jako Wilzow (1318) i Wilczow (1360), choć inne źródła podają za rok najwcześniejszej wzmianki 1521. W 1318 miejscowość, za zgodą księcia Henryka VI Dobrego, nabył Johann von Reste, zamożny wrocławski kupiec i kredytodawca. Jedenaście lat później król Jan Luksemburski dodał do jego domeny dziesięć dużych pól w miejscowości, w zamian za pożyczkę w wysokości 60 marek groszy praskich. Nadanie to było niezgodne z ówczesnym prawem, bowiem król Jan dokonał go jeszcze za życia księcia Henryka. W 1375 dobra w Wilczkowie kupił Johannes Rothe, w którego rodzinie wieś pozostała przynajmniej do XVI wieku. W połowie XIX wieku miejscowość należała do Grafa Louisa von Schlabrendorf. W 1845 znajdowało się w niej 45 domostw zamieszkanych przez 464 mieszkańców. Większość stanowili ewangelicy, ale we wsi mieszkało także 83 katolików. Miejscowość posiadała również pałac, a także kościół ewangelicki (ufundowany w 1743). W miejscowym kościele odprawiano polskie msze ewangelickie do około 1814, a sama wieś zachowała częściowo polski charakter do początku XIX w. W czasie II wojny światowej dwór we wsi został skonfiskowany i na przełomie 1944 i 1945 część zabudowań zamieniono w magazyny. Przeniesiono do nich m.in. archiwa stacji nasłuchowych niemieckiego wywiadu dotyczące Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych, dotąd składowane w koszarach artylerii przeciwlotniczej w Hartlieb (dzisiejsze Partynice), gdzie groziło im zniszczenie wskutek nalotu bombowego. 20 stycznia 1945 archiwum zostało zniszczone wobec postępów radzieckiej ofensywy, która wkrótce potem doprowadziła do oblężenia Wrocławia. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa wrocławskiego.