Parafia św. Ignacego Loyoli we Wrocławiu

Kościół św. Ignacego Loyoli przy ul. Stysia na wrocławskich Krzykach – wybudowany wraz z towarzyszącym mu klasztorem jezuitów w latach 1979–1990 według projektu architekta Zenona Nasterskiego kościół katolicki.

Plac Rozjezdny (Luisen Platz) – plac we Wrocławiu położony w obrębie Przedmieścia Świdnickiego (Stare Miasto). Zlokalizowany jest pomiędzy linią kolejową, a ulicami Kolejową, Jęczmienną i Pszenną. Układ przestrzenny placu charakteryzuje się nieregularnym planem zdeterminowanym przebiegającą na estakadzie i nasypie linią kolejową. Plac został założony w latach 1881–1882 przez właściciela gruntów, które wcześniej stanowiły pola dawnej wsi Gajowice (później osiedle Wrocławia położone za linią kolejową na południowy zachód od Przedmieścia Świdnickiego). Teren placu nawiązuje w swoim planie do układu dwóch trójkątów. Jeden z nich stanowi skwer, drugi parcelę budowlaną. Zabudowany był kamienicami czynszowymi z lat 80. XIX wieku. Linia kolejowa biegnie w tym rejonie od strony dworca Wrocław Główny na wrocławskiej estakadzie i znajdujących się w jej ciągu wiaduktach. Jest to budowla, którą wzniesiono w latach 1896–1901. Wiadukty znajdują się tu nad ulicą Tadeusza Zielińskiego, następny nad ulicą Wincentego Stysia, który to wiadukt jest ostatnim w ciągu estakady, za którym linie kolejowa prowadzona jest na nasypie ze skarpami ziemnymi biegnącym wzdłuż Placu Rozjezdnego. Tu zlokalizowany jest jeszcze jeden wiadukt nad jezdnią tego placu. Wiadukty zaprojektowane i wykonane w ciągu estakady stanowiły zunifikowany standard stosowany na liniach kolejowych Śląska. Wszystkie wiadukty tu zlokalizowane wykonano jako konstrukcje ze stali o długości 20–25 m. Konstrukcję nośną stanowią dźwigary w postaci belek wykonanych jako blachownice wsparte na kamiennych przyczółkach. Są to trójprzęsłowe belki ciągłe (statycznie niewyznaczalne) oparte na podporach pośrednich w postaci żeliwnych słupów wahadłowych. W 1877 roku powstał tu cyrk E. Renza, później, po przejęciu w 1878 roku, cyrk Buscha. Był to drugi stały cyrk w mieście. Początkowo mieścił się w szkieletowo-murowanym budynku, zbudowanym na planie dwunastoboku, który mógł pomieścić 6 tysięcy widzów. Z tyłu budynku istniały stajnie na 100 koni. W 1885 roku budynek został przebudowany na murowany, zwieńczony za pomocą żeliwnej konstrukcji. Został zniszczony w 1945 roku. Z kolei w 1898 roku zbudowano tu jedną z podstacji (elektrownię) dla potrzeb zasilania sieci trakcyjnej powstającej sieci komunikacji tramwajowej opartej na tramwajach elektrycznych spółki akcyjnej ESB („Elektrische Strassenbahn Breslau”). Do elektrowni doprowadzono ulicą Kolejową tory tramwajowe, którymi na platformach dowożono węgiel. Resztki szyn zachowały się do dziś. W latach 1927–1928 elektrownia przebudowana została na elektrociepłownię miejską. Po 1945 roku znaczna część zabudowy w rejonie placu uległa zniszczeniu, a jej pozostałości zostały wyburzone. Zachowała się część budynków przy ulicy Joachima Lelewela oraz Prostej. Na wolnym terenie wokół placu zbudowano w latach 60. XX wieku bloki mieszkalne, a sam plac powiększono od strony wschodniej o dawny kwartał zabudowy. Wolnej przestrzeni starano się nadać funkcję rekreacyjną – znajdował się tu m.in. wyasfaltowany plac służący jako kort tenisowy lub boisko do badmintona, ponadto ustawiono ławki i nasadzono drzewa. Niewielkie wzniesienie przy nasypie służyło zimą jako górka saneczkowa. W 2000 roku na dawnym skwerze przy torach kolejowych rozpoczęto budowę kompleksu usługowo–parkingowego. Projektantami obiektu są M. Kupczyk i P. Spychała. Budowa została zatrzymana po wykonaniu stanu surowego. Inwestorem była firma „Prim”, należąca do nieistniejącego już przedsiębiorstwa Jedynka Wrocławska, postawionego w 2004 roku w stan likwidacji. W lutym 2015 Urząd Miasta Wrocławia wydał zezwolenie na rozbiórkę obiektu, jednak jego faktyczne wyburzanie rozpoczęło się w styczniu 2017. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego ma tu powstać budynek biurowo-usługowy z podziemnym parkingiem. Nowym inwestorem jest spółka „Nowa Nadzieja” z Warszawy. Pierwotny układ placu zachowany jest jedynie w planie ulic. Długość jezdni zaliczonej do Placu Rozjezdnego wynosi 114 m (od ulicy Kolejowej do ulicy Jęczmiennej).

