Sabanci Center

Isbank Tower I (tur. İş Kuleleri) – wieżowiec w Stambule w Turcji. Był najwyższym budynkiem w mieście i całym kraju. Należy do kompleksu Is Bankasi Towers, na który poza nim składają się jeszcze dwa 118-metrowe budynki. Jego budowa zakończyła się w roku 2000. Ma wysokość nieco ponad 181 metrów, a wraz z masztem na dachu ma prawie 195 metrów. Ma 52 piętra, które są wykorzystywane w celach biurowych. Budynek należy do grona "inteligentnych wieżowców", czyli takich w których wykorzystuje się bardzo nowoczesne rozwiązania technologiczne. Liczne detale architektoniczne przypominają Trump Tower w Nowym Jorku, który zresztą był zaprojektowany przez tę samą firmę architektoniczną. W pobliżu budynku znajduje się stacja metra "4. Levent". Został wybudowany i należy także do Turkish Commerce Bank.

Sapphire of Istanbul – wieżowiec w Stambule, o wysokości 261 m. Od 2010 (roku oddania do użytku) do 2017 był najwyższym budynkiem w Turcji.

Stadion im. Alego Sami Yena (tur. Ali Sami Yen Stadyumu) – położony w centrum Stambułu stadion, na którym swoje spotkania rozgrywał jeden z najbardziej utytułowanych tureckich zespołów – Galatasaray SK. Stadion nosi nazwę od imienia i nazwiska założyciela Galatasarayu – Ali Samiego Yena. Obiekt jest położony w centralnej części Stambułu – Mecidiyeköy. Grę na Ali Sami Yen zainaugurowano 14 grudnia 1964 spotkaniem towarzyskim między Turcją i Bułgarią, na którym zanotowano jednocześnie najwyższą w historii obiektu frekwencję – 50 000 widzów. W przeszłości na spotkania przychodziło 40 000 osób, a stadion zyskał przydomek "Piekło" dzięki znakomitej atmosferze wytwarzanej przez kibiców Galatasarayu. W roku 2005 została przeprowadzona renowacja. 12 stycznia 2011 roku na stadionie odbył się ostatni mecz, po czym zostanie rozebrany, a tereny po nim przeznaczone pod budowę kompleksu komercyjno-mieszkaniowego. Drużyna Galatasaray przeniosła się natomiast na zupełnie nowy Türk Telekom Arena.

Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Stambule (tur. Polonya Cumhuriyeti İstanbul Başkonsolosluğu) – polska misja konsularna w Stambule, w Republice Turcji. Do 1924, tj. do przeniesienia stolicy do Ankary, placówka funkcjonowała jako poselstwo (ambasada).

Uniwersytet Techniczny w Stambule (tur. İstanbul Teknik Üniversitesi; ang. Istanbul Technical University, ITU) – największy i cieszący się opinią najbardziej prestiżowego, uniwersytet w Turcji, mieszczący się w Stambule.

Trump Towers Istanbul – kompleks dwóch wieżowców w dzielnicy Şişli, w Stambule, w Turcji. Jeden z wieżowców przeznaczony jest na biura, a drugi to budynek mieszkalny, składający się z ponad 200 mieszkań. Kompleks posiada również centrum handlowe z około 80 sklepami i multipleksem kinowym. Są to pierwsze Trump Towers zbudowane w Europie. Deweloperem budynków jest turecki miliarder Aydın Doğan, w partnerstwie licencyjnym z amerykańskim biznesmenem Donaldem Trumpem. W budynku mieszkalnym znajduje się jedyna zbiorowa winiarnia w Turcji, o pojemności 16 800 butelek. Piwniczka została wybudowana przez Focus Wine Cellars.

Ali Sami Yen Spor Kompleksi – RAMS Park – stadion piłkarski w Stambule, w Turcji.

Skyland Istanbul – kompleks trzech wieżowców (Skyland Istanbul-1, Skyland Istanbul-2 i Skyland Istanbul-3) w Stambule. Został zaprojektowany przez Petera Vaughana z międzynarodowego biura architektonicznego Broadway Malyan. Wybudowanie kompleksu kosztowało ponad 700 milionów dolarów amerykańskich. Budowa kompleksu rozpoczęła się w 2012 roku.

Sisli Plaza – wieżowiec w Stambule, w Turcji, o wysokości 170 m. Budynek został otwarty w 2007 i posiada 46 kondygnacji.

