Park Juliusza Słowackiego we Wrocławiu

Pomnik Carla von Clausewitza (niem. Carl von Clausewitz Denkmal) – pomnik ku czci pruskiego teoretyka wojny, generała i pisarza Carla von Clausewitza, który znajdował się we Wrocławiu w Parku Słowackiego. Zburzony po 1945 roku.

Pomnik Johanna Friedricha Knorra (niem. Johann Friedrich Knorr Denkmal) – częściowo zachowany pomnik wzniesiony w Parku Juliusza Słowackiego we Wrocławiu. Pomnik ku czci architekta Johanna Friedricha Knorra, zaprojektowany przez Karla Lüdecke w formie neogotyckiej kapliczki na postumencie, otoczonym niewielkim basenem. W postumencie osadzona była metalowa głowa lwa, z której do basenu spływała woda. Górna część pomnika ozdobiona była płaskorzeźbą głowy Knorra autorstwa rzeźbiarza Alberta Rachnera. Pomnik był odsłonięty w 1878 r. W 1945 r. usunięto górną część pomnika, a postument z basenem stopniowo niszczał aż do roku 2017, kiedy wyremontowano go (odtworzono też głowę lwa), przywracając mu funkcję fontanny.

Pomnik Juliusza Słowackiego we Wrocławiu – pomnik upamiętniający polskiego wieszcza narodowego – Juliusza Słowackiego. Położony jest w Parku Juliusza Słowackiego przy alei Juliusza Słowackiego. Tędy również przebiega Promenada Staromiejska. Pomnik został wykonany według wzorca, którym była rzeźba autorstwa Wacława Szymanowskiego. Rzeźba ta została wykonana w 1909 roku. Następnie trafiła do Wrocławia, gdzie została zakupiona we wrocławskiej Desie. Ponieważ prawa autorskie do dzieła wygasły z powodu upływu czasu, można było dokonać jego adaptacji na potrzeby budowy pomnika. Początkowo autorem i pierwszym inicjatorem idei budowy we Wrocławiu pomnika poświęconego Juliuszowi Słowackiemu był „obywatel” Tadeusz Wojciechowski (w 1967 roku), lecz jego wystąpienie do ówczesnych władz Wrocławia, zostało zignorowane. Do tego pomysłu powrócono w 1971 roku w Towarzystwie Miłośników Wrocławia. Następnie zorganizowano zbiórkę pieniędzy i sprawa ucichała. Pomysł trwał w „zawieszeniu” do 1981 roku, w którym powołano (z inicjatywy TWM) Społeczny Komitet Budowy Pomnika Juliusza Słowackiego. W 1982 próbowano wyłonić projekt pomnika poprzez ogłoszenie konkursu, jednak ten sposób działania zawiódł i ostatecznie wybrano na pierwowzór pomnika rzeźbę Wacława Szymanowskiego, którego adaptację przeprowadził Andrzej Łętowski. W 1983 został wykonany gipsowy wzorzec w skali 1:1, a w 1984 zakończono realizację w wytwórni właściwego postumentu i przetransportowano gotowy posąg do Wrocławia. Uroczystego odsłonięcia pomnika dokonał profesor Jan Dobraczyński. W uroczystościach brali udział przedstawiciele władz miasta i mieszkańcy miasta. Interesujący jest również sposób transportu gotowego posągu. Przewiezienie pomnika z wytwórni do miejsca wbudowania, w 1984 roku, miało następujący przebieg: najpierw ciężarówką nastąpiło przewiezienie gotowego posągu z zakładu do Portu Gliwice barką pomnik został przewieziony Odrzańską Drogą Wodną do Portu Miejskiego we Wrocławiu we Wrocławiu dokonano objazdu pomnika po mieście: między innymi pomnik znalazł się na Rynku obok Pomnika Aleksandra Fredry, na placu Solnym, na placu Feliksa Dzierżyńskiego nastąpiło przywitanie pomnika przez uczniów z IX Liceum Ogólnokształcącego imienia Juliusza Słowackiego i inne, pomnik następnie został dowieziony ciężarówką na miejsce wbudowania i ustawiony na gotowym postumencie. Cokół wykonany został z dolnośląskiego sjenitu, a posąg o wysokości około 2,5 m i wadze 1400 kg – z brązu. We Wrocławiu istnieje IX Liceum Ogólnokształcącego imienia Juliusza Słowackiego. Organizowane są uroczystości związane z wieszczem: np. zlot rodziny szkół Juliusza Słowackiego, juliuszada; obejmują one także uroczystości związane z Pomnikiem Juliusza Słowackiego.

