Plac im. ojca Adama Studzińskiego w Krakowie

Ulica św. Idziego – ulica w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto, na Starym Mieście, biegnie u podnóża wawelskiego wzgórza. Stanowi część I obwodnicy. Łączy ul. Podzamcze z ulicami św. Gertrudy oraz Stradomską, która jest jej przedłużeniem. Do 1941 roku ulica był niewielką przecznicą ul. Grodzkiej, pomiędzy kościołem św. Idziego (od którego wzięła nazwę) a wybudowaną w XIX wieku kamienicą zwaną Dębno. Podczas II wojny światowej i okupacji Krakowa, Niemcy przeprowadzali porządkowanie otoczenia Wawelu i wyburzyli dom. Wtedy wytyczono ulicę w obecnym kształcie. U zbiegu ulic św. Idziego i Grodzkiej do początku XIX w. znajdowała się Brama Grodzka. Obecnie w pobliżu tego samego miejsca znajduje się replika posągu Światowida ze Zbrucza.

Krzyż Katyński – pomnik w postaci krzyża upamiętniający ofiary zbrodni katyńskiej znajdujący się w Krakowie u podnóża Wawelu na placu im. ojca Adama Studzińskiego, przy kościele św. Idziego, poświęcony 19 maja 1990 roku.

Kościół św. Idziego – zabytkowy, rzymskokatolicki kościół dominikanów znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto przy ulicy Grodzkiej 67, na Starym Mieście, u podnóża Wawelu.

Dom kapitulny przy kościele św. Idziego – zabytkowy budynek znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy I przy ul. Podzamcze 1, na Starym Mieście. Jest to 1-piętrowy, barokowy budynek, przekryty łamanym dachem polskim. Obecnie znajduje się w nim żłobek samorządowy nr 1. 20 maja 2008 budynek został wpisany do rejestru zabytków. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków.

Arsenał Królewski – zabytkowy budynek dawnego arsenału znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto przy ulicy Grodzkiej 64, na Starym Mieście. Zbudowany został w 1. połowie XVI wieku przez Zygmunta Starego wraz z odlewnią dział. W 1643 za czasów Władysława IV został gruntownie przebudowany, stąd też powszechnie nazywany jest arsenałem Władysława IV. Był to wówczas parterowy budynek, włączony w system krakowskich murów miejskich. Z okresu XVII-wiecznej przebudowy pochodzi zabytkowa sklepiona sala na parterze oraz monumentalny portal. Kolejne piętra budynek zyskał pod koniec XIX wieku. Od początku XX wieku wykorzystywany jest przez Uniwersytet Jagielloński. Po I wojnie światowej podjęto decyzję o przekazaniu zniszczonego wówczas budynku na potrzeby Uniwersytetu Jagiellońskiego (od 1920 na II piętrze mieścił się Instytut Geografii UJ, a w 1923 budynek przekazano w całości uniwersytetowi). W 1927 budynek został przebudowany pod kierunkiem architekta Stanisława Filipkiewicza, by dostosować go do potrzeb dydaktycznych. Od 2005, po przeniesieniu geografii na Kampus 600-lecia Odnowienia UJ, mieści się tutaj część Wydziału Polonistyki UJ a mianowicie Centrum Języka i Kultury Polskiej w Świecie w skład którego wchodzą: Katedra Języka Polskiego jako Obcego oraz Szkoła Języka i Kultury Polskiej.

Kamienica Karmelitanek (znana także jako Dwór Ostrorogów) – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy ulicy Grodzkiej 62, na Starym Mieście.

Brama Grodzka (Kazimierska, Złotników) – brama krakowska wzniesiona około 1298 roku. Jedna z ośmiu krakowskich bram obronnych obok Floriańskiej, Sławkowskiej, Wiślnej, Mikołajskiej, Rzeźniczej (Brama na Gródku), Szewskiej, Nowej i Pobocznej. Zburzona na początku XIX wieku.

