Malá Úpa

Przejście graniczne Przełęcz Okraj-Pomezní Boudy – polsko-czeskie drogowe przejście graniczne położone w województwie dolnośląskim, w powiecie karkonoskim, w gminie miejskiej Kowary na Przełęczy Okraj, zlikwidowane w 2007.

Schronisko PTTK „Na Przełęczy Okraj” – górskie schronisko turystyczne w Karkonoszach, położone na granicy Karkonoskiego Parku Narodowego w województwie dolnośląskim. Schronisko na Przełęczy Okraj leży na wysokości 1046 m n.p.m. pomiędzy Karkonoszami a Lasockim Grzbietem. Obok schroniska znajduje się drogowe przejście graniczne do Czech. Możliwość dojazdu samochodem i parkowania. Przy schronisku węzeł znakowanych szlaków turystycznych. Czerwony oraz niebieski szlak turystyczny prowadzi na Śnieżkę. Schronisko mieści się w drewnianym budynku wybudowanym w 1975 roku, składającym się z dwóch obiektów: domku z recepcją i bacówki właściwej, która przeznaczona jest na miejsca noclegowe.

Okraj (niem. Grenzbauden Pass, Schlesische Grenzbaude, 1046 m n.p.m.) – przełęcz w południowo-zachodniej Polsce, we wschodniej części Karkonoszy, pomiędzy Kowarskim Grzbietem a Lasockim Grzbietem. Łączą się tu polska droga wojewódzka nr 368 i czeska droga nr 252. Funkcjonują tutaj schroniska – polskie Schronisko PTTK „Na Przełęczy Okraj” oraz czeskie Pomezní bouda. Po stronie czeskiej znajduje się również kilka restauracji oraz obiektów noclegowych, należących do miejscowości Malá Úpa (Pomezní Boudy).

Strażnica Wojsk Ochrony Pogranicza Graniczne Budy – nieistniejący obecnie pododdział Wojsk Ochrony Pogranicza pełniący służbę graniczną na granicy polsko-czechosłowackiej. Strażnica Straży Granicznej Graniczne Budy/w Kowarach – nieistniejąca obecnie graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania bezpośrednio w ochronie granicy państwowej z Czechosłowacją/Republiką Czeską.

Czoło (czes. Čelo, niem. Kammsteig, ok. 1275 m n.p.m.) – szczyt w głównej grani Karkonoszy, wschodnie zwieńczenie Kowarskiego Grzbietu. Większość map i przewodników podaje wysokość 1266 (zob. np.), co odnosi się do punktu pomiarowego o takiej właśnie wysokości. Punkt ten jednak leży wyraźnie poniżej szczytu. Na zachodzie płytka przełęcz Siodło oddziela go od Skalnego Stołu. Na południowym wschodzie stromo opada ku Przełęczy Okraj. Ku północnemu wschodowi odchodzi boczny grzbiet zakończony Krowińcem nad Kowarami. Ku północy odchodzi szeroko rozgałęziony grzbiet Wołowej Góry. Zbudowany ze skał metamorficznych wschodniej osłony granitu karkonoskiego – głównie łupków łyszczykowych i gnejsów z wkładkami amfibolitów i łupków kwarcowych. Grzbietem biegnie granica polsko-czeska. Szczyt położony jest na obszarze Karkonoskiego Parku Narodowego oraz czeskiego Karkonoskiego Parku Narodowego (czes. Krkonošský národní park, KRNAP). Poniżej szczytu, na wysokości 1200 m n.p.m. znajduje się startowisko paralotniowe, cenione ze względu na znaczną deniwelację i możliwość wykonywania długich przelotów.

Średniak (niem. Mittelberg, 950 m n.p.m.) – szczyt w Karkonoszach, w obrębie Lasockiego Grzbietu. Położony jest w północnej części Lasockiego Grzbietu, w krótkim bocznym ramieniu, odchodzącym od Łysociny ku północy, które kończy się Grabiną. Od zachodu, od Kowarskiego Grzbietu oddziela go dolina Jedlicy, a od wschodu od Sulicy dolina Jeleniej Strugi. Obie doliny są głęboko wcięte i mają strome zbocza. Zbudowany ze skał metamorficznych wschodniej osłony granitu karkonoskiego – głównie gnejsów i łupków łyszczykowych z wkładkami amfibolitów. Wierzchołek i stoki porośnięte górnoreglowymi lasami świerkowymi. Tuż pod szczytem, od południa biegnie serpentynami szosa z Przełęczy Kowarskiej lub Lubawki przez Rozdroże Kowarskie na Przełęcz Okraj. Na południe od wierzchołka biegnie żółty szlak turystyczny z Przełęczy Kowarskiej na Przełęcz Okraj oraz niebieski szlak z Lubawki Kowarskie na Przełęcz Okraj.

Kopalnia Podgórze – kopalnia rud uranu w Kowarach, czynna w latach 1950–1958, będąca częścią "Przedsiębiorstwa Kowarskie Kopalnie", później Zakładów Przemysłowych R-1 (ros. Предприятие Кузнецкие Рудники). Była to jedyna kopalnia w Kowarach zbudowana całkowicie po II wojnie światowej.

