Kamienica przy ulicy Radziwiłłowskiej 20 w Krakowie

Ulica Radziwiłłowska – ulica w Krakowie, w dzielnicy I, na Wesołej. Łączy ul. Kopernika z ul. Lubicz (z jej ślepym fragmentem biegnącym wzdłuż przekopu Talowskiego). W latach 1951–1990 była to ulica Mikołaja Reja. Została wytyczona w latach 1889–1990 na gruntach zakupionych przez przedsiębiorców budowlanych (m.in. Wandalina Beringera) i przeznaczonych do parcelacji oraz na terenie prywatnych podmiejskich lokali nazywanych „ogrodami”, gdzie przed wytyczeniem Plant bawili się mieszkańcy Krakowa. Nazwa została nadana w 1892 roku, nawiązuje do istniejącej w tej okolicy Wesołej, w XVII wieku, jurydyki Radziwiłłowskiej.

Ulica Marii Curie-Skłodowskiej – ulica w Krakowie, w dzielnicy I, na Wesołej. Łączy ulicę Radziwiłłowską z ulicą Westerplatte. Jest jednojezdniowa.

Kamienica przy ulicy Marii Skłodowskiej-Curie 5 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Wesołej.

Kamienica przy ulicy Radziwiłłowskiej 29 – kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, na Wesołej. Jest to trójkondygnacyjny budynek, czynszowa kamienica, o neorenesansowej fasadzie wzniesiony w 1896 roku, według projektu architekta Leopolda Tlachny. W 1929 roku jej właścicielem został Wincenty Szymborski, ojciec przyszłej noblistki. Wisława Szymborska mieszkała w tej kamienicy w latach 1929–1948, o czym informuje tablica pamiątkowa umieszczona na fasadzie budynku. Sufity klatki schodowej zdobią malunki. Nad bramą wejściową kamienicy znajduje się okno witrażowe.

Ulica Ludwika Zamenhofa w Krakowie – ulica łącząca ulice Westerplatte z ulicą Radziwiłłowską. Do 1931 roku nosiła nazwę Niebyła. Z okazji Światowego Zjazdu Esperantystów w Krakowie w 1931 roku zmieniono jej nazwę na ul. Ludwika Zamenhofa.

Theatrum Anatomicum, Katedra Anatomii Wydziału Lekarskiego UJ – budynek teatru anatomicznego, który powstał przy ul. Kopernika 12-14 w Krakowie w latach 1869-1872 według projektu Feliksa Księżarskiego dla Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na frontonie budynku znajduje się zdobiony napis Theatrum Anatomicum. Ten początkowo jednopiętrowy budynek został rozbudowany o kolejną kondygnację dopiero po II wojnie światowej (remont ukończono w 1956). W gmachu od samego początku jego istnienia znajduje się amfiteatralna sala wykładowa dla 200 studentów, stąd nazwa teatr anatomiczny (theatrum anatomicum). W budynku ma siedzibę Katedra Anatomii Wydziału Lekarskiego UJ.

Hotel Europejski w Krakowie – trzygwiazdkowy hotel usytuowany w centrum Krakowa, w bezpośrednim sąsiedztwie Dworca Głównego, przy ulicy Lubicz 5. Hotel został wybudowany w 1884 przez Jana Kazimierza Lubicz Łapińskiego. 3-kondygnacyjny (1 piętro przeznaczone było dla gości, pozostałe dla służby). Hotel posiadał restaurację, do której dobudowano następnie salę teatralno-balową oraz powozownię. W 1966 hotel został upaństwowiony i przeszedł pod zarząd najpierw Dyrekcji Hoteli Miejskich, a w 1973 Krakowskiego Przedsiębiorstwa Turystycznego Wawel-Tourist, ulegając znacznej dewastacji. 23 maja 1991 zwrócony spadkobierczyni (wnuczce założyciela), Marii Lubicz Łapińskiej-Czepczyk. Po gruntownym remoncie, prowadzi go obecnie syn pani Marii – Jacek Czepczyk. Obecnie oferuje 87 miejsc noclegowych w 41 pokojach, a także restaurację, kawiarnię, ogród czarodziejski, klub bilardowy, salę balową, sale konferencyjne i kantor.

