Wydział Biologii i Hodowli Zwierząt Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu

Park Wschodni (niem. Ostpark) – park w południowo-wschodniej części Wrocławia, na osiedlu Księże. Położony jest na obszarze zawartym pomiędzy ramionami rzeki Oława – Oława Dolna otacza park od północy, natomiast Oława Górna opływa park od wschodu i następnie południa, a zawracając ku północy, zamyka teren parku od zachodu, by na północno-zachodnim krańcu parku połączyć się z Oławą Dolną. Obie odnogi połączone są ponadto przecinającą park strugą, wypływającą z Oławy Górnej. Jest więc położony na dwóch wyspach, utworzonych przez odnogi rzeki Oława. Oprócz głównych ramion Oławy, przez park przebiega kilka mniejszych, nienazwanych cieków. Tylko niewielka część obszaru wyspy zachodniej zajęta jest pod nieduży zespół ogródków działkowych, położonych w północnej jej części. Jedyną, dostępną obecnie drogą do parku, jest gruntowa droga biegnąca od ulicy Krakowskiej, przez Most Parkowy. Wjazd na teren parku jest zabroniony, ale istnieje dojazd do ogródków działkowych. Przed mostem znajduje się nieduży, ogólnodostępny parking. Pieczę nad Parkiem Wschodnim sprawuje Zarząd Zieleni Miejskiej podległy Departamentowi Architektury i Rozwoju Urzędu Miejskiego Wrocławia. Obecna nazwa parku obowiązuje na podstawie § 1 pkt 4 uchwały nr LXXI/454/93 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 9 października 1993 roku w sprawie nazw parków i terenów leśnych istniejących we Wrocławiu. Powierzchnia parku to ponad 30 ha, przy czym różne źródła podają rozbieżne wielkości powierzchni terenu zajmowanego przez park, np. 30 ha 32,5 ha 34 ha 41 ha. Sam park jest oddalony od zabudowań osiedli. Na północnym zachodzie znajduje się niewielkie osiedle Wilczy Kąt i dopiero znacznie dalej duże osiedle Rakowiec. Na południowym wschodzie, również w znacznym oddaleniu znajdują się zabudowania osiedle Księże Małe. Park został zaprojektowany w latach 20. XX wieku. Projektantem był Paul Dannenberg - dyrektor ogrodnictwa miejskiego we Wrocławiu w latach 1921-28. W parku zobaczyć można pomnik poświęcony SA z 1935 roku. W obrębie parku znajduje się kilka mostków i kładek. Na wschodnim krańcu parku, znajduje się rozwidlenie rzeki Oława. Zobaczyć tu można dwa jazy kierujące przepływem wody w poszczególnych odnogach rzeki. Za jazami rozciągają się już niedostępne Tereny wodonośne Wrocławia. Na zachodzie, na Górnej Oławie, znajduje się pozostałość po moście, w postaci przyczółków i dwóch dźwigarów nośnych. Dźwigary zostały obecnie już zdemontowane. Most ten nazywał się Kładką Parkową i prowadził na tereny należące niegdyś do klubu sportowego Burza, w tym nieistniejącego obecnie basenu kąpielowego, funkcjonującego do lat osiemdziesiątych. W centralnej części parku znajduje się nieduży staw. W pobliżu został urządzony plac zabaw dla dzieci. Park Wschodni i jego najbliższe okolicą są miejscem akcji opisanej w powieści autorstwa Wacława Grabkowskiego pod tytułem Park Wschodni. Opisane w powieści wydarzenia dzieją się w 2004 roku, a ich głównymi bohaterami są pracownicy parku.

Kładka Parkowa – nieistniejący most położony we Wrocławiu, w rejonie osiedla Wilczy Kąt, stanowiący przeprawę nad jednym z ramion bocznych rzeki Oława, tj. nad Górną Oławą. Konstrukcja pomostu, którego głównymi elementami nośnymi były dwa dźwigary wykonane jako beleki stalowe, dwuteowe, została rozebrana. Most łączył teren bezimiennej wyspy objętej ramionami rzeki, na której położony jest częściowo Park Wschodni (prawy brzeg ramienia rzeki) z terenem osiedla Wilczy Kąt (ulica Wilcza). Obecnie z kładki pozostały tylko przyczółki po obu stronach koryta rzeki, a jedyną przeprawą zapewniającą komunikację dla obszaru Parku Wschodniego, pozostaje od tego momentu Most Parkowy zlokalizowany nieco powyżej dawnej Kładki Parkowej (względem biegu rzeki). Kładka Parkowa służyła przede wszystkim jako przeprawa umożliwiająca komunikację z terenami rekreacyjno–sportowymi Klubu Sportowego Burza, które rozpoczynały się tuż przy kładce. Znajdował się tu między innymi basen kąpielowy, obecnie również zlikwidowany.