Aleja Juliusza Słowackiego – ulica we Wrocławiu, o położeniu równoleżnikowym, łącząca obecnie plac Dominikański z placem Powstańców Warszawy, licząca (wg Systemu Informacji Przestrzennej Wrocławia) około 440 metrów długości. Zaczyna się obecnie na skrzyżowaniu z ul. Bernardyńską, a kończy na węźle pl. Społecznego przy pl. Powstańców Warszawy. Dzisiejsza ulica jest tylko częścią dawnego traktu biegnącego od dawnego Dominikaner Platz przez krótki odcinek Dominikanerstraße, przez Fosę Miejską (po jej wschodniej stronie trakt łączył się z Ohlauer Stadtgraben, czyli Podwalem Oławskim) a następnie ulicą Am Ohlau Ufer (pol. dosłownie „Na Brzegu Oławy”, albo „Wybrzeże Oławskie”). Około roku 1881 przeniesiono ujście Oławy do Odry w miejsce, w którym się ono znajduje i dzisiaj (tj. około 650 metrów na wschód od miejsca, gdzie łączyła się ona z Fosą Miejską), a stary odcinek koryta Oławy zasypano. W wyniku tych zmian „Wybrzeże Oławskie” przestało na tym odcinku pełnić rolę ulicy nadbrzeżnej, za to po przedłużeniu wchłonęło drogę biegnącą po dawnej grobli oddzielającą wcześniej wody rzeki Odry od Oławy – Am Steindamm  („Na Kamiennej Grobli”), która widoczna jest jako Der Steindamm jeszcze na planie z roku 1879. Na nowo geodezyjnie wytyczona ulica (w roku 1888 ) Am Ohlau Ufer po tych zmianach biegła więc najpierw tak jak wcześniej, od Fosy Miejskiej na zachodzie w kierunku wschodnim, potem przedłużona aż do brzegu Odry biegła wzdłuż linii dawnej Steindamm, do przeprawy przez rzekę (w miejscu, gdzie dziś znajduje się most Grunwaldzki), następnie skręcała w prawo aż do nowego ujścia Oławy, a potem jeszcze bardziej w prawo, ku południowi, i biegła brzegiem tej rzeki (lewym) aż do mostu na drugą stronę (Mauritius Brücke, dzisiejszy most Oławski) przy skrzyżowaniu z Mauritius Straße, dzisiejszą ulicą Walońską. Nowy przebieg Am Ohlau Ufer widoczny jest na planach opublikowanych po przebudowie ujścia Oławy i po nowych regulacjach geodezyjnych. Utrzymał się on aż do końca II wojny światowej. W latach 1908–1910 w miejscu dawnej przeprawy przez Odrę zbudowany został Kaiser Brücke (dzisiejszy most Grunwaldzki), dzięki któremu poprawiła się komunikacja między centrum miasta a jego wschodnimi – podówczas peryferyjnymi – dzielnicami, a „Wybrzeże Oławskie” było główną arterią prowadzącą do nowego mostu, którą ta komunikacja przebiegała. Do roku 1924 w jednym z budynków u zbiegu Am Ohlau Ufer i Ohlauer Stadtgraben (Słowackiego i Podwala) mieścił się polski konsulat, przeniesiony tu po tym, kiedy jego poprzednia siedziba (przy ul. Nowej) została zdemolowana w roku 1920. Oblężenie Wrocławia w roku 1945 wywołało niemal całkowite zniszczenia w zabudowie tej ulicy, a także w sąsiadujących z nią kwartałach. Już w 1945 roku całą Am Ohlau Ufer przemianowano na Al. Słowackiego. W latach 70. XX wieku część zachowanej zabudowy ulic sąsiadujących z al. Słowackiego wyburzono, przygotowując teren pod budowę węzła komunikacyjnego placu Społecznego. Węzeł ten, ukończony w II połowie lat 80., spowodował rozerwanie Alei Słowackiego na dwie komunikacyjnie odrębne części. Usunął też z alei Słowackiego ruch tramwajowy (z mostu Grunwaldzkiego w stronę Rynku i z powrotem). Wschodnią jej część (od dawnego placu Dzierżyńskiego do placu Powstańców Warszawy/placu Społecznego) nadal nazywano Aleją Słowackiego, natomiast część zachodnia i południowa (od mostu Grunwaldzkiego do mostu Oławskiego) nazywana jest obecnie wybrzeżem Słowackiego . Środkowy, około 250-metrowy, odcinek dawnej Alei między mostem Grunwaldzkim a dawnym jej skrzyżowaniem z ul. Dobrzyńską przekształcony został w ciąg pieszo-rowerowy wewnątrz placu Powstańców Warszawy.