Pałac Pusłowskich – willa znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I, przy ul. Westerplatte 10 na Wesołej. W miejscu tym na przełomie XVIII i XIX w. znajdował się budynek użytkowany jako spichlerz, który wraz z otaczającym go ogrodem należał do krakowskiego mieszczanina Walentego Bartscha (relikty tego domu zachowały się w postaci sklepionych kolebkowo piwnic obecnego pałacu). W 1821 architekt Szczepan Humbert dokonał przebudowy budynku na siedzibę dla Sykstusa Lewkowicza. Powstał wtedy parterowy, murowany dom usytuowany w obszernym ogrodzie. W 1845 r. gruntownej przebudowy rezydencji dokonano dla nowego właściciela – Ludwika de Laveaux, tworząc parterową willę. W 1873 Maksymilian Nitsch dobudował I piętro dla kolejnego właściciela – Konstantego Rohozińskiego. Powstała wówczas klatka schodowa. W następnych latach willa często zmieniała gospodarzy. W l. 1874–1884 był nim hr. Ludwik Michałowski, a w l. 1884–1885 Franciszek Demmer. Dla nich M. Nitsch i Józef Ertel kolejno przebudowywali oficynę boczną. Kupiony w 1885 przez hrabiego Zygmunta Pusłowskiego, przebudowany w 1886, według projektu Tadeusza Stryjeńskiego i Władysława Ekielskiego, zyskał formę neorenesansowej willi usytuowanej w ogrodzie. Budynek otrzymał wtedy nową elewację oraz narożną dwukondygnacyjną loggię arkadowo-filarową. Znacznym przemianom uległy również wnętrza pałacu. Powstała duża neobarokowa klatka schodowa i sień przelotowa, a pomieszczenia reprezentacyjne otrzymały kominki sprowadzone z Francji. Pojawiły się też ozdobne drzwi, intarsjowane posadzki i fragmenty starych detali architektonicznych wmurowane w ściany. Kaplica pałacowa została ozdobiona cennymi rzeźbami i umieszczono w niej XVI-wieczny tryptyk późnogotycki. Witraż do okna kaplicy zaprojektował Jan Matejko. Zygmunt Pusłowski zgromadził w swoim pałacu bogaty zbiór dzieł sztuki. Znalazły się tam obrazy Artura Grottgera, Jacka Malczewskiego, Jana Matejki, Cranacha, Rubensa i Delacroix. Salony dekorowały rzeźby gotyckie i renesansowe, gdańskie meble z XVII i XVIII w., gobeliny oraz stare zegary i zabytkowa broń. W rezydencji była licząca 40 tys. tomów biblioteka, kolekcja rycin i oryginalna kolekcja lapidarialna. W 1890 zmniejszony został ogród pałacowy, a w 1912 powstał wjazd gospodarczy na teren posesji. W 1901 pałac został podłączony do wodociągu, a w 1932 otrzymał komfortowo wyposażone łazienki. Hr. Ksawery Pusłowski, jako sekretarz premiera Paderewskiego, przyjmował tu późniejszego prezydenta USA Herberta Hoovera, rumuńską parę królewską, marszałków Francji. Po I WŚ, na prośbę prezydenta Krakowa, przyjmował ważne osobistości ze świata polityki i kultury, m.in. pary królewskie, maharadżów, światowej sławy artystów, np. podejmował w 1936 następczynię tronu holenderskiego, późniejszą królową Julianę wraz z małżonkiem, podczas ich podróży poślubnej do Polski. W pałacowych wnętrzach zorganizowano Wystawę Starych Zegarów (1938) i Wystawę Miniatur (1939), z których dochód przeznaczono na budowę nowego gmachu Muzeum Narodowego. W czasie II wojny światowej w pałacu Pusłowskich mieściły się biura centrali Rady Głównej Opiekuńczej (R.G.O.). Pałacowe zbiory szczęśliwie przetrwały okupację. W latach 1996–2008 odrestaurowany dzięki funduszom Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa. Zarówno Xawery, jak i jego ojciec, Zygmunt Pusłowski chcieli, by wszystkie rodzinne zbiory zgromadzone w pałacyku, w tym przywiezione z pałacu w Czarkowach przed spaleniem go przez wojska rosyjskie w 1914, stanowiły niepodzielną całość. Tak się jednak nie stało. W 1953 Xawery Pusłowski przekazał Uniwersytetowi Jagiellońskiemu sto dzieł. Po jego śmierci Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego przejęło również nieobjęte darowizną ruchomości z domu Pusłowskich, a w pałacyku ma dziś siedzibę Instytut Muzykologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 2011 roku przed willą odsłonięto pomnik Ignacego Jana Paderewskiego, dzieło amerykańskiego rzeźbiarza Jessego Corsauta.

Instytut Ekspertyz Sądowych im. prof. dra Jana Sehna w Krakowie jest wiodącą instytucją zajmującą się opiniowaniem dla potrzeb wymiaru sprawiedliwości, prowadzeniem badań naukowych i prac badawczo-rozwojowych oraz szkoleń z zakresu nauk sądowych. Instytut Ekspertyz Sądowych został utworzony w 1929 roku. W 1948 roku uznany został, obok 21 innych instytucji, za samodzielną placówkę naukowo-badawczą. Do 31 marca 2009 roku posiadał status jednostki naukowo-badawczej działającej na podstawie ustawy z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych. Od 1 kwietnia 2009 roku Instytut działa jako państwowa jednostka budżetowa podległa Ministerstwu Sprawiedliwości.