Ulica Tadeusza Zielińskiego – ulica we Wrocławiu, do 1945 Höfchenstraße, niegdyś najkrótsza droga łącząca należące do joannitów z kościoła Bożego Ciała dobra (folwark) Höfchen-Commende (albo krócej Höfchen, dziś osiedle Dworek) z miastem .

Ulica Jęczmienna – ulica w rejonie wrocławskiego osiedla Przedmieście Świdnickie, długości ok. 330 m, łącząca ul. Grabiszyńską z placem Rozjezdnym, na którym łączy się z ulicą Pszenną i Kolejową. Wytyczona w 1873 na terenie dawnej wsi Gajowice w celu połączenia ówczesnej Gräbschener Straße (Grabiszyńskiej) ze niedawno wybudowaną linią kolejową; już w 1874 zaczęto stawiać przy niej pierwsze budynki. Ulicę nazwano Luisen Straße; jej patronką została Luiza Pruska. W roku 1877 pomiędzy dzisiejszymi ulicami Jęczmienną a Kolejową, przy ich zbiegu na placu Rozjezdnym wzniesiono Zircus Busch – Cyrk Buscha; projektantem był Ernst Welz. W latach 1892–1893 u wylotu Jęczmiennej, przy placu Rozjezdnym, postawiona została pierwsza z dwóch elektrowni zasilających wrocławskie tramwaje elektryczne. Podczas oblężenia Festung Breslau w 1945 zabudowa ulicy została mocno uszkodzona (spłonął też Zircus Busch, a elektrownia przy pl. Rozjezdnym uległa uszkodzeniom, po których zdecydowano się ją zburzyć), ale kilka kamienic nadawało się do odbudowy i istnieją do dzisiaj. Pozostała zabudowa pochodzi z lat 1966–1968. Na połączonym parterze budynku nr 13–19 mieściły się biura Wrocławskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. W drugiej połowie lat 70. XX w. wybudowano dwie „plomby” po parzystej stronie ulicy – siedmiokondygnacyjny blok nr 6–8 i pięciokondygnacyjny nr 12–16 oraz przeprowadzono generalny remont przedwojennych kamienic nr 2, 4 i 10. W tym też czasie zniknął kiosk z okolic skrzyżowania z ul. Grabiszyńską. W kwietniu 2021 obszar ulicy został włączony do Strefy Płatnego Parkowania.

Ulica Kolejowa – ulica położona we Wrocławiu, łącząca ulicę Tadeusza Zielińskiego z ulicą Tęczową, na osiedlu Przedmieście Świdnickie w dawnej dzielnicy Stare Miasto. Ulica ma 875 m długości. Znajduje się przy niej kilka zabytkowych obiektów, w tym wpisana do rejestrów zabytków dawna fabryka wagonów Braci Hofman & Co. Na wschodnim odcinku ulicy południową jej pierzeję stanowi estakada kolejowa z lokalami użytkowymi urządzonymi w ramach przęseł tej budowli, a przy zachodnim odcinku znajduje się Park Lesława Węgrzynowskiego.

Ulica Pszenna – ulica położona we Wrocławiu, łącząca ulicę Żytnią z placem Rozjezdnym i ulicą Jęczmienną, na osiedlu Przedmieście Świdnickie w dawnej dzielnicy Stare Miasto. Ulica ma 164 m długości. Współcześnie charakterystyczną cechą tej ulicy jest jej przebieg wzdłuż nasypu kolejowego, na którym przebiegają linie kolejowe: linia kolejowa nr 271 i linia kolejowa nr 273 , a cała zabudowa znajduje się po jej północnej stronie i obejmuje kamienice ujęte w gminnej ewidencji zabytków.