Dzwonkówka (niem. Glocke, 1002 m n.p.m.) – szczyt w Karkonoszach w obrębie Lasockiego Grzbietu. Położony w północnej części Lasockiego Grzbietu, w bocznym grzbiecie odchodzącym ku wschodowi w północnej części masywu Łysociny, w widłach Złotnej i jej dopływu - Białego Strumienia. Zbudowany ze skał metamorficznych wschodniej osłony granitu karkonoskiego – gnejsów i łupków łyszczykowych. Cały masyw zalesiony. Przez szczyt przechodzi niebieski szlak turystyczny z Jarkowic na Przełęcz Okraj.

Kraví hora (niem. Kuhberg, 1071 m n.p.m.) – szczyt w Karkonoszach w obrębie Lasockiego Grzbietu.

Kazalnica (niem. Kanzel, 691 m n.p.m.) – skała w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy. Mała Granitowa skała położona u północno-zachodniego podnóża wzniesienia Wołowa Góra, nad potokiem Malina powyżej miejscowości Krzaczyna.

Wołowa Góra (niem. Ochsenberg, 1041 m n.p.m.) – szczyt w Karkonoszach, w obrębie Kowarskiego Grzbietu. Jest to wybitny szczyt, a właściwie masyw w północnej części Kowarskiego Grzbietu. Stanowi główną kulminację bocznego grzbietu odchodzącego od Czoła ku północy i rozciągającego się od Krzaczyny do Kowar. W masywie tym wyróżnia się jeszcze Łysa Góra oraz wysunięty na północ i dużo niższy Modrzak. Zbudowany ze skał metamorficznych wschodniej osłony granitu karkonoskiego – przede wszystkim gnejsów. Wołowa Góra jest wykorzystywana jako startowisko paralotniowe.

Budniki (niem. Forstlangwasser) – część miasta Karpacz, bez zabudowy. Dawna osada w Karkonoszach, na północnym zboczu Kowarskiego Grzbietu, w środku czworokąta utworzonego przez Skalny Stół (1281 m n.p.m.) na południowy zachód, Czoło (1266 m) na południowy wschód, Wołową Górę (1033 m) na północny wschód i Izbicę (856 m) na północny zachód. Osada założona na wysokości ok. 850 m n.p.m. nad potokiem Malina w okresie wojny trzydziestoletniej przez chroniących się w górach mieszkańców okolic Kowar, Karpacza i Wilczej Poręby. W I połowie XIX w. służyła lokalnym przemytnikom szmuglującym Tabaczaną Ścieżką tytoń z Austrii do Prus. Na przełomie XIX i XX wieku w wiosce powstały nawet dwie gospody. W późniejszych latach na terenie wsi funkcjonowała także filia szkoły ewangelickiej. Do 1945 osada liczyła kilkanaście domów, w tym schronisko Forstbaude. We wspomnieniach dawnych mieszkańców można przeczytać o występowaniu co zimę grubej pokrywy śnieżnej, która utrudniała komunikację nawet pomiędzy poszczególnymi domostwami. Szczególnie uciążliwy w tym czasie był także brak słońca, które przez 113 dni w roku nie wychodziło ponad masyw Grzbietu Kowarskiego. Z tego względu co roku 26 listopada organizowano pożegnanie, zaś 19 marca przywitanie słońca (faktycznie w różnych miejscach osady słońce pokazywało się po raz ostatni od 12 do 26 listopada, a pojawiało po przesileniu zimowym między 15 a 30 stycznia; w nieistniejącej gospodzie słońce było widoczne po raz ostatni 24 listopada, by pojawić się 18 stycznia). Po wojnie tutejsze zabudowania były wykorzystywane przez kilka lat przez stowarzyszenie studenckiej Bratniej Pomocy z Wrocławia. W latach 50. XX wieku prowadzone tu poszukiwania rud uranu spowodowały, że okolica przestała nadawać się do zamieszkania. Pozostała opustoszała polana ze śladami zabudowań oraz resztkami sztolni i hałd, przez następne lata funkcjonowało tu turystyczne schronisko Budnik. W 2013 roku udało się pozyskać środki na realizację projektu "Szlak Miłośnik Budnik", w ramach którego na terenie dawnej osady wybudowano wiatę wypoczynkową, ustawiono tam tablicę informacyjną oraz oznaczono miejsca, w których znajdowały się domy oraz obiekty użyteczności publicznej. Wyznakowano także szlaki dojściowe z Osiedla Skalnego w Karpaczu oraz z Wilczej Poręby. W latach 1891–1940 istniała tam opadowa stacja meteorologiczna (wys. 900 m n.p.m., szer. 50°46'N, dł. 15°48'E). Średnie wartości roczne opadów wynosiły 1 094 mm (najwięcej: lipiec 139 mm i sierpień 125 mm, najmniej: styczeń 57 mm i luty 45 mm). W latach 1952–1953 Zakłady Przemysłowe R-1 z Kowar wybiły na obszarze Budnik sztolnię poszukiwawczą uranu oraz dwie inne poniżej, w dolinie potoku Malina.