Światowid pod Wawelem w Krakowie – kamienna rzeźba będąca kopią idola ze Zbrucza, stojąca u podnóża Wawelu w Krakowie, na skwerku u zbiegu ulic św. Idziego, Grodzkiej i Drogi do Zamku. Rzeźba powstała w latach 1963–1968, a jej twórcami są Józef i Waldemar Wesołowscy. Stanowi kopię idola wyłowionego w 1848 z rzeki Zbrucz, tzw. Światowida, który przedstawia pięcioro bóstw z religii Słowian wraz z podziałem kosmosu na piętra i którego oryginał znajduje się w krakowskim Muzeum Archeologicznym. W 1968 została umieszczona na skwerze u stóp Wawelu w Krakowie jako jedna z wielu kopii Światowida stawianych przez władze z okazji obchodów 1000-lecia państwa polskiego. Rzeźba została poddana renowacji w 2008. Obok niej rośnie kasztanowiec będący pomnikiem przyrody, uszkodzony w lipcu 2021 przez nawałnicę.

Dwór Odrowążów – zabytkowy budynek znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy I przy ul. Grodzkiej 60, na Starym Mieście.

Ogrody Królewskie – trasa turystyczna na Wawelu otwarta w 2005 roku. Prace archeologiczne na tym terenie rozpoczęły się w latach 90. XX wieku. Archeolodzy z dokumentów i zachowanych inwentarzy zamkowych wiedzieli, że między wschodnim skrzydłem zamku a murem obronnym istniały od XVI wieku ogrody królewskie. Tworzenie ich zaczęło się prawdopodobnie po pożarze wschodniego skrzydła zamku w 1536 roku. Ogród stanowiły krzyżujące się chodniki z cegieł starannie ułożonych na zaprawie, a powstałe pomiędzy nimi kwatery wypełniane były czarną ziemią. W specjalnych dębowych skrzyniach hodowano lecznicze zioła i przyprawy. Poniżej ogrodu królowej Bony znajdował się ogród jej męża króla Zygmunta I Starego, który miał charakter wypoczynkowy. Znajdowała się na jego terenie altana zwana „Rajem”, a rachunki zamkowe wspominają o istnieniu winnicy i ptaszarni. W ogrodzie króla, w pobliżu gotyckiego muru obronnego odkryli archeolodzy świetnie zachowany kilkumetrowej długości odcinek „drogi królewskiej” ułożonej z cegły prowadzącej niegdyś do królewskiej łaźni. To dziś najstarsza ceglana renesansowa droga w Polsce. Ogrody królewskie, chociaż za czasów Wazów zaniedbywane, przetrwały na Wawelu dwa stulecia. Podczas potopu szwedzkiego zniszczono królewską łaźnię. Dalsze zniszczenia spowodowała przebudowa fortyfikacji w XVIII wieku. Ostatecznie jednak zdewastowane zostały podczas zaborów w XIX wieku przez Austriaków, mających na Wawelu swoje koszary wojskowe. Pierwsze plany rekonstrukcji ogrodów na Wawelu pojawiły się w okresie międzywojennym. W czasie II wojny światowej generał-gubernator Hans Frank na ich terenie posiadał korty tenisowe. Podczas II wojny wybudowano w tym rejonie basen przeciwpożarowy, czasem uważany błędnie za osobisty basen Hansa Franka. Obecnie prowadzone prace i udostępniona dla turystów ekspozycja ma na celu jak najwierniejsze odtworzenie wyglądu ogrodów z czasu ich powstania, czyli z okresu renesansu. Korzystając z przekazów historycznych i na podstawie prac archeologicznych udało się bardzo wiernie odtworzyć wygląd ogrodów na dwóch tarasach. Na trzecim, dolnym tarasie nadal prowadzone są jeszcze badania archeologiczne. W dębowych skrzyniach jak dawniej pojawiły się zioła i przyprawy. W niewielkich kwaterach utworzonych przez układ ceglanych chodników posadzono rośliny sięgające swoim rodowodem XVI wieku i pojawiające się w historycznych wawelskich przekazach. Przy zrekonstruowanej pergoli posadzono winorośl oraz starą sprowadzaną do Polski od około 1600 roku odmianę róży francuskiej, której odtworzenia podjęła się jedyna w Polsce szkółka ratująca historyczne odmiany roślin mieszcząca się w Inowrocławiu. W okazałych ceramicznych donicach posadzono oleandry, fuksje i kasje. Wszystko to tworzy unikatowy przykład niewielkiego przyprawowo-wypoczynkowego renesansowego ogrodu królewskiego. Dyrekcja i opiekunowie ogrodu obiecują, że roślinność ogrodu sukcesywnie będzie uzupełniana o kolejne gatunki historycznych odmian roślin uprawianych w XV i XVI wieku.

