I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Łodzi

Pałac Maurycego Poznańskiego — pałac fabrykancki z XIX w. znajdujący się w Łodzi przy skrzyżowaniu ulicy S. Więckowskiego z ulicą Gdańską.

Muzeum Sztuki w Łodzi – muzeum w Łodzi, którego główną osią programową jest badanie i prezentowanie sztuki awangardowej oraz progresywnych zjawisk artystycznych. Instytucja posiada trzy oddziały: ms1, ms2 oraz Muzeum Pałac Herbsta. Założone w 1930 r. jest jednym z najstarszych do dziś istniejącym muzeów, kolekcjonującym sztukę awangardową. W 1998 roku Muzeum Sztuki w Łodzi zostało wpisane do Państwowego Rejestru Muzeów pod numerem 53.

Wydział Wokalno-Aktorski Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi – jeden z czterech wydziałów Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi. Jego siedziba znajduje się przy ul. Gdańskiej 32 w Łodzi.

Wydział Fortepianu, Organów, Klawesynu, Muzyki Dawnej i Jazzu (dawna nazwa: Wydział Fortepianu, Organów, Klawesynu i Instrumentów Dawnych) – jeden z czterech wydziałów Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi. Jego siedziba znajduje się przy ul. Gdańskiej 32 w Łodzi.

Wydział Instrumentalny Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi – jeden z czterech wydziałów Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi. Jego siedziba znajduje się przy ul. Gdańskiej 32 w Łodzi.

Akademia Muzyczna im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi – polska publiczna uczelnia muzyczna w Łodzi, powstała na początku XX wieku jako Konserwatorium Muzyczne Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej skupiające grono pedagogów i muzyków.

Wydział Kompozycji, Teorii Muzyki, Dyrygentury, Rytmiki i Edukacji Muzycznej Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi – jeden z czterech wydziałów Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi. Jego siedziba znajduje się przy ul. Gdańskiej 32 w Łodzi.

Pałac Karola Poznańskiego – pałac fabrykancki znajdujący się w Łodzi, zbudowany w 1904 roku dla syna Izraela Poznańskiego – Karola.

Pałac Rudolfa Kellera z 1890 r. przy ul. Gdańskiej 49/53 (dawniej Długa) w Łodzi Luksusowa willa wzniesiona została według projektu Hilarego Majewskiego, na zlecenie Rudolfa Kellera. Był to imigrant z terenów pruskich, który początkowo, w roku 1882, wzniósł na tej parceli zabudowania fabryki wstążek, tasiemek i koronek. W 1907 roku, wraz z przylegającą fabryką, pałac został sprzedany Emilowi Eisertowi, a od 1922 do wybuchu wojny był własnością „Spółki Akcyjnej Emila Eiserta i Braci Schweikertów”. Budynek został zbudowany w stylu neorenesansu północnego z wpływem francuskiego przez firmę Otto Gehliga z Łodzi. Detal architektoniczny renesansowo-manierystyczny wzorowany był na przykładach francuskich i niderlandzkich. Sztukaterię i wnętrza wykonane przez N. Gunzela, ukończono w 1892 roku. W 1907 po zmianie właściciela nastąpiły również pewne zmiany w wystroju wnętrz i wówczas zamówiono w nieznanej wytwórni łódzkiej lub niemieckiej dwa witraże krajobrazowe o secesyjnej stylistyce do reprezentacyjnej klatki schodowej. Willa ta jest wolno stojąca, podpiwniczona z mansardowym poddaszem, na planie zbliżonym do kwadratu, w układzie trzytraktowym z reprezentacyjną klatką schodową w części południowo-zachodniej. Elewacja frontowa jest najbardziej urozmaicona, w narożniku północno-zachodnim na parterze znajduje się murowana weranda z zejściem do ogrodu, a nad nią obszerny taras z kutą żelazną balustradą. Okna parteru zamknięte są łukiem odcinkowym, na piętrze zaś prostokątne ujęte w edykuły, flankowane półkolumnami. W narożniku północno-wschodnim znajduje się ukośnie dostawiona wieżyczka. Układ wnętrz jest amfiladowy z wielopoziomowym westybulem na parterze oraz obszernym korytarzem – hallem na pierwszym piętrze. We wnętrzach tych dominuje wystrój o motywach włoskiego renesansu i manieryzmu. Na szczególną uwagę zasługują unikalne na terenie Łodzi rozwiązania stropów sztukatorskich, występuje tzw. faseta podwinięta przysłaniająca częściowo strop, oraz zastosowanie łuku pięciolistnego pomiędzy pomieszczeniami w południowo-wschodniej części pierwszego piętra. W okresie PRL przez wiele lat w pałacu mieścił się przyzakładowy żłobek Zakładów Przemysłu Pasmanteryjnego „Lenora” (d. fabryki Kellera). Po roku 1989 został zlikwidowany, a obiekt kupiła włoska spółka prawa handlowego. Na początku 2005 pałac wyceniany był na kwotę 400 tys. euro. Według opinii publicznej obiekt nabył amerykański aktor Max Ryan z zamiarem przeprowadzenia kapitalnego remontu budowli i uruchomienia w niej pensjonatu, jednak według księgi wieczystej numer LD1M/00086278/9 właścicielem działki jest Gmina Łódź; użytkownikiem wieczystym nie jest Max Ryan, a Brian Jonathan Egan (poprzednimi zaś – "Sara" sp. z o.o., Marta Gierszanin). W nocy z 31 marca na 1 kwietnia 2010 w niszczejącym od lat zabytku wybuchł pożar, który pochłonął część dachu oraz uszkodził charakterystyczną wieżyczkę. Od połowy 2012 użytkownik wieczysty próbuje sprzedać zniszczony w coraz większym stopniu obiekt. 11 marca 2020 roku Łodzianie mieszkający w sąsiedztwie wilii Rudolfa Kellera zauważyli, że wieżyczka wilii chwieje się. We wrześniu 2020 roku Straż Pożarna przy udziale Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego i Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków zdjęła uszkodzoną wieżyczkę. Od 2020 roku działa cały ruch społeczny, którego celem jest podejmowanie działań na rzecz ratowania zabytku willi Rudolfa Kellera. Ruch społeczny, w którego skład bierze kilka stowarzyszeń i nieformalnych grup, skupia się wokół stowarzyszenia KelleReakcja. Budynek wpisany jest do rejestru zabytków pod numerem A/299 z 20.12.1983 oraz do Gminnej Ewidencji Zabytków pod numerem 167 (zespół willowy Rudolfa Kellera; od 1907 r. Emila Eiserta) oraz 168 (stróżówka, ogrodzenie z bramą, ogród przywillowy).

