Ulica Mohandasa Gandhiego w Łodzi

Żubardź – osiedle w Łodzi, na Bałutach. Osiedle obejmuje obszar zamknięty w kwadracie ulic: Limanowskiego – Al. Włókniarzy – Drewnowska – Modra. Obejmuje ono rejon szkoły podstawowej nr 166 oraz nr 35.

Ulica Lutomierska w Łodzi ma około 2,4 kilometra długości, biegnie od ul. Zgierskiej (przy pl. Kościelnym) do skrzyżowania al. Włókniarzy i ul. Wielkopolskiej. Nazwa ulicy jest pozostałością układu komunikacyjnego okolic Łodzi przedprzemysłowej. Droga z Łodzi do Lutomierska wiodła niegdyś w pobliżu dzisiejszej ulicy Lutomierskiej - zniekształconym reliktem tego traktu jest dzisiejsza ul. Wrześnieńska. Po regulacji w pierwszej poł. XIX w. ul. Lutomierska została wytyczona na nowo w dzisiejszym przebiegu, zaś funkcję traktu do Lutomierska przejęła ul. Konstantynowska (dziś ul. Legionów). W czasie okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej używano nazwy Hamburger Strasse.

Ulica Drewnowska w Łodzi ma około 2,8 kilometra długości, biegnie od ul. Zgierskiej na Starym Mieście (przy Starym Rynku) do skrzyżowania ul. Solec i al. Unii Lubelskiej. Ulica prawdopodobnie powstała jeszcze przed 1423 rokiem, kiedy Łódź otrzymała prawa miejskie. Dawniej uliczka prowadziła w stronę lasu, a ówcześni mieszkańcy osady jeździli nią po drewno. Inna wersja mówi, że ulica wywodzi swą nazwę od nazwiska znanej w całej osadzie rodziny Drewnowiczów (lub Drewnów). W czasie wojny zmieniono nazwę na Holzstrasse (jedyny okres w historii). Ulica Drewnowska na odcinku i w kierunku od ul. Zgierskiej do ul. Zachodniej jest ulicą o ruchu jednokierunkowym. Ulica Drewnowska na odcinku od ulicy Zachodniej do Karskiego stanowi północną granicę centrum handlowo rozrywkowego Manufaktura zbudowanego na terenie dawnych Zakładów im. Marchlewskiego, dawniej Fabryki Poznańskiego.

Kościół świętego Antoniego Padewskiego w Łodzi (Żubardź) – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do parafii św. Antoniego Padewskiego w Łodzi (dekanat Łódź-Teofilów-Żubardź archidiecezji łódzkiej). Budowę obecnej świątyni rozpoczęto w dniu 18 sierpnia 1947 roku po odgruzowaniu placu po zburzonym w 1942 roku przez Niemców wcześniejszym kościele. Świątynia została wzniesiona na zachowanych fundamentach i zaprojektowana została przez architekta Alfonsa Emila Graviera. Prace budowlane zostały zakończone w 1951 roku, natomiast kościół został poświęcony w dniu 9 września 1951 roku przez biskupa Michała Klepacza. Budowla reprezentuje styl neoromański. W latach 1999–2000 została dokończona budowa wieży do wysokości 53 metrów i zostały zawieszone 3 dzwony o imionach: Karola, Jubilata i jeden jeszcze bez imienia. Do wyposażenia świątyni należą: cztery ołtarze, ambona i pulpit, tabernakulum metalowe, organy, trzy wspomniane wyżej dzwony, ławki, klęczniki i krzesełka, chrzcielnica, Droga Krzyżowa, krzyż ołtarzowy oraz komplet sześciu lichtarzy.

