Czarna Góra (Śląski Grzbiet)

Skalica (niem. Hohenstein, Hohenzollernstein) – skałka granitowa w Sudetach Zachodnich, w Karkonoszach. Skalica położona jest w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Zachodnich, w północno-wschodniej części Karkonoszy, w północno-wschodniej części Śląskiego Grzbietu, pod wierzchołkiem Czarnej Góry. Zachowany ślad po niemieckiej tablicy pamiątkowej, na której widniał niegdyś napis Hohenzollernstein. 2. VIII. 1892. RGV.

Zajęcznik (niem. Hasenberg, 930 m n.p.m.) – szczyt w Karkonoszach, w obrębie Śląskiego Grzbietu. Położony w północno-wschodniej części Śląskiego Grzbietu, w bocznym ramieniu, odchodzącym na wschód od Czarnej Góry, na zachód od Karpacza Górnego. Zbudowany z granitu karkonoskiego. Cały masyw zalesiony.

Parafia Ewangelicko-Augsburska w Karpaczu – luterańska parafia w Karpaczu, w dzielnicy Karpacz Górny, należąca do diecezji wrocławskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP. Mieści się przy ulicy Na Śnieżkę.

Kościół Górski Naszego Zbawiciela (powszechnie znany jako Kościół Wang lub Świątynia Wang) – ewangelicki kościół parafialny w Karpaczu w Karkonoszach, przeniesiony w 1842 z miejscowości Vang, leżącej nad jeziorem Vangsmjøsa w Norwegii.

Rówienka (niem. Rübezahle Kegelbahn, 960 m n.p.m.) – szczyt w Karkonoszach, w obrębie Śląskiego Grzbietu. Jest to słabo zaznaczone wzniesienie w północno-wschodniej części Śląskiego Grzbietu, leżące w bocznym ramieniu, odchodzącym od Smogorni ku północnemu wschodowi. Powyżej leży Suszyca, a niżej Czarna Góra, która przez Przełęcz pod Czołem łączy się z Czołem. Na wschód od Rówienki leży Karpacz. Rówienka zbudowana jest z granitu karkonoskiego. Porośnięta lasami świerkowymi. Wschodnim zboczem Rówienki biegnie niebieski szlak turystyczny Karpacza Górnego przez Starą Polanę, "Samotnię" i "Strzechę Akademicką" na Równię pod Śnieżką oraz żółty szlak z Borowic przez Starą Polanę, Pielgrzymy, na Słonecznik. Rozpoczyna się tu szlak i prowadzi do Borowic.

Przełęcz pod Czołem, dawna nazwa Bierutowicka Przełęcz – szeroka przełęcz na wysokości ok. 819 m n.p.m., w Sudetach Zachodnich, w Karkonoszach. Przełęcz położona jest w północno-wschodniej części Karkonoszy. Oddziela Śląski Grzbiet od Pogórza Karkonoskiego, a dokładnie Czarną Górę od Czoła. Przełęcz jest dobrze widoczna w terenie, jest to szerokie obniżenie, w którym rozłożyły się zabudowania Bierutowic. Okolice przełęczy zbudowane są z granitu karkonoskiego.

Jeleniec (niem. Pferdestein, 905 m n.p.m.) – grupa skał w Sudetach Zachodnich, Skały w paśmie Karkonoszy do wysokości kilku metrów. Nad Chomontową Drogą. Do 1945 były pomnikiem przyrody.

Karpacz Górny (1946–2017 Bierutowice, niem. Brückenberg) − część miasta Karpacz (województwo dolnośląskie), granicząca z Karkonoskim Parkiem Narodowym. Dawniej samodzielna wieś, sąsiadująca z Karpaczem. Główną oś jednostki osadniczej stanowi ulica Karkonoska (przed 1945 zwana Brückenberger Chaussee). Przystanek końcowy autobusów z Jeleniej Góry, Wrocławia i Gorzowa Wielkopolskiego do Karpacza; punkt wyjścia w najwyższe partie Karkonoszy.

Saneczkowa (niem. Querseifen, 789 m n.p.m.) – szczyt w Karkonoszach w obrębie Karkonoskiego Padołu Śródgórskiego. Znajduje się we wschodniej części Karkonoskiego Padołu Śródgórskiego, w Karpaczu, pomiędzy Karpaczem Górnym a Płóczkami. Od zachodu opływa je Dziki Potok. Na północy łączy się z Husycką Górką. Zbudowane z granitu karkonoskiego. Na zboczu góry znajduje się najdłuższy w Karpaczu tor saneczkowy, mający 1650 m przy różnicy wzniesień 114 m.

Czoło (niem. Stirnberg, 874 m n.p.m.) – szczyt w Karkonoszach, w obrębie Pogórza Karkonoskiego. Leży w grzbiecie odchodzącym na północny wschód od Czarnej Góry, z którą łączy je Przełęcz pod Czołem. Zbudowany z granitu karkonoskiego. Na szczycie i zboczach liczne skałki.

Suszyca (niem. Dürre Hübel, 1062 m n.p.m.) – szczyt w Karkonoszach, w obrębie Śląskiego Grzbietu.

Dziki Wodospad – zapora przeciwrumoszowa na Łomnicy w Karpaczu. Łomnica jest małą rzeką, zwłaszcza w górnym odcinku. Jednak duży spadek (927 metrów na długości około 19 km) oraz położenie na dnie dużej doliny o stromych zboczach powoduje, że w czasie ulewnych deszczy lub roztopów szybko przybiera, a wezbrane wody niosą duże ilości kamieni i drzew. W XIX wieku trzykrotnie wylewy rzeki spowodowały znaczne straty. W 1816 rzeka wezbrała w wyniku oberwania chmury. Straty powodziowe w Miłkowie i reszcie Kotliny Jeleniogórskiej wyniosły ponad 109 tysięcy talarów. W 1844 fala, niosąca krę, kamienie i drzewa, spowodowana zejściem lawiny do Wielkiego Stawu zniszczyła młyn w Karpaczu. Kolejna powódź nastąpiła w 1897. Uszkodzeniu i zniszczeniu uległo wtedy wiele domów, dróg i mostów. Postanowiono wtedy wybudować obiekty mające zmniejszać skalę powodzi. Jedną z tych budowli była zapora przeciwrumoszowa powyżej Karpacza, zbudowana w latach 1910-1915, nazwana później Dzikim Wodospadem. Budowle postawione na początku XX wieku wykazały swą przydatność w czasie powodzi w 1997. Dziki Wodospad jest popularnym celem spacerów turystów.