Ulica Joachima Lelewela – ulica położona we Wrocławiu, łącząca plac Legionów i ulicę Józef Piłsudskiego z ulicą Kolejową, na osiedlu Przedmieście Świdnickie w dawnej dzielnicy Stare Miasto. Ulica ma 237 m długości. Obejmuje ponadto sięgacz od długości 114 m. Przy ulicy znajduje się szereg obiektów zabytkowych, w tym wpisany do rejestru zabytków budynek, w którym niegdyś mieściła się Loża Masońska „Horus”.

Ulica Owsiana – ulica położona we Wrocławiu, łącząca ulicę Swobodną z ulicą Zaporoską, na osiedlu Powstańców Śląskich w dawnej dzielnicy Krzyki. Ulica ma 520 m długości. Charakterystyczną cechą tej ulicy jest jej przebieg wzdłuż nasypu kolejowego, po jego południowej stronie.

Ulica Gwiaździsta – ulica na terenie osiedla Południe we Wrocławiu łącząca obecnie rondo Havla (u zbiegu z ul. Wielką i ul. Kruczą) na południowym zachodzie z ul. Swobodną na północnym wschodzie. Leży pomiędzy równoległymi do niej ul. Powstańców Śląskich a ul. Zielińskiego i liczy obecnie ok. 810 m długości. Do roku 1945 nosiła nazwę Kronprinzenstraße. Projekt ulicy powstał w roku 1873, a jako pierwszy zrealizowany został odcinek pomiędzy ówczesnymi Viktoriastraße i Augustastraße (po wojnie noszących nazwy Lwowska i Szczęśliwa). Do ok. 1883 powstały dalsze odcinki (do Friedrich Schiller Straße – późniejszej ul. Małej – na północny wschód oraz na południowy zachód do Hohenzollernstraße – późniejszej ul. Zaporoskiej). Jako ostatni powstał kilkudziesięciometrowy, ślepy odcinek na północny wschód (nie dochodzący jednak wówczas do Sadowastraße, czyli późniejszej ul. Swobodnej). W latach 1884–1887 ułożono na tej ulicy brukowaną nawierzchnię. Z ważniejszych obiektów, położonych przy tej ulicy przed II wojną światową, wymienić można Provinzial-Hebammen-Lehr-Anstalt, czyli Szkołę Akuszerek (spory kompleks na posesji pod numerem 23) oraz wybudowany w 1886 jeden z kilku budynków Landesversicherungsanstalt Schlesien (zakładu ubezpieczeniowego pruskiej prowincji śląskiej) – pod numerem 65-67. Oprócz nich wiadomo między innymi, że na posesji nr 42 znajdował się zakład mistrza piekarskiego Hermanna Tosta, na posesji nr 48 (na rogu z Viktoriastraße, tj. ze Lwowską) znajdowała się restauracja Hermanna Girlicha, na posesji nr 74 (na rogu z Goethe Straße, tj. z późniejszą Wielką) znajdowała się restauracja Paula Schuberta, zaś na posesji 84 (na rogu z Lothringenstraße, tj. z późniejszą ul. Ostrą, już nieistniejącą) gospoda „Barisch”. Oblężenie Festung Breslau w 1945 doprowadziło do zrujnowania praktycznie całej zabudowy tej ulicy i po usunięciu gruzów przez ponad dwadzieścia lat pozostawała ona częścią ponadstuhektarowego obszaru pustej przestrzeni w mieście. Dopiero w roku 1969 wybudowano i oddano do użytku pierwsze budynki mieszkalne przy południowo-wschodniej (nieparzystej) stronie ul. Gwiaździstej; w kolejnych latach również obiekty usługowe i handlowe, przy czym aż do końca XX wieku niemal wszystkie po tej samej, nieparzystej stronie; jedynymi obiektami po stronie parzystej (stałymi) był zbudowany w latach 1978–1980 Hotel Wrocław i kilkanaście lat później (w 1997) – parking wielopoziomowy przy tym hotelu. Dokonano też pewnych korekt przebiegu ulicy: jej końcowy odcinek, pierwotnie dochodzący do ul. Zaporoskiej, w latach 1966–1967 został zabudowany od nowymi budynkami mieszkalnymi, przez co ulica Gwiaździsta została skrócona i kończyła się skrzyżowaniem z ulicą Kruczą. Natomiast po przeciwnej stronie, na początku ulicy (który był cały czas „ślepy”), pod koniec lat 70. przedłużono ją o kolejnych kilkadziesiąt metrów doprowadzając jezdnię do ulicy Swobodnej. Dopiero w wieku XXI rozpoczęto zabudowę parzystej strony ulicy Gwiaździstej: przy końcowym odcinku ulicy, w kwartale Gwiaździstej, Wielkiej, Powstańców Śl. i Szczęśliwej w miejscu, gdzie znajdował się wieżowiec Poltegor Centre wraz z otaczającymi go tymczasowymi barakami i placem parkingowym zbudowano w latach 2008–2012 kompleks Sky Tower. Wraz z budową tego kompleksu dokonano wymiany nawierzchni ulicy w jego sąsiedztwie, a skrzyżowanie z ul. Wielką i Kruczą przebudowano tak, że utworzono na nim rondo, którego patronem został Václav Havel. Z kolei przy odcinku początkowym ulicy (Gwiaździsta 6-12) w roku 2015 ukończono etap I zabudowy tzw. „Nowego Centrum Południowego”, a kolejny etap (dwa budynki przy Gwiaździstej 14-16) ukończony ma być w 2019 r. Rozpoczęto też roboty na działce sąsiedniej przy Gwiaździstej (tymczasowo oznaczonej w Systemie Informacji Przestrzennej Wrocławia numerami 36-60).