Pałacyk Juliusza Jutkiewicza – zabytkowy budynek znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy I na rogu ul. Westerplatte 9 i ul. Marii Skłodowskiej-Curie 1, na Wesołej. Ten niewielki, pierwotnie jednopiętrowy, pałacyk zbudowano w latach 1890–1892, na jednej z parcel, na które podzielono ogród Krzyżanowskiego. Eklektyczny budynek, na rogu ówczesnych ulic Kolejowej (obecnie Westerplatte) oraz Pańskiej (obecnie Marii Skłodowskiej-Curie) projektował krakowski architekt Wandalin Beringer. Pałac był własnością Juliusza Judy-Jutkiewicza. W połowie 1890 r. Jan Zawiejski wykonał plany domu mieszkalnego dla Juliusza Judkiewicza, które zostały zatwierdzone reskryptem z dn. 9 VIII 1890 r. Projekt ten przewidywał wzniesienie jednopiętrowego narożnego budynku, w formie willi podmiejskiej cofniętej nieco od linii ulicy. Dominującym elementem domu miał być zwieńczony kopułką belwederek, który wznosił się nad ściętym narożnikiem zaakcentowanym wykuszem pierwszego piętra. Wykusz flankowały jednoosiowe ryzality zakończone szczytami. Fasada w partii pierwszego piętra miała być pozostawiona w naturalnej surowej cegle, natomiast w belwederku i szczytach Zawiejski pragnął ją opracować w formach manierystyczno-regencyjnych. Do realizacji tego projektu jednak nie doszło, gdyż nowym reskryptem z dn. 30 X 1890 r. zezwolono ponownie na zabudowę parceli, ale już na podstawie planów Beringera. Architekt ten uwzględnił częściowo projekt Zawiejskiego, zachowując układ budowli, zmienił jednak zasadniczo wystrój fasady, która otrzymała późnobarokową ornamentację. Zmieniono również rozwiązanie wykusza i wieńczącego go belwederku oraz zrezygnowano ze szczytów nad ryzalitami, zastępując je kamiennymi puttami podtrzymującymi kartusze herbowe. Zgodnie z tym planem budowa została ukończona w 1892 r. W roku 1895, na polecenie nowych już właścicieli, budowniczy Biborski wykonał pokoje podstrychowe, których eliptyczne otwory okienne widoczne są w fasadzie frontowej. Drugie piętro dobudowano w 1928 roku. Od roku 1954 znajduje się w nim Instytut Ekspertyz Sądowych. Budynek został wyremontowany w latach 1994–1995.

Dom Towarzystwa Lekarskiego Krakowskiego – zabytkowy budynek znajdujący się przy ulicy Radziwiłłowskiej 4, na Wesołej.

Muzeum Historii Medycyny, pełna nazwa Muzeum Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum – najstarsze w Polsce muzeum poświęcone naukom medycznym, jednostka Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum. Założone w 1900 z inicjatywy prof. Walerego Jaworskiego na mocy uchwały Wydziału Lekarskiego UJ z dnia 27 kwietnia. Zbiory pochodziły głównie z donacji lekarzy i profesorów związanych z UJ, np. Edwarda Korczyńskiego, Adama Wrzoska (księgozbiór), Józefa Bogusza (księgozbiór, kolekcja narzędzi i instrumentów), oraz ich rodzin, jak Ludwika Bierkowskiego, Tytusa Chałubińskiego i Adama Bochenka. Sam Jaworski też przekazał swoje prywatne zbiory na rzecz muzeum. Już po pierwszym roku działalności muzeum posiadało 1222 pozycji (1769 eksponatów), a w 1905 – 4617.. W 1920 powstał Zakład Historii i Filozofii Medycyny, kierowany przez prof. Władysława Szumowskiego, który zajął się systematyzacja i wyeksponowaniem znacznych już zbiorów. Przekształcony w Katedrę, nie miał jednak stałej siedziby, a uzyskane w 1937 dla Katedry i Muzeum pomieszczenia na ul. M. Kopernika 7, nie nadawały się do urządzenia wystawy. Zabezpieczone tam zbiory przetrwały okupację w stanie nienaruszonym. W latach 1951-56 Katedrę przekształcono w Zakład Organizacji Ochrony Zdrowia, co uchroniło zbiory, w okresie gdy wszystkie katedry historii medycyny były zlikwidowane. Odtworzenie Katedry nie rozwiązało problemu lokalowego – dopiero w 1990 przekazano na potrzeby Muzeum pomieszczenia w Domu Towarzystwa Lekarskiego przy ul. Radziwiłłowskiej 4. Nową siedzibę oficjalnie otworzył 16 czerwca 1992 ówczesny rektor CM UJ prof. Andrzej Szczeklik. Zbiory muzeum obejmują m.in. starodruki, dokumenty, rękopisy, medale pamiątkowe, narzędzia lekarskie i portrety. Ważną częścią kolekcji jest duży zestaw instrumentów chirurgicznych i zespół odlewów gipsowych z gabinetu anatomopatologicznego prof. Bierkowskiego oraz zbiór historii chorób kliniki prof. Macieja Józefa Brodowicza. Zwiedzanie muzeum jest możliwe po uprzednim uzgodnieniu terminu.