Pałac arcybiskupów gnieźnieńskich, pałac prymasowski, kamienica prymasowska – zabytkowy pałac znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto przy ul. Grodzkiej 65, na rogu z ul. Podzamcze 2, na Starym Mieście. Przez blisko cztery wieki (w latach 1531–1805) była siedzibą arcybiskupów gnieźnieńskich, którzy nosili tytuł prymasa Polski. Kamienicę murowaną wzniesiono w drugiej połowie XIV wieku, a gruntownie przebudowano w połowie XVI wieku. Jest to piętrowy, trójskrzydłowy pałac renesansowy. W 1943 połączono dwie kamienice przy ul. Grodzkiej pod nr 65 (pałac) oraz kamienicę pod nr 63. Obecnie w kamienicy znajduje się Urząd Skarbowy Kraków–Stare Miasto.

Wieża Duńska – jedna z czterech wież mieszkalnych Zamku Królewskiego na Wawelu. Znajduje się przy wschodnim skrzydle rezydencji. Wieża Duńska powstała w wyniku przebudowy istniejącej tu wcześniej wieży z około 1315 roku i określanej mianem „prawdziwej” wieży Łokietkowej (wieża ta powstała w miejscu XII-wiecznego stołpu, którego ściana południowo-zachodnia została częściowo wykorzystana w poprzedniczce Wieży Duńskiej, natomiast narożnik zachodni wtopiony został w mury wysuniętego belwederka zwanego obecnie Kurzą Nogą). W obecnej postaci wieża wzniesiona została na polecenie Władysława Jagiełły pomiędzy końcem XIV wieku a 1424 rokiem, gdy zakwaterowano w niej króla duńskiego. W wieży tej mieszkał w 1424 roku przybyły na koronację Zofii, czwartej żony Jagiełły, król duński Eryk Pomorski. Określenie Dunska Vieza pojawia się po raz pierwszy w rachunkach wielkorządców krakowskich w 1525 r. Wtedy też powstała ciosowa kamienna elewacja. W XVI stuleciu włączono ją w obręb renesansowego zamku. Pomiędzy latami 1529–1531 powstała renesansowa altana na najwyższym piętrze wieży. Po pożarze w 1595 roku dachów i górnej kondygnacji zamku, na polecenie króla Zygmunta III Wazy otwarta altana została zabudowana w celu stworzenia dodatkowych pomieszczeń dla władcy. Król zajął też na swoje potrzeby 1 piętro wieży. W latach 1854–1856 częściowo przebudowana w stylu pseudogotyckim i zwieńczona krenelażem. Przeróbki z XIX wieku zaczęto usuwać w 1914 roku i w latach 1922–1924. W miejscu dawnej altany Adolf Szyszko-Bohusz zaprojektował otwartą loggię kolumnowo-architrową. Restaurowana w latach 1995–1996. Dawniej jedno z wnętrz eksponowano jako Łożnicę Królewską. Obecnie górna część wnętrza to sień i apartament prezydenta Ignacego Mościckiego. W części parterowej dwie sale mieszczą ekspozycję ze Szczerbcem (Sala Jadwigi i Jagiełły) oraz Zbrojownią zamkową.