Park Adama Mickiewicza w Poznaniu

Poznański Czerwiec (Czerwiec ’56) – pierwszy w PRL-u strajk generalny i demonstracje uliczne, które miały miejsce na końcu czerwca 1956 w Poznaniu. Protesty zostały krwawo stłumione przez wojsko i milicję, a samo wydarzenie było przez propagandę PRL bagatelizowane jako „wypadki czerwcowe” lub przemilczane. Obecnie przez część historyków i uczestników Czerwiec ’56 bywa określany także jako poznański bunt, rewolta oraz powstanie poznańskie. Strajk wybuchł rankiem 28 czerwca (w tzw. czarny czwartek) w Zakładach Przemysłu Metalowego H. Cegielski Poznań (w latach 1949–1956 noszących nazwę Zakłady Przemysłu Metalowego im. Józefa Stalina Poznań – w skrócie ZISPO) i przerodził się w spontaniczny protest przeciw władzy. Do stłumienia demonstracji użyto 10 tys. żołnierzy i 400 czołgów. Oddziałami Ludowego Wojska Polskiego dowodził wywodzący się z Armii Czerwonej generał Stanisław Popławski. W 2006 roku dr Łukasz Jastrząb ogłosił zweryfikowaną listę 57 zabitych i zmarłych w wyniku odniesionych ran. Jego badania potwierdził w 2007 roku Instytut Pamięci Narodowej, który ponadto uzupełnił listę Łukasza Jastrząba o nazwisko Andrzeja Styperka zmarłego w 1964 roku w wyniku postrzału kręgosłupa, do którego doszło w Czerwcu 1956. 80% ofiar śmiertelnych nie brało czynnego udziału w zajściach – ich śmierć spowodowana była bezładną strzelaniną, także ze strony osób cywilnych, które weszły w posiadanie broni.

Pomnik Poznańskiego Czerwca 1956 (Poznańskie Krzyże) – pomnik na placu Adama Mickiewicza w Dzielnicy Cesarskiej w Poznaniu, upamiętniający wydarzenia Poznańskiego Czerwca 56, oraz późniejszych wystąpień w PRL, który stanął 19 czerwca, a został oficjalnie odsłonięty 28 czerwca 1981 roku, w 25. rocznicę wydarzeń czerwcowych. Pomnik składa się z dwóch stalowych krzyży: 19,5- oraz 21-metrowego (symbole śmierci i zmartwychwstania) połączonych razem ze sobą, oraz monumentu z głową orła. Na lewym krzyżu widnieje data 1956, nawiązująca do Poznańskiego Czerwca 56, na prawym zaś umieszczone są daty 1968, 1970, 1976, 1980 i 1981. Po prawej stronie pomnika znajdują się główne hasła protestujących robotników: "O Boga, Za wolność, prawo i chleb.", oraz podpis: "Czerwiec 1956".

Plac Adama Mickiewicza – centralny plac Dzielnicy Cesarskiej w Poznaniu.

Pomnik Ottona von Bismarcka w Poznaniu – posąg upamiętniający Ottona von Bismarcka, stojący do 1919 na obecnym placu Mickiewicza w Poznaniu, w obrębie Dzielnicy Cesarskiej.

Adam Mickiewicz był w Wielkopolsce bardzo popularny. W 1828 roku ukazało się pierwsze wydanie poznańskie całej jego dotychczasowej twórczości, a w 1832 roku drugie. Tutaj mieszkał jego brat Franciszek, który osiadł na stałe jako rezydent u Jana Grabowskiego w Łukowie pod Obornikami. W sierpniu 1831 Mickiewicz starał się przedostać do powstania listopadowego. Po nieudanej próbie przebywał w Wielkopolsce do lutego 1832 roku. Od tego czasu utrzymywał stałą korespondencję z Janem Grabowskim, Konstancją Łubieńską, Celiną Działyńską oraz Klaudyną Potocką.

Ławeczka Heliodora Święcickiego w Poznaniu – uliczny pomnik-ławeczka pierwszego rektora Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza – Heliodora Święcickiego, zlokalizowany w Poznaniu przed Collegium Minus, przy ul. Henryka Wieniawskiego, w obrębie Dzielnicy Cesarskiej.

Gmach NOT (także: Dom Technika) – modernistyczny, trzypiętrowy budynek Naczelnej Organizacji Technicznej w Poznaniu, zlokalizowany w obrębie Dzielnicy Cesarskiej, przy ul. Wieniawskiego 5/9.. Obiekt zajął miejsce dwóch willi, spalonych w 1945, które stanowiły o charakterze zabudowy tej części Dzielnicy Cesarskiej (jak np. zachowane do naszych czasów: Instytut Higieny lub Bank Listów Zastawnych). Budynek powstał w latach 1960–1963 według projektu Henryka Jarosza, Jerzego Liśniewicza oraz Jana Wellengera jako dwupiętrowy. Został nadbudowany o kolejną kondygnację w latach 80. XX wieku. Konstrukcja jest żelbetowa, a elewacja wyraźnie podkreśla elementy wertykalne. Wewnątrz umieszczono dużą salę obrad, trzy sale konferencyjne, bibliotekę, czytelnię i inne pomieszczenia związane z potrzebami NOT. Założenie nie zostało w zasadzie ukończone – brakuje m.in. planowanej części hotelowej. Od zachodu, do torowisk kolejowych, rozciąga się wewnętrzny, ale dostępny, efektowny modernistyczny ogród z pergolą i różanecznikami. W pobliżu znajdują się inne ważne zabudowania Dzielnicy Cesarskiej: Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki, Collegium Minus UAM, Pomnik Adama Mickiewicza oraz Ofiar Czerwca 1956.

Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu – teatr operowy w Poznaniu przy ul. Fredry 9 (Dzielnica Cesarska).

Instytut Higieny w Poznaniu – jeden z mniejszych gmachów reprezentacyjnych, zlokalizowanych na terenie Dzielnicy Cesarskiej w Poznaniu, z przeznaczeniem na pruski Instytut Higieny. Adres: ul. Wieniawskiego 3 (dawniej Königs Ring).

Collegium Minus w Poznaniu – zabytkowy, neorenesansowy gmach zlokalizowany w obrębie poznańskiej Dzielnicy Cesarskiej przy Placu Adama Mickiewicza.

Akademia Królewska w Poznaniu (niem. Königliche Akademie zu Posen) – pruska akademia działająca w Poznaniu w latach 1903–1919.

Willa Adolfa Landsberga – jedna z okazałych willi, zlokalizowanych w zachodniej części poznańskiej Dzielnicy Cesarskiej, w sąsiedztwie innych podobnych rozwiązań z tego okresu (np. Niemiecki Bank Listów Zastawnych lub Instytut Higieny). Zbudowana dla zamożnego adwokata – Adolfa Landsberga. Kolejno mieściły się tutaj dwa konsulaty – Konsulat Stanów Zjednoczonych (1946-1948), następnie Konsulat Generalny ZSRR (1948-1951). Obecnie siedziba Wydawnictwa Poznańskiego. Budynek stoi przy ul. Fredry 8 (róg Wieniawskiego), w prawie bezpośrednim sąsiedztwie Opery i Parku Wieniawskiego, otoczony dużym ogrodem. Zaprojektowany w 1911, według projektu Hansa Uhla. Zdradza wyraźne formy klasycyzujące, posiada pilastry i skromne sztukaterie, które tworzył Martin Samter, a także dach mansardowy. Dwie sąsiednie wille od południa zburzono po zniszczeniach wojennych i wybudowano w ich miejscu gmach NOT (1963).