Plac Norberta Barlickiego – plac o powierzchni 1,67 ha, położony w środkowej części Łodzi na osiedlu Stare Polesie, przy ulicach Małej, Żeromskiego i Zielonej. Plac powstał na terenie włączonej do Łodzi w latach 60. XIX wieku dzielnicy Wiązowej i był nazywany Wiązowym Rynkiem, a od 1873 Zielonym Rynkiem (w latach 1915–1918 i 1940–1945 Gruener Ring). W 1934 plac uzyskał imię Ignacego Boernera, które w 1945 zmieniono na Norberta Barlickiego. Plac pełni funkcję miejskiego targowiska. Na placu Barlickiego siedzibę ma „Zielony Rynek” – targowisko składające się z trzech hal. Wokół placu znajdują się liczne sklepy i punkty usługowe (m.in. kwiaciarnie, apteki, salony fryzjerskie, bank i wiele innych). Plac Barlickiego stanowi także ważny węzeł komunikacji miejskiej. Przebiegają tędy liczne linie autobusowe i tramwajowe.

Kamienica Judy Salomonowicza przy ul. Zielonej 25 w Łodzi – modernistyczna kamienica znajdująca się na rogu ul. Zielonej oraz ul. Gdańskiej w Łodzi.

Synagoga Ohel Jakow w Łodzi (z hebr. Namiot Jakuba) – nieistniejąca synagoga znajdująca się w Łodzi, przy dzisiejszej ulicy Gdańskiej 18. W styczniu 1899 roku Wolf Jedlicki, zwrócił się do Rabina Łodzi Eliasza Chaima Majzla o zgodę na „przyjęcie pod kontrolę” synagogi. Komisja sanitarno-budowlana zatwierdziła budynek 31 maja 1899 roku. 30 czerwca policmajster miasta Łodzi przekazał do Piotrkowa całą dokumentację, 7 sierpnia Gubernator Piotrkowski zezwolił na otwarcie domu modlitwy dla 100 osób. W okresie międzywojennym synagoga działała w imię syjonistycznego hasła: „Żywotność Narodu, odbudowa Kraju i odrodzenie języka hebrajskiego”. W czasie I wojny światowej synagoga zaczęła być określana mianem „Ohel Jakow”. Pełniła ona ważną rolę w działalności łódzkich syjonistów. Prowadzono w niej „Złotą Księgę” Żydowskiego Funduszu Narodowego (Keren Kajemet LeIsrael). Uczęszczał do niej m.in. Chaim Rumkowski, Jeszaja Ugier, Jerzy Rosenblatt, Dawid Tafel czy Aron Luboszycki. Podczas II wojny światowej 11 listopada 1939 roku hitlerowcy spalili synagogę. W 1940 roku została ostatecznie rozebrana. Obecnie na jej miejscu znajduje się skwer przed szkołą.