Warszawa Powiśle

Pomnik Dowborczyków – monument odsłonięty w 1930 roku przy ul. Wybrzeże Kościuszkowskie w Warszawie, poświęcony żołnierzom I Korpusu Polskiego w Rosji pod dowództwem generała Józefa Dowbor-Muśnickiego. Zniszczony w 1949 roku, został odtworzony w 1997 roku.

Młotek – blok mieszkalny znajdujący się w dzielnicy Śródmieście w Warszawie, na skarpie, przy ulicy Smolnej 8. Budynek powstał na miejscu przedwojennego Instytutu Oftalmicznego, został zaprojektowany w 1964 przez Jana Bogusławskiego i Bohdana Gniewiewskiego. Budowę wieżowca zakończono w 1976. Był to jeden z pierwszych wysokościowców w Warszawie. Początkowo miał być hotelem polonijnym.

Instytut Oftalmiczny przy ulicy Smolnej 8 – budynek szpitalny istniejący w Warszawie w latach 1870–1944. Został zniszczony w wyniku powstania warszawskiego.

Pomnik gen. Marii Wittek – pomnik upamiętniający Marię Wittek znajdujący się w Warszawie.

Park Karola Beyera, także znany jako Park im. Karola Beyera – park w Warszawie w Polsce, położony w dzielnicy Śródmieście, w obszarze MSI Powiśle.

Park Na Książęcem – park znajdujący się w Warszawie, w rejonie skarpy wiślanej, między ulicami: Książęcą i Kruczkowskiego, wiaduktem mostu Poniatowskiego, terenem Muzeum Wojska Polskiego i Muzeum Narodowego oraz budynkiem Centrum Giełdowego. Część parku Marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego.

Galeria Faras im. Profesora Kazimierza Michałowskiego w Muzeum Narodowym w Warszawie – galeria stała Muzeum Narodowego w Warszawie, prezentująca głównie zabytki sztuki i kultury nubijskiej okresu chrześcijańskiego. W nowocześniej zaaranżowanej ekspozycji pokazywany jest m.in. unikalny w skali światowej zbiór malowideł i elementów architektonicznych z katedry w Faras, odkrytej przez polską misję archeologiczną kierowaną przez prof. Kazimierza Michałowskiego.

Muzeum Narodowe w Warszawie (MNW) – muzeum sztuki w Warszawie, założone w 1862 r. jako Muzeum Sztuk Pięknych w Warszawie, narodowa instytucja kultury; jedno z największych muzeów w Polsce i największe w Warszawie. Muzeum Narodowe w Warszawie gromadzi zbiory sztuki starożytnej (egipskiej, greckiej, rzymskiej), malarstwa polskiego od XIII wieku, a także galerię malarstwa obcego (włoskie, francuskie, holenderskie, niemieckie i rosyjskie), w tym kilka obrazów z prywatnej kolekcji Adolfa Hitlera, przekazanych muzeum przez władze amerykańskie w powojennych Niemczech, zbiory numizmatyczne i rzemiosła artystycznego. Od 1916 muzeum było instytucją miejską. Modernistyczny gmach jego siedziby został wzniesiony w latach 1927–1938 według projektu Tadeusza Tołwińskiego i Antoniego Dygata. W latach 1933–2023 skrzydło wschodnie gmachu zajmowało Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. W wyniku niemieckiej grabieży polskich dóbr kultury w czasie II wojny światowej Muzeum Narodowe w Warszawie utraciło ogromną część zbiorów, m.in. 99% numizmatów, 100% zegarów, 80% wyrobów złotniczych i jubilerskich, 63% tkanin, 60% mebli, 70% opraw, ksiąg i superekslibrisów królewskich. W 1945 muzeum zostało znacjonalizowane. W 2010 r. jako jedna z pierwszych instytucji państwowych w Europie Środkowo-Wschodniej zorganizowało wystawę w całości poświęconą sztuce homoerotycznej – Ars Homo Erotica.