Kościół Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Wrocław Wschód archidiecezji wrocławskiej. Znajduje się na osiedlu Księże Małe. Kamień węgielny pod budowę świątyni został położony w dniu 20 czerwca 1909 roku przez księdza Velkela z ramienia Rady Duchownych, po otrzymaniu zgody ministerialnej przez władze kościelne. Projekt budowy kościoła opiewał na sumę 56 tysięcy marek. Świątynia została zaprojektowana przez miejskiego radcę budowlanego Hermanna von Carlowitza. Ufundowali ją hrabina Eleonore zu Stolberg – Stolberg oraz radca duchowny hrabia Leopold von Brühl. Budowa okazałego kościoła w stylu neoromańskiej bazyliki, pod wezwaniem Matki Boskiej Wspomożenia Wiernych (w języku niemieckim: Katholishe Kirche der Gottesmutter, der Hilfe der Christen, czyli w tłumaczeniu na język polski Matki Bożej Pomocy Chrześcijan), której malowidło było umieszczone na ścianie absydy w ołtarzu głównym, została ukończona bardzo szybko, bo już w sierpniu tego samego roku został zawieszony na wieży świątyni dzwon. W dniu 2 stycznia 1910 roku nowy kościół został poświęcony przez księdza kanonika Franza Dannhauera. Obecna świątynia nosząca wezwanie Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych (do roku 2010 nosiła wezwanie Matki Boskiej Wspomożenia Wiernych) znajduje się na terenie typu parkowego, blisko terenów wodonośnych. Jest to budowla posiadająca monumentalną architekturę pochodzącą z końcowego okresu historyzmu. Świątynia posiada formę bazyliki wczesnoromańskiej. Od strony wschodniej zwieńczony jest półokrągłą absydą, od strony zachodniej wysuniętym przedsionkiem ozdobionym głównym portalem wejściowym i mieszczącym chór muzyczny. Z lewej i prawej strony przedsionka, na osi naw bocznych, jest umieszczony jednoprzęsłowy podcień podparty kolumną neoromańską (od strony południowej) oraz wysoka wieża (od strony północnej) o wysokości około 26 metrów, nakryta ostrołukowym dachem hełmowym pokrytym blachą (oryginalnie była to dachówka). Nad portalem, którym przechodzi się do wieży, z tyłu świątyni, jest umieszczona wyryta w piaskowcu data budowy „ANNO 1909”. W obecnym wyposażeniu wnętrza świątyni należy zwrócić uwagę na obraz Patronki świątyni, znajdujący się w ołtarzu głównym, przedstawiający Matkę Bożą Wspomożenia Wiernych (wizerunek Santa Maria Maggiore). Ten obraz namalowany w XVIII wieku został przywieziony z Jazłowca koło Buczacza, gdzie był używany jako feretron w procesjach. W latach 70. XX wieku podczas urzędowania księdza proboszcza Wincentego Nowosielskiego, dzięki decyzji księdza biskupa Wincentego Urbana, został umieszczony w świątyni na Księżu Małym, w związku z ówczesną przebudową ołtarza głównego. Został usunięty wtedy kamienny baldachim nad tabernakulum oraz balustrada odgradzająca prezbiterium od nawy głównej (wcześniej została zlikwidowana kuta dwuprzęsłowa krata umieszczona w wejściu na ołtarz). W tym czasie została zamalowana także niemiecka jeszcze polichromia, umieszczona na ścianach nawy głównej i naw bocznych (były to dyskretne motywy linearne o tematyce geometrycznej i roślinnej) oraz monumentalne malowidło przedstawiające patronkę świątyni, umieszczone w prezbiterium, (nowy wystrój świątyni został poświęcony w dniu 2 lutego 1974 roku przez biskupa Wincentego Urbana). Malowidło ścienne zostało zrekonstruowane podczas prac renowacyjnych w 2009 roku. W odnawianej świątyni, z okazji setnej rocznicy jej budowy (2009 – 2010), należy także zwrócić uwagę na kamienny ołtarz główny razem z tabernakulum, którego drzwiczki są wykonane z rzadko spotykanego drewna różanego, jak i neoromańską chrzcielnicę oraz ambonę z płaskorzeźbami.