Osiedle mieszkaniowe Plac PKWN – osiedle mieszkaniowe, z funkcjami usługowymi, zbudowane w drugiej połowie lat 50., w latach 60. oraz na początku lat 70. XX wieku we Wrocławiu. Położone jest w obrębie osiedla Przedmieście Świdnickie. Centralnym elementem układu urbanistycznego osiedla jest plac Legionów, noszący w latach realizacji i późniejszych do 1990 r. nazwę placu PKWN, od którego przyjęto nazwę dla całego zespołu planowanej i zrealizowanej zabudowy. Głównymi osiami komunikacyjnymi są tu ulice Józefa Piłsudskiego, Grabiszyńska i Sądowa, a ich skrzyżowanie jest ważnym węzłem komunikacyjnym. Przy nim położona jest charakterystyczna dominanta architektoniczna w postaci wieżowca Lotos. Zabudowa osiedla obejmuje budynki mieszkalne i mieszkalno-usługowe. Projekt opracowany został w biurze Miastoprojekt Wrocław przez zespół architektów, którym kierował Kazimierz Bieńkowski. Styl architektoniczny zabudowy zaliczany jest już do modernizmu, a budynki zostały zbudowane przy pomocy technologii uprzemysłowionej wielkoblokowej. W swoich założeniach przeznaczona była dla około dziesięciu tysięcy mieszkańców. Dominują pięciokondygnacyjne bloki, a oprócz tego pojedyncze zachowane kamienice oraz wspominany wieżowiec. W ich najbliższym otoczeniu zbudowano także inne obiekty użyteczności publicznej takie jak szkoły, przedszkola, przychodnię, pocztę i pawilony handlowo-usługowe. Część osiedla jako dzielnica mieszkaniowa Plac PKWN zostało uznane za dobro kultury współczesnej. Zbudowany w ramach osiedla zespół budynków mieszkalno-usługowych, tzw. punktowców przy ulicy Józefa Piłsudskiego 4-10 został także objęty ochroną w ramach gminnej ewidencji zabytków.

Hala Targowa nr II we Wrocławiu (niem. Markthalle Nummer 2) – hala targowa przy ul. Kolejowej, zbudowana według projektu Richarda Plüddemanna i Heinricha Küstera w latach 1906–1908, wyburzona w 1973 po zniszczeniach wojennych w 1945. Zbliżona pod względem konstrukcyjnym i architektonicznym Hala Targowa nr I, zaplanowana przez tych samych projektantów, wzniesiona w tym samym czasie przy ul. Piaskowej, zachowała się do dziś i daje wyobrażenie o kształcie zniszczonego obiektu.

Wieżowiec Lotos – budynek mieszkalno-usługowy przy ulicy Grabiszyńskiej 9 we Wrocławiu. Potocznie nazywany Hotelem Samotnych lub Domem Singla.