place

Stary Węgliniec

Stary Węgliniec
Stary Wegliniec Kosciol 1
Stary Wegliniec Kosciol 1

Stary Węgliniec (niem. Alt Kohlfurt/ Kohlfurt-Dorf) – wieś w Polsce, położona w województwie dolnośląskim, w powiecie zgorzeleckim, w gminie Węgliniec. W latach 1945–1954 w gminie Ruszów, w 1954 przejściowo w gromadzie Węgliniec, 1954-1962 w granicach osiedla Węgliniec, 1961-1972 w gromadzie Czerwona Woda, od 1973 w gminie Węgliniec.

Fragment artykułu z Wikipedii Stary Węgliniec (Licencja: CC BY-SA 3.0, Autorzy, Obrazy).

Stary Węgliniec
Dam Road,

Współrzędne geograficzne (GPS) Adres Pobliskie miejsca
placePokaż na mapie

Wikipedia: Stary WęgliniecCzytaj dalej na Wikipedii

Współrzędne geograficzne (GPS)

Szerokość geograficzna Długość geograficzna
N 51.303889 ° E 15.196667 °
placePokaż na mapie

Adres

Dam Road

Dam Road
98639
Oregon, United States
mapOtwórz w Mapach Google

Stary Wegliniec Kosciol 1
Stary Wegliniec Kosciol 1
Podziel się doświadczeniem

Pobliskie miejsca

Rezerwat przyrody Wrzosiec koło Piasecznej

Rezerwat przyrody „Wrzosiec koło Piasecznej” – rezerwat torfowiskowy położony na terenie powiatu zgorzeleckiego, w gminie Węgliniec (województwo dolnośląskie). Obszar chroniony utworzony został w 2006 r. w celu zachowania ze względów przyrodniczych, naukowych i dydaktycznych unikalnych torfowisk o charakterze atlantyckim w Borach Dolnośląskich, z kresowym stanowiskiem mszaru wrzoścowego oraz gatunkami roślin chronionych, rzadkich i zagrożonych wyginięciem. Rezerwat położony jest w granicach dwóch obszarów Natura 2000: ostoi siedliskowej „Uroczyska Borów Dolnośląskich” i ostoi ptasiej „Bory Dolnośląskie”. Rezerwat obejmuje torfowisko zlokalizowane wewnątrz kompleksu leśnego, pomiędzy miejscowościami Piaseczna i Stary Węgliniec, w sąsiedztwie stawu hodowlanego „Staw Dziczy”. Rezerwat liczy 40,16 ha powierzchni i posiada od strony północnej niewielką otulinę liczącą 10,27 ha. Na terenie rezerwatu zidentyfikowano 10 zbiorowisk roślinnych, w tym unikalny w kraju mszar wrzoścowy. Jest to zbiorowisko charakterystyczne dla atlantyckich wybrzeży Europy. Charakterystycznym gatunkiem dla tego mszaru jest objęty w Polsce ochroną wrzosiec bagienny, który zajmuje w rezerwacie jedno z nielicznych stanowisk w Europie Środkowej. Na terenie torfowiska występuje też mszar z przygiełką białą oraz szuwar trzcinowy, który od końca XX w. znacząco zwiększył swoją powierzchnię. Sąsiadujące z torfowiskiem tereny leśne zajmują trzy typy boru sosnowego: bór świeży, wilgotny i bagienny. Spis flory naczyniowej terenu rezerwatu obejmuje 178 gatunków, należących do 44 rodzin. Z tej liczby, poza wrzoścem bagiennym, ochronie gatunkowej podlegają występujące tu dwa rzadkie paprotniki: widłaczek torfowy i widłak goździsty, oraz trzy gatunki roślin mięsożernych: rosiczka okrągłolistna, rosiczka pośrednia i pływacz średni. Chronione gatunki reprezentowane są również przez inne rośliny bagienne – bagno zwyczajne i modrzewnicę zwyczajną. W rezerwacie występuje także związana z murawami napiaskowymi, borami i wrzosowiskami chroniona turzyca piaskowa. W warstwie mszystej stwierdzono m.in. chronionego torfowca brodawkowatego. Na terenie występuje również szereg rzadkich roślin nie objętych jednak ochroną gatunkową: siedmiopalecznik błotny, żurawina błotna, borówka bagienna, sit drobny, sit cienki, sit ostrokwiatowy i przygiełka biała. Stan rozpoznania fauny rezerwatu jest niewielki i zasadniczo dotyczy przede wszystkim ważek. Stwierdzono tu 20 gatunków tych owadów, obok chronionej zalotki większej, również bardziej pospolite gatunki, m.in. żagnicę rudą, miedziopierś żółtoplamą i szablaka przypłaszczonego. Na terenie rezerwatu gniazdują żurawie, a ze ssaków występuje tu m.in. bóbr europejski zasiedlający Staw Dziczy i jego okolice. Rezerwat leży na gruntach Skarbu Państwa w zarządzie Nadleśnictwa Węgliniec. Nadzór sprawuje Regionalny Konserwator Przyrody we Wrocławiu. Teren rezerwatu nie został udostępniony do zwiedzania, położony jest z dala od szlaków turystycznych.