Pałac Gwiazd lub Pałac Yıldız (tur. Yıldız Sarayı) – drugi co do wielkości pałac w Stambule w Turcji. Znajduje się nad Bosforem, w dzielnicy Beşiktaş, w gaju istniejącym tu od czasów Bizancjum. Pałac zajmuje powierzchnię 500 000 m². Obecnie jest podzielony na różne sekcje, w jednej z nich od 1994 istnieje muzeum. Pałac składa się z wielu pawilonów, budowanych przez sułtanów w XIX w. Pierwszym budynkiem była Willa Merasim, zbudowana w 1880 przez architekta Sarkisa Balyana. Drugi pawilon powstał w 1889 roku, zaprojektowany przez Włocha Raimondo D'Aranco, trzeci wybudowano w 1898. Nazwa Yıldız pochodzi od nazwy pałacu, który sułtan Selim III kazał tu postawić dla swojej matki. Pałac główny powstał za panowania Abdülhamida II. Główny budynek jest trzypiętrowy, podpiwniczony, podzielony na część oficjalną i prywatne apartamenty sułtana: harem i Selamlık. Pałac posiadał własne dwa meczety, hammam (łaźnię), teatr, warsztat stolarza i kuźnię w oddzielnych pawilonach. Między pawilonami poprowadzono aleje, oddzielono je bramami. Część północna obecnie należy do wojska, pozostałe do politechniki, miasta, Głównego Zarządu Pałaców oraz Instytutu Badań nad Historią Sztuki Islamskiej i Kultury. Parki, wiele starych pawilonów, w tym pracownia porcelany, są otwarte dla zwiedzania. Najbardziej znanym obiektem jest Pawilon Şale, obecnie muzeum. Przy wejściu do Pałacu Gwiazd znajduje się inny znany budynek – Pawilon Muayede – również muzeum. Obok niego znajduje się Pawilon Qt, służący w przeszłości gościom przybywającym z wizytą do sułtana.

Synagoga Etz Ahayim w Stambule – synagoga znajdująca się w stambulskiej dzielnicy Ortaköy, przy ulicy Muallim Naci 40/1. Powstała na miejscu poprzedniej, która uległa doszczętnemu zniszczeniu w wyniku pożaru w dniu 1 października 1941 r.; zachował się jedynie marmurowy aron ha-kodesz, noszący hebrajską inskrypcję. Ta wcześniejsza synagoga również ulegała poważnym uszkodzeniom w pożarach w latach 1703 i 1813. Na początku lat 90. XX wieku budynek synagogi został odnowiony i ponownie udostępniony wiernym 20 marca 1994 r. Nazwa synagogi (hebr. ‏עץ החיים‎, ec ha-chajim) oznacza dosłownie „Drzewo Życia” i jest często spotykana w synagogach z czasów bizantyjskich i osmańskich. Etz Ahayim została zarejestrowana 27 listopada 1960 r. jako zabytek podlegający ochronie (numer rejestru 1443).

Rumeli Hisarı lub Forteca Rumeli (tur. Rumeli – rumelijski) – osmańska forteca w Stambule, na wzgórzu na europejskim brzegu Bosforu. Zamek został wybudowany na polecenie sułtana Mehmeda II w okresie 1451 – sierpień 1452, naprzeciwko Anadolu Hisarı, znajdującej się po azjatyckiej stronie, jako twierdza pomocnicza do oblężenia Konstantynopola. Głównym zadaniem twierdzy była blokada drogi morskiej przez Bosfor dla statków cesarskich i odcięcie Bizancjum od Morza Czarnego. Zamek nazywano popularnie Boğazkesen (Podrzynający Gardło). Twierdza została wybudowana na bizantyjskich ruinach, z których wykorzystano budulec przy wznoszeniu twierdzy. Forteca straciła na znaczeniu po zdobyciu Konstantynopola w 1453 roku i po wybudowaniu dwóch twierdz nad Morzem Czarnym. Fortecę zamieniono na magazyny i więzienie dla dyplomatów. Twierdza uległa uszkodzeniom podczas trzęsienia ziemi w 1509 oraz podczas pożaru w XVII wieku. Sułtan Selim III odrestaurował twierdzę w XVIII wieku. Na terenie twierdzy zaczęły powstawać osiedla, które w 1953 z rozporządzenia prezydenta Celala Bayara wyburzono i rozpoczęto gruntowną rekonstrukcję fortecy. W wieży Saruca Paszy otworzono muzeum. Forteca jest otoczona murami, posiada jedną małą, trzy duże wieże, oraz trzynaście małych strażnic. Wieże zostały nazwane imionami wezyrów, którzy ufundowali ich powstanie: Halila Paszy, Saruca Paszy, Zaganosa Paszy. Twierdza posiada trzy bramy, każde obok dużej wieży, oraz niższy mur zewnętrzny zabezpieczający wejście do wieży od strony Bosforu. Forteca posiadała drewniane domy dla żołnierzy oraz meczet (po którym pozostał minaret). Woda do fortecy była dostarczana z cysterny znajdującej się pod meczetem i rozprowadzana do trzech fontann umieszczonych na ścianach. Zachowała się jedna fontanna. Z twierdzą związana jest legenda mówiąca o jej powstaniu: sułtan Mehmed II Zdobywca wymógł na ówczesnym władcy Bizancjum Konstantynie XI, zgodę na budowę zamku w europejskiej części miasta, na tak dużym terenie, jakie pokryje skóra niedźwiedzia nie dodając, że chodzi mu o skórę niedźwiedzia pokrojoną w cienkie pasy. Adam Mickiewicz wykorzystał tę legendę w Księdze IV Pana Tadeusza. Inna legenda związana z tym miejscem mówi, że z jednej z baszt Rumeli Hisarı, zrzucano niewierne żony sułtanów, zaszyte w skórzany worek wypełniony kamieniami.