place

Przełęcz Sowia

Przełęcze CzechPrzełęcze Karkonoszy
Soví sedlo
Soví sedlo

Przełęcz Sowia (czes. Soví sedlo, Můstek) – przełęcz górska na wysokości 1160 m n.p.m. w Sudetach Zachodnich, w Karkonoszach. Przełęcz położona jest na obszarze Karkonoskiego Parku Narodowego oraz czeskiego Karkonoskiego Parku Narodowego (czes. Krkonošský národní park, KRNAP), około 4 km na południowy wschód od Karpacza, na południowej granicy Polski z Czechami. Przełęcz jest mało widoczna w terenie, kształtem przypomina rozległe wgłębienie o bardzo łagodnych zboczach i stromym północno-zachodnim podejściu. Oddziela masyw Czarnego Grzbietu (Obří hřeben) od Kowarskiego Grzbietu (Střecha). Cały obszar przełęczy porośnięty jest lasem regla górnego. Na Przełęczy Sowiej znajdowało się przejście graniczne na szlaku turystycznym Sowia Przełęcz-Soví Sedlo (Jelenka).

Fragment artykułu z Wikipedii Przełęcz Sowia (Licencja: CC BY-SA 3.0, Autorzy, Obrazy).

Przełęcz Sowia
Sowia Dolina,

Współrzędne geograficzne (GPS) Adres Pobliskie miejsca
placePokaż na mapie

Wikipedia: Przełęcz SowiaCzytaj dalej na Wikipedii

Współrzędne geograficzne (GPS)

Szerokość geograficzna Długość geograficzna
N 50.745697 ° E 15.786489 °
placePokaż na mapie

Adres

24/1

Sowia Dolina
58-540
województwo dolnośląskie, Polska
mapOtwórz w Mapach Google

Soví sedlo
Soví sedlo
Podziel się doświadczeniem

Pobliskie miejsca

Budniki (Karpacz)
Budniki (Karpacz)

Budniki (niem. Forstlangwasser) – część miasta Karpacz, bez zabudowy. Dawna osada w Karkonoszach, na północnym zboczu Kowarskiego Grzbietu, w środku czworokąta utworzonego przez Skalny Stół (1281 m n.p.m.) na południowy zachód, Czoło (1266 m) na południowy wschód, Wołową Górę (1033 m) na północny wschód i Izbicę (856 m) na północny zachód. Osada założona na wysokości ok. 850 m n.p.m. nad potokiem Malina w okresie wojny trzydziestoletniej przez chroniących się w górach mieszkańców okolic Kowar, Karpacza i Wilczej Poręby. W I połowie XIX w. służyła lokalnym przemytnikom szmuglującym Tabaczaną Ścieżką tytoń z Austrii do Prus. Na przełomie XIX i XX wieku w wiosce powstały nawet dwie gospody. W późniejszych latach na terenie wsi funkcjonowała także filia szkoły ewangelickiej. Do 1945 osada liczyła kilkanaście domów, w tym schronisko Forstbaude. We wspomnieniach dawnych mieszkańców można przeczytać o występowaniu co zimę grubej pokrywy śnieżnej, która utrudniała komunikację nawet pomiędzy poszczególnymi domostwami. Szczególnie uciążliwy w tym czasie był także brak słońca, które przez 113 dni w roku nie wychodziło ponad masyw Grzbietu Kowarskiego. Z tego względu co roku 26 listopada organizowano pożegnanie, zaś 19 marca przywitanie słońca (faktycznie w różnych miejscach osady słońce pokazywało się po raz ostatni od 12 do 26 listopada, a pojawiało po przesileniu zimowym między 15 a 30 stycznia; w nieistniejącej gospodzie słońce było widoczne po raz ostatni 24 listopada, by pojawić się 18 stycznia). Po wojnie tutejsze zabudowania były wykorzystywane przez kilka lat przez stowarzyszenie studenckiej Bratniej Pomocy z Wrocławia. W latach 50. XX wieku prowadzone tu poszukiwania rud uranu spowodowały, że okolica przestała nadawać się do zamieszkania. Pozostała opustoszała polana ze śladami zabudowań oraz resztkami sztolni i hałd, przez następne lata funkcjonowało tu turystyczne schronisko Budnik. W 2013 roku udało się pozyskać środki na realizację projektu "Szlak Miłośnik Budnik", w ramach którego na terenie dawnej osady wybudowano wiatę wypoczynkową, ustawiono tam tablicę informacyjną oraz oznaczono miejsca, w których znajdowały się domy oraz obiekty użyteczności publicznej. Wyznakowano także szlaki dojściowe z Osiedla Skalnego w Karpaczu oraz z Wilczej Poręby. W latach 1891–1940 istniała tam opadowa stacja meteorologiczna (wys. 900 m n.p.m., szer. 50°46'N, dł. 15°48'E). Średnie wartości roczne opadów wynosiły 1 094 mm (najwięcej: lipiec 139 mm i sierpień 125 mm, najmniej: styczeń 57 mm i luty 45 mm). W latach 1952–1953 Zakłady Przemysłowe R-1 z Kowar wybiły na obszarze Budnik sztolnię poszukiwawczą uranu oraz dwie inne poniżej, w dolinie potoku Malina.