Parafia Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych we Wrocławiu znajduje się w dekanacie Wrocław wschód w archidiecezji wrocławskiej. Erygowana została w 1910. Obsługiwana jest przez księży sercanów białych, a jej proboszczem jest o. Tomasz Pawlukowski. Kościół parafialny mieści się przy ulicy Świątnickiej.

Księże – osiedle administracyjne Wrocławia utworzone na terenie byłej dzielnicy Krzyki. Osiedle Księże powstało na mocy uchwały Rady Miejskiej Wrocławia XX/110/91 wprowadzającej nowy system podziału administracyjnego Wrocławia, gdzie osiedla zastąpiły funkcjonujące do tej pory dzielnice. Osiedle obejmuje obszar dawnych wsi: Księże Małe, Księże Wielkie, Świątniki, Opatowice, Bierdzany oraz osady Nowy Dom przyłączonych do Wrocławia 1 kwietnia 1928 r. Księże graniczy z osiedlami: Brochów, z którym granicę stanowi potok Brochówka, Tarnogaj, Przedmieście Oławskie, z którym większą część granicy stanowi bieg Oławy, oraz osiedlem Biskupin-Sępolno-Dąbie-Bartoszowice oddzielonym Odrą i Kanałem Opatowickim, i Strachocin-Swojczyce-Wojnów. Pozostały odcinek granic osiedla stanowi administracyjna granice miasta z gminą Siechnice.

Most Parkowy (Niedere Ohlebrücke) – most położony we Wrocławiu, w rejonie osiedla Wilczy Kąt, stanowiący przeprawę nad jednym z ramion bocznych rzeki Oława, tj. nad Górną Oławą. Most położony jest w ciągu drogi stanowiącej łącznik pomiędzy ulicą Krakowską a terenem obejmującym bezimienną wyspę objętą ramionami rzeki, na której położony jest Park Wschodni (prawy brzeg ramienia rzeki). Obecnie, po rozbiórce innej przeprawy: Kładki Parkowej, most ten jest jedyną przeprawą zapewniającą komunikację dla tego obszaru. Przed mostem, na lewym brzegu rzeki, urządzono parking dla samochodów. W obszarze, w którym obecnie zlokalizowany jest Most Parkowy, znajdował się niegdyś Młyn Guzikowy (Knopfmühle, odnotowany w 1795 r.), który był młynem wodnym, napędzanym wodami przepływającymi w korycie rzeki (wzmiankowany w 1288 r.). Stanowił on także stopień wodny (piętrzący), którego zadaniem było utrzymanie odpowiedniego stanu wody dla pobliskich terenów wodonośnych Wrocławia. Przy młynie również istniała w tym rejonie przeprawa – most wybudowany jako konstrukcja oparta na technologii drewnianej. Podczas regulacji rzeki Oława i budowy założenia parkowego, wybudowano tu jednoprzęsłowy, sklepiony most ceglany. Uległ on zniszczeniu w 1945 roku. Most odbudowano w 1951 roku w żelbetowej technologii monolitycznej, również jako most jednoprzęsłowy, ramowy, o długości 6,7 m.

Pałac Hollenderów – dawny pałac znajdujący się przy ul. Międzyrzeckiej we Wrocławiu.

Most Na Wilczym Kącie – przeprawa przez Oławę we Wrocławiu, część Alei Wielkiej Wyspy. Jego długość wynosi 350 m. Most otwarto 23 grudnia 2023. Łącznie ze znajdującym się w pobliżu na tej samej trasie Mostem Olimpijskim ich długość wynosi 1050 m'