Ulica Bolesława Limanowskiego w Łodzi ma około 3,3 kilometra długości, biegnie od ul. Zgierskiej (przy Rynku Bałuckim) do wiaduktu nad torami kolejowymi przy przystanku Łódź Żabieniec. Dalej, od wiaduktu, przechodzi w ul. Aleksandrowską. Na odcinku od Ronda Korfantego w kierunku zachodnim, ulicą przebiega, prowadząca z Konina do Rawy Mazowieckiej, droga krajowa nr 72. Przed 1933 rokiem ulica nosiła nazwę Aleksandrowska. Następnie nadano ulicy patrona w osobie Bolesława Limanowskiego. W czasie wojny zmieniono nazwę ulicy na Alexanderhofstrasse, gdzie Alexanderhof było okupacyjną nazwą Aleksandrowa Łódzkiego w latach 1939-1943. W budynku Alexanderhofstrasse 1 znajdowała się siedziba ekspozytury łódzkiego gestapo i VI rewiru Schupo, nadzorujących Ghetto Litzmannstadt. Ulica dzieliła część zachodnią getta na północną i południową, komunikacja między którymi odbywała się po kładce dla pieszych. Po wojnie powrócono do dzisiejszej nazwy ulicy.

Parafia pw. Świętego Antoniego z Padwy – jedna z parafii dekanatu Łódź-Teofilów-Żubardź, należącego do archidiecezji łódzkiej. Mieści się przy ulicy Antoniego 4. Zasięg parafii od ulicy Sierakowskiego, Kutrzeby, Al Włókniarzy do ul. Pojezierskiej.

Grób małego dziecka śpiącego na poduszce – grób na Starym Cmentarzu w Łodzi. Znajduje się między dziecięcymi pomnikami na tyłach kaplicy Scheiblera. Przysypany ziemią i obrośnięty bluszczem, został odkryty w 2006 przy porządkowaniu cmentarza. Grób pochodzi z 1909, został wykonany z trawertynu. Spoczywa w nim 4-letni Gustaw Pietlich.

Pomnik Sophie Biedermann w Łodzi – pomnik na rodzinnym polu grobowym Meyerów w części ewangelickiej Starego Cmentarza przy ulicy Ogrodowej w Łodzi.

Kaplica rodziny Scheiblerów w Łodzi – nagrobna kaplica-mauzoleum znajdująca się na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej w Łodzi, w jego ewangelicko-augsburskiej części. Ukończona w 1888 według projektu Edwarda Lilpopa i Józefa Dziekońskiego jest jednym z największych dzieł architektury cmentarnej na świecie oraz świadectwem bezprecedensowego w skali światowej rozwoju Łodzi w XIX wieku.

Grobowiec Franciszka Kindermanna – grobowiec w części ewangelickiej Starego Cmentarza w Łodzi – prosta ściana parawanowa przypomina do złudzenia budynek składający się z trzech skrzydeł tworzących literę E, nakrytych płytą. Jako materiał zastosowano jasnoszary granit. Inskrypcja z odlewanych z brązu liter: Familie Franz Kindermann.

Grobowiec Ludwika Ferdynanda Geyera – grobowiec znajdujący się w części ewangelickiej Starego Cmentarzu w Łodzi, w kwaterze 50/D2, pole grobowe nr 61 rodziny L.F. Geyera. Poza Ludwikiem Geyerem pochowani tu są: żona Emilia (zm. 1884), Ludwik Geyer (zm. 1935), Elżbieta Geyer (1886–1985), Ryszard Geyer (zm. 1915), Olga z Weilów Geyer (zm. 1934), Waleria z Geyerów Steigert (1920–1997) i Aleksander Steigert (zm. 1945).

Grobowiec Ludwika Grohmana – grobowiec, znajdujący się na Starym Cmentarzu w Łodzi. Naturalnej wielkości posąg Chrystusa Miłosiernego, dłuta Henricha Eplera, ustawiony jest na obeliskowym cokole głównej części pomnika rodziny Grohmana. Pod nią znajduje się brązowe tondo z portretem zmarłego. Rzeźba jest jedną z najcenniejszych rzeźb importowanych na terenie Cmentarza Starego.