Rezerwat przyrody Torfowisko pod Węglińcem

Rezerwat przyrody „Torfowisko pod Węglińcem” – rezerwat torfowiskowy położony na terenie powiatu zgorzeleckiego, w gminie Węgliniec. Jest to najmniejszy rezerwat przyrody w województwie dolnośląskim. Obszar chroniony utworzony został w roku 1959 w celu zachowania ze względów naukowych i dydaktycznych torfowiska przejściowego z pierwotną roślinnością oraz reliktowym stanowiskiem sosny błotnej Pinus x rhaetica. Sosna błotna uznawana jest obecnie za podgatunek sosny drzewokosej. Rezerwat położony jest w granicach dwóch obszarów Natura 2000: ostoi siedliskowej „Uroczyska Borów Dolnośląskich” i ostoi ptasiej „Bory Dolnośląskie”. Rezerwat obejmuje 1,35 ha zalesionego torfowiska położonego w południowej części Borów Dolnośląskich, około 350 m na północ od stacji kolejowej Węgliniec. Od momentu powołania rezerwatu jego szata roślinna uległa znacznej degradacji, ze względu na opadanie zwierciadła wód gruntowych. W latach 50. XX w. odnaleziono tu 208 osobników sosny błotnej, ale do końca wieku liczba ta spadła do 108 (w tym 10 drzew martwych). Zbiorowisko roślinne rezerwatu uległo przekształceniu z boru bagiennego na bór wilgotny z nielicznymi gatunkami bagiennymi (bagno zwyczajne, brzoza omszona i mchy torfowce). Spis flory terenu rezerwatu obejmuje (dane na rok 2017): 64 gatunki roślin naczyniowych oraz 11 gatunków mchów. Ochronie gatunkowej podlega 7 występujących tu gatunków: sosna drzewokosa, bagno zwyczajne, próchniczek błotny, rokietnik pospolity, płonnik pospolity, torfowiec frędzlowany i torfowiec ostrolistny. Rezerwat jest również miejscem występowania rzadkiego grzyba – gęstoporka cynobrowego. Dwa stanowiska sosny błotnej pod Węglińcem (jedno objęte ochroną w ramach rezerwatu przyrody) są jedynymi znanymi miejscami występowania sosny błotnej na niżu Polski. Stanowiskom tym, poza opadającym zwierciadłem wód gruntowych, zagraża również inwazyjny gatunek Borów Dolnośląskich – tawuła kutnerowata. Teren rezerwatu „Torfowisko pod Węglińcem” nie został bezpośrednio udostępniony do zwiedzania. W sąsiedztwie rezerwatu biegnie 25 km ścieżka dydaktyczna po Puszczy Zgorzeleckiej.