Elizeum – podziemna rotunda wykonana z cegły usytuowana w stoku skarpy warszawskiej, znajdująca się na terenie parku Marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego (parku Na Książęcem) w pobliżu skrzyżowania ulic Książęcej i Kruczkowskiego w Warszawie. Jest budowlą w typie maison de plaisance (domu przyjemności), jedynym z zachowanych pawilonów ogrodowych wchodzących w skład kompleksu ogrodu romantycznego na „Książęcem”, założonego przez podkomorzego Kazimierza Poniatowskiego, brata króla Stanisława Augusta.

Pałac Konstantego Zamoyskiego, także pałac Zamoyskich – neorenesansowy pałac znajdujący się przy ul. Foksal 1/2/4 w Warszawie.

Galeria Foksal – niekomercyjna galeria sztuki współczesnej utworzona w 1966 roku przez krytyków sztuki Włodzimierza Borowskiego, Ankę Ptaszkowską i Mariusza Tchorka oraz artystów Romana Owidzkiego, Henryka Stażewskiego, Edwarda Krasińskiego, Zbigniewa Gostomskiego i Tadeusza Kantora. Galeria funkcjonuje w niewielkim lokalu przy ul. Foksal 1/4 w Warszawie. W 1970 roku z grona osób tworzących galerię odeszli Ptaszkowska (wyemigrowała do Francji) i Tchorek (wyemigrował do Niemiec, a potem Anglii). W galerii wystawiali artyści polscy i zagraniczni, m.in. Koji Kamoji, Maria Stangret, Anselm Kiefer, Christian Boltanski, Luc Tuymans, Annette Messager, Zuzanna Janin, Tomasz Ciecierski, Leon Tarasewicz, Andrzej Szewczyk, Mirosław Bałka. W latach 70. w galerii pracowali m.in. Andrzej Turowski i Milada Ślizińska, późniejsza kuratorka CSW w Warszawie, a w 90. XX w.: Monika Szczukowska (1989-1995), Andrzej Przywara, Joanna Mytkowska i Adam Szymczyk, później tworzący Fundację Galerii Foksal. Od 2009 roku dyrektorką i kuratorką programową Galerii Foksal jest Katarzyna Krysiak. Z galerią współpracują jako kuratorzy Lech Stangret i Maria Rubersz. Od tej pory w galerii wystawili prace artystki i artyści średniego i młodszego pokolenia m.in.: Bianka Rolando, Susan Hiller, Angelika Markul, Marta Szulc, Wojciech Puś, Sławomir Pawszak, Irmina Staś, Norbert Delman, Dominika Kowynia, a także ponownie Zbigniew Gostomski, Koji Kamoji, Tomasz Ciecierski, Krzysztof Wodiczko i Zuzanna Janin.

Rządowa Fabryka Machin na Solcu – fabryka została założona w 1825 w Warszawie. Zakład powstał w 1825 roku staraniem księcia Lubeckiego, ówczesnego ministra przychodów i skarbu. Po początkowym okresie rozwoju w latach 1830–1833 zakład nie funkcjonował. Ponownie uruchomiony w 1834 roku, kiedy przeszedł pod zarząd Banku Polskiego. Do prowadzenia zakładu Bank Polski sprowadził specjalistów z Anglii. Byli to inżynierowie John Perks i William Whitmore Perks, ojciec i syn. Prowadzili oni Fabrykę w latach 1834–1839 pod firmą „Perks, Whitmore Perks et Comp”. Umowa z Perksami została rozwiązana w 1839 roku. W tym samym roku fabrykę nabył John Cockerill. 24 września 1840 roku zarząd fabryki objął Wilhelm Rau. W 1842 roku w fabryce wprowadzono oświetlenie gazowe. W latach późniejszych fabryką zarządzał Stanisław Lilpop w spółce z Bazylim Zakrzewskim. Spółka została rozwiązana dnia 1 października 1848, jedynym właścicielem pozostał Lilpop. W 1854 zakład przeszedł pod administrację wydziału górnictwa, a od 1856 roku na własność skarbu. W 1868 roku zakład został wykupiony przez spółkę „Lilpop Rau i Loewenstein”.