Urząd Pocztowy (niem. Postscheckamt (pełna nazwa Urząd Czeków Pocztowych) – budynek biurowy we Wrocławiu, najstarszy wieżowiec we Wrocławiu.

Muzeum Poczty i Telekomunikacji we Wrocławiu – jedyne w Polsce muzeum obok Muzeum Poczty Polskiej w Gdańsku gromadzące eksponaty dokumentujące historię poczty, telekomunikacji i telegrafii na ziemiach polskich. Mieści się we Wrocławiu, w zabytkowym budynku Poczty Głównej przy ul. Zygmunta Krasińskiego 1. Od 1988 r. jest członkiem ICOM (International Council of Museums) oraz IATM (International Associacion of Transport Museums).

Teatr Lobego (niem. Lobe-Theater) – teatr działający w latach 1869–1945 we Wrocławiu przy Lessingstraße 8 (późniejszej ul. Dobrzyńskiej 21/23).

Plac Społeczny – plac we Wrocławiu położony w obrębie Starego Miasta. Współcześnie przebiega tędy między innymi droga krajowa nr 98, a wcześniej droga krajowa nr 8 i trasa europejska E67. Plac stanowi ważny węzeł komunikacyjny, w ramach którego zbudowano obiekty inżynieryjne takie jak estakady drogowe i przejścia podziemne dla pieszych.

Pomnik Rozstrzelanych Zakładników z Nowego Sącza – żelbetowa rzeźba plenerowa przy Alei Juliusza Słowackiego we Wrocławiu.

Muzeum Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu – uczelniane muzeum działające od 1954 r. przy wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, która w 1996 zmieniła nazwę na Akademia Sztuk Pięknych. Celem muzeum jest gromadzenie wyróżniających się dzieł sztuki autorstwa kadry i studentów wrocławskiej ASP oraz eksponatów pomocnych w dydaktyce uczelni. W związku z tym profilem muzeum ma działy odpowiadające głównym kierunkom kształcenia akademii, w tym działy: Kompozycji, Malarstwa, Rzeźby i Grafiki; Szkła; Ceramiki oraz Architektury wnętrz. Eksponaty z tych działów tworzą stałą wystawę funkcjonującą od roku 1960, organizowane są też regularnie wystawy czasowe i dydaktyczne zajęcia muzealne dla młodzieży. Kolekcja muzeum u schyłku XX w. liczyła ok. 5000 dzieł. Do 1970 r. siedziba muzeum znajdowała się przy Placu Polskim, w budynku PWSSP, od 1970 znajduje się w obecnej lokalizacji. Twórczynią muzeum była Halina Pawlikowska (przedstawicielka Wrocławskiej Szkoły Szkła), która też nim od początku kierowała. W 1997 r. kierowniczką placówki została Anna Kopaczyńska. Muzeum, jednostka ogólnouczelniana w strukturze ASP, zostało przemianowane w 2015 roku na Ośrodek Dokumentacji Sztuki (ODS). Od 2017 roku ODS jest członkiem Stowarzyszenia Muzeów Uczelnianych.

Muzeum Architektury we Wrocławiu – muzeum zarejestrowane w Państwowym Rejestrze Muzeów pod numerem 117/134. Jedyne w Polsce muzeum architektury. Posiada zbiory związane z architekturą oraz prezentujące w ramach wystaw czasowych twórczość architektów polskich i zagranicznych.

Kościół św. Maurycego przy ul. gen. Romualda Traugutta 36 we Wrocławiu – pierwotnie gotycki jednonawowy kościół z piętnastowieczną kaplicą chrzcielną i przebudowaną w XVIII wieku na styl barokowy wieżą według projektu arch. J. Peintnera.