Zajazd Dziekanka w Warszawie

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa Oblubieńca, zwyczajowo kościół pokarmelicki lub kościół seminaryjny – kościół znajdujący się w Warszawie przy ul. Krakowskie Przedmieście 52/54. W latach 1945–1952 prokatedra archidiecezji warszawskiej. Pełni funkcję kościoła Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie.

Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne św. Jana Chrzciciela w Warszawie – uczelnia afiliowana przy Collegium Ioanneum Akademii Katolickiej w Warszawie, w której przyszli księża (alumni) przygotowują się do posługi kapłańskiej w archidiecezji warszawskiej oraz – po ukończeniu kursu oficerskiego w Akademii Wojsk Lądowych – w Ordynariacie Polowym. Obecnym rektorem jest ks. dr Wojciech Bartkowicz.

Kamienica Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności – kamienica znajdująca się przy ul. Bednarskiej 28/30, wzniesiona w latach 1840–1841 według projektu architekta Jana Jakuba Gaya. Stanowi część kompleksu budynków, które powstały z częściowym wykorzystaniem murów pałacu Kazanowskich.

Pomnik Adama Mickiewicza – neoklasycystyczny monument Adama Mickiewicza znajdujący się na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. Pomnik zaprojektowany przez Cypriana Godebskiego został odsłonięty w stulecie urodzin poety 24 grudnia 1898.

Pałac Kazanowskich – pierwotnie renesansowy pałac zbudowany w pierwszej połowie XVII wieku, przekształcony po 1663 roku w klasztor i kościół zakonu karmelitanek bosych. Po przebudowie, od 1818 roku siedziba Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności (od 1989 – Towarzystwa Charytatywnego Caritas A.W.). Zlokalizowany jest w Warszawie przy ul. Krakowskie Przedmieście 62, w dzielnicy Śródmieście.

Kamienica Karmelitów Bosych (zwana również kamienicą pokarmelicką) – kamienica znajdująca się w Warszawie przy ul. Bednarskiej 23. Jest budynkiem dwupiętrowym, wzniesionym w latach 1770–1771, według projektu Efraima Szregera. W 1884 (według niektórych źródeł – po powstaniu styczniowym) do obiektu został dobudowany układ 3-piętrowych oficyn tworzących na działce dwa wewnętrzne dziedzińce. Cały zespół jest zachowany do dziś w stanie autentycznym, w czasie II wojny światowej nie uległ znaczącym zniszczeniom. W 1998 budynek główny wraz z oficynami, dziedzińcami oraz z obiektami stałymi mieszczącymi się w obrębie działki został wpisany do rejestru zabytków.

Grób członków Sztabu AL na skwerze Hoovera w Warszawie – nieistniejąca już mogiła pięciu członków sztabu okręgu warszawskiego Armii Ludowej (AL) poległych w powstaniu warszawskim.

Pomnik księcia Józefa Poniatowskiego – pomnik konny znajdujący się w Warszawie przy ul. Krakowskie Przedmieście przed Pałacem Prezydenckim. Pomnik przedstawia księcia Józefa Poniatowskiego siedzącego na koniu i trzymającego w prawym ręku miecz. Rzeźba dłuta Bertela Thorvaldsena była wzorowana na pomniku Marka Aureliusza na Kapitolu w Rzymie.

Pomnik Iwana Paskiewicza – pomnik namiestnika Królestwa Polskiego Iwana Paskiewicza, który znajdował się w latach 1870–1917 na dziedzińcu dzisiejszego Pałacu Prezydenckiego przy ul. Krakowskie Przedmieście 46/48 w Warszawie.

Kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Warszawie zwany Res Sacra Miser (łac. biedny jest rzeczą świętą) – dawny kościół klasztorny karmelitanek bosych, obecnie kościół rektorski w Warszawie przy Krakowskim Przedmieściu. Świątynia mieści się w budynku Centrum Charytatywnego Caritas Archidiecezji Warszawskiej Res Sacra Miser. Kościół należy do parafii rzymskokatolickiej św. Jana Chrzciciela w Warszawie. Poza nabożeństwami w języku polskim celebruje się tutaj również Msze święte w języku litewskim oraz Liturgie Kościoła katolickiego obrządku ormiańskiego. Z kościoła korzystają również chrześcijanie wyznania anglikańskiego.

Heroldia Królestwa Polskiego (skrótowiec: HKP) – instytucja państwowa o charakterze heroldii, powołana 7 lipca 1836 roku w Królestwie Polskim, przy II. Radzie Stanu, na podstawie ukazu cesarskiego władz rosyjskich oraz art. 51–55 prawa o szlachectwie z tejże daty  . Pierwszym prezesem Heroldii został hrabia Aleksander Colonna-Walewski. Instytucja zajmowała się weryfikacją prawa do szlachectwa (tzw. legitymacja szlachectwa), a także nobilitacją osób nieszlacheckich do grona polskiej szlachty. Z potwierdzeniem tytułu szlacheckiego, bądź nadaniem tego tytułu, wiązało się wystawienie dyplomu z herbem szlacheckim, należącym do osoby legitymowanej lub nobilitowanej . Podobnie działało to w przypadku osób odrzuconych przez Heroldię. Istnienie heroldii jest uznawane za kontrowersyjne z powodu niesłusznego zakwestionowania szlachectwa wielu osób , a także nadawaniu szlachectwa osobom, które nie miały do niego prawa . W ramach ubiegania się o potwierdzenie szlachectwa kilkadziesiąt tysięcy ludzi podjęło starania o uznanie szlachectwa; opracowano rejestr osób pozbawionych prawa legitymowania się szlachectwem, obejmujący przestępców politycznych i kryminalnych . Ogółem Heroldia Królestwa Polskiego potwierdziła szlachectwo ponad 52 tys. osób (tzn. szóstej części dawnej szlachty), co oznaczało zmniejszenie udziału szlachty w liczbie ludności Królestwa Polskiego z ok. 7,5% do 1,7% . W trakcie swojej 25-letniej działalności Heroldia wylegitymowała około 5 300 rodzin . Na podstawie zgromadzonego materiału aktowego w 1851 roku opublikowała drukiem Spis szlachty Królestwa Polskiego (podając w nim nazwisko, imię osoby wylegitymowanej, imię jej ojca i numer zapisu w księdze szlachty) oraz dwujęzyczny Herbarz rodzin szlacheckich Królestwa Polskiego, wydany w 1853 roku w dwóch tomach przez Nikołaja Pawliszczewa . Ostatecznie Heroldia Królestwa Polskiego została zlikwidowana 5 czerwca 1861 roku . W latach 1861–1867 księgi szlacheckie prowadziła III. Rada Stanu, kiedy to po jej likwidacji zatwierdzanie tytułów szlacheckich zostało podporządkowane Departamentowi Heroldii Rządzącego Senatu w Petersburgu  .

Pałac Prezydencki w Warszawie (wcześniejsze nazwy: Koniecpolskich, Radziwiłłów, Lubomirskich, Namiestnikowski, Rady Ministrów) – zabytkowy pałac znajdujący się w dzielnicy Śródmieście w Warszawie, przy ul. Krakowskie Przedmieście 46/48. W latach 1918–1939 oficjalna siedziba Rady Ministrów i Prezesa Rady Ministrów, w latach 1945–1953 Urzędu Rady Ministrów. Od 1994 oficjalna siedziba Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Pałac Prezydencki jest największym pałacem w Warszawie. Monumentalny gmach, znajdujący się pomiędzy kościołem pokarmelickim a hotelem Bristol, składa się z czterokondygnacyjnego korpusu głównego oraz dwóch dwukondygnacyjnych skrzydeł bocznych. Był wielokrotnie przebudowywany. Swój obecny wygląd zewnętrzny uzyskał na początku XIX wieku.