mPTech Sp. z o.o. (dawniej myPhone Sp. z o.o.) – działający od 2007 roku polski producent urządzeń mobilnych i małej elektroniki użytkowej lepiej znany ze smartfonów i telefonów komórkowych pod markami własnymi myPhone i HAMMER. Zajmuje się sprzedażą i dystrybucją produktów do kilkunastu krajów Europy. Jest członkiem Grupy Kapitałowej TelForceOne. W 2008 spółka jeszcze pod nazwą myPhone Sp. z o.o. wprowadziła na rynek polski, czeski i słowacki pierwsze modele telefonów komórkowych pod marką myPhone. W swoich produktach udostępniała technologie mobilne tj. obsługę dwóch kart SIM bez konieczności przełączania (Dual SIM), odbiornik telewizji naziemnej w telefonie np. myPhone 8830 TV, Touch Screen. W 2009 wprowadziła do sprzedaży telefony z serii myPhone Simple Life – urządzenia przyjazne dla użytkownika, z intuicyjnym menu, o prostej funkcjonalności. W 2010 firma wprowadziła na rynek pierwsze smartfony pod polską marką działające pod kontrolą systemu Android. W 2012 do oferty trafiły tablety pod marką myTab, a w 2013 – kolejne smartfony myPhone. W 2014 roku producent wprowadził pierwszy telefon o wzmocnionej konstrukcji – myPhone HAMMER, który dał początek nowej linii urządzeń odpornych pod nazwą HAMMER. Spółka w 2017 roku zmieniła nazwę z myPhone na mPTech, przy czym marka myPhone działa do dzisiaj. Firma w 2018 roku wprowadziła Flix TV Box – multimedialne urządzenie – przystawkę do telewizora. Produkt zadebiutował na rynku i dał początek nowej marce urządzeń o nazwie techbite. Dziś ofertę marki tworzą też laptopy, tablet i inne rozwiązania. mPTech na przełomie 2020 i 2021 roku wprowadził do sprzedaży swój pierwszy smartwatch, tj. wzmocniony HAMMER Watch z GPS. Wybrane produkty firmy dostępne są w Programie Android Enterprise Recommended, który ułatwia ich wybór innym firmom oraz wdrożenie i zarządzanie nimi. Współpracuje też z producentami chipsetów – MediaTek i Unisoc, a także z jednostkami certyfikującymi: DEKRA oraz TUV. Firma posiada własny serwis, dział IT i nowoczesne centrum dystrybucji we Wrocławiu. Posiada serwery OTA, które umożliwiają niezależną implementację aktualizacji i łatek bezpieczeństwa dla modeli własnych. Firma systematycznie bierze udział w największych branżowych targach międzynarodowych (m.in. IFA Berlin oraz MWC w Barcelonie). Siedziba spółki mieści się we Wrocławiu. W latach 2008–2013 sprzedaż telefonów komórkowych pod marką myPhone wyniosła ponad 1 mln sztuk. Według badań zleconych przez firmę we wrześniu 2014, liczba użytkowników telefonów myPhone w Polsce była podobna do liczby użytkowników telefonów takich marek jak Apple Inc., BlackBerry czy Motorola.

Kładka Siedlecka (Pfennig Brücke), to kładka dla pieszych i rowerzystów we Wrocławiu, przerzucona nad rzeką Oława, łącząca osiedla Wilczy Kąt i Siedlec. Położona jest w rejonie ulicy Wilczej, ulicy Młodej i Krzywej Grobli. Na prawym brzegu rzeki znajduje się Las Rakowiecki, na lewym – tereny osiedla Wilczy Kąt, ogródków działkowych i zakład PZ Cussons Polska S.A. (dawniej Pollena). Kładka została wybudowana w 1928 roku. Konstrukcję nośną kładki stanowią dwa, pięcioprzęsłowe, stalowe dźwigary kratowe. Górny pas dźwigarów ma kształt paraboliczny. Pomost komunikacyjny zamocowany jest w pasie dolnym dźwigarów. Nawierzchnia pomostu jest drewniana..

Las Rakowiecki – niewielki kompleks leśny, jeden z lasów we Wrocławiu (las komunalny), położony we wschodniej części miasta. Jego granice wyznaczają: osiedle Rakowiec (od zachodu), osiedle Siedlec (od wschodu), ulica Międzyrzecka i rzeka Odra (od północy) oraz rzeka Oława i leżące za nią osiedle Wilczy Kąt (od południa). W lesie, wzdłuż ścieżki prowadzącej od Kładki Siedleckiej do ulicy Międzyrzeckiej i dalej do Przystani Rancho, znajduje się szereg zniszczonych pozostałości poniemieckich fortyfikacji i bunkrów, głównie resztki stanowisk artylerii przeciwlotniczej z czasów II wojny światowej. To łącznie 14 obiektów, pochodzących najprawdopodobniej z 1944 roku. Stanowiska te składają się z betonowych podstaw na armaty przeciwlotnicze o kalibrze 88 mm. Są one otoczone częściowo zburzonym murem. Obok nich znajdują się także pozostałości fundamentów po różnych obiektach (w tym o pierścieniowatym kształcie, stanowiących prawdopodobnie pozostałości stanowisk po lżejszych działach).

Wzgórze przy ulicy Wilczej we Wrocławiu – położone w rejonie osiedli Wilczy Kąt i Rakowiec usypisko powstałe w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku.