Warszawa Zachodnia

Dworzec autobusowy Warszawa Zachodnia – dworzec autobusowy znajdujący się przy Al. Jerozolimskich 144 w Warszawie, obok stacji kolejowej Warszawa Zachodnia. Jest największym dworcem autobusowym w mieście. Zarządcą dworca jest spółka PKS Polonus.

Rondo Zesłańców Syberyjskich – skrzyżowanie w zachodniej części Warszawy, w dzielnicy Ochota. Położone jest na styku ulic: od północy: al. Prymasa Tysiąclecia, od wschodu i zachodu: Aleje Jerozolimskie, od południowego wschodu: ul. Bitwy Warszawskiej 1920 roku.

Wyższa Szkoła Turystyki i Języków Obcych w Warszawie jest wyższą uczelnią zawodową wpisaną do rejestru uczelni niepublicznych pod numerem 285. Założycielem uczelni jest mgr Jadwiga Barbara Moroz, która była dyrektorem działającego do 2007 r. prywatnego Policealnego Studium Turystyki, Języków Obcych i Zarządzania w Warszawie.

Warszawa Wola – od połowy lat 80. XX w. do 19 maja 2012 osobny przystanek kolejowy, a od 20 maja 2012 peron 8 stacji Warszawa Zachodnia. W ostatnich latach samodzielnego funkcjonowania obsługiwany przez Koleje Mazowieckie. 20 maja 2012 nastąpiła likwidacja przystanku Warszawa Wola, a jego infrastruktura została włączona do stacji Warszawa Zachodnia. Peron likwidowanego przystanku Wola stał się peronem nr 8 stacji Warszawa Zachodnia. Przystanek położony był na terenie warszawskiej Woli, na granicy obszarów Czyste i Odolany, przy al. Prymasa Tysiąclecia, tworząc tzw. węzeł kolei obwodowej. Peron znajduje się 250 metrów od stacji Warszawa Zachodnia. Na peronie znajduje się biletomat Kolei Mazowieckich, nie ma natomiast biletomatu ZTM. W 2018 niewykorzystywana wówczas nazwa Warszawa Wola nadana została dotychczasowemu przystankowi Warszawa Kasprzaka.

Pomnik Lotników Angielskich – upamiętnienie angielskich lotników, którzy zginęli w wyniku zestrzelenia samolotu 15 sierpnia 1944 roku, znajdujące się przy rondzie Zesłańców Syberyjskich w Warszawie.

Polska Izba Gospodarcza Transportu Samochodowego i Spedycji – funkcjonująca od 1994 roku izba gospodarcza, reprezentująca przewoźników drogowych w Polsce.

Ośrodek Kultury Muzułmańskiej w Warszawie – centrum kultury muzułmańskiej znajdujące się przy al. Bohaterów Września 23 w warszawskiej dzielnicy Ochota. Siedziba Ligi Muzułmańskiej Rzeczypospolitej Polskiej. Budynek zaprojektowany został przez pracownię KAPS Architekci. Ma kształt sześcianu z minaretem w kształcie stożka i półkulą w jednym z narożników. W budynku znajduje się największa muzułmańska sala modlitewna w Polsce, na ok. 400 osób.

Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej „Polonus” w Warszawie SA (PKS Polonus) – polskie przedsiębiorstwo transportu zbiorowego z siedzibą w Warszawie, zajmujące się głównie przewozem osób na trasach lokalnych i dalekobieżnych. Właścicielem 100% akcji jest Skarb Państwa.

Reduta nr 54 zwana potocznie Redutą Ordona – reduta wchodząca w skład pasa fortyfikacji z okresu powstania listopadowego z 1831 r., osłaniająca z odległości ok. 2 km z lewej strony główne umocnienie w rejonie – szaniec wolski nr 56. Jej obrona i wysadzenie zostały opisane w wierszu Adama Mickiewicza pt. Reduta Ordona, na podstawie opowiadania Stefana Garczyńskiego, naocznego świadka wydarzenia. Decyzją 1256/2016 Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z 12 września 2016 Reduta Ordona została wpisana do rejestru zabytków nieruchomych. Dzieło fortyfikacyjne znajdowało się na ówczesnym południowym krańcu zachodniego przedpola Warszawy. Obecnie obszar ten znajduje się na Ochocie, w pobliżu granicy z Wolą. Tradycja umiejscawiała to miejsce bliżej Woli przy ul. Mszczonowskiej. Nieporozumienie wynikało stąd, iż znajdowała się tam nieobsadzona reduta nr 55. Około 500 m dalej w stronę centrum, (52°12′57,3001″N 20°57′23,1102″E) władze carskie w 1841 r. postawiły olbrzymi 11-metrowy obelisk „Zdobywców Warszawy” dla upamiętnienia zwycięstwa nad powstaniem listopadowym. Miejsce zostało wybrane przez Rosjan celowo, aby było widoczne z okien przejeżdżających obok pociągów Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Właściwa lokalizacja reduty była znana od 1831 roku z planu umocnień Warszawy, a została potwierdzona podczas badań archeologicznych w 2011 r. Reduta nr 54 znajduje się o kilometr na południe od domniemanego miejsca i leży obecnie w bezpośrednim sąsiedztwie ronda Zesłańców Syberyjskich (dobrze widoczne wzniesienie po stronie południowo-zachodniej ronda), przy ul. Na Bateryjce, przy czym północna część miejsca zajmowanego przez redutę jest już bezpowrotnie stracona, gdyż na jej miejscu, na wysokości o kilka metrów niższej przebiega pas drogowy Alei Jerozolimskich (północna krawędź reduty dochodzi do połowy szerokości trasy). Na przedpolu reduty znajduje się ul. Kurhan, która wzięła swoją nazwę prawdopodobnie od miejsca pierwszego, doraźnego pochówku żołnierzy, głównie rosyjskich, pochowanych przez okoliczną ludność.

Wiadukt kolejowy przy ul. Armatniej w Warszawie – nieużywany, dawny wiadukt kolejowy bez torowiska, zlokalizowany przy ul. Armatniej na warszawskich Odolanach. Powstał w 1902 jako prawdopodobnie pierwszy obiekt kolejowy o konstrukcji częściowo żelbetowej w Imperium Rosyjskim. Do I wojny światowej służył Drodze Żelaznej Warszawsko-Kaliskiej (DŻWK) jako element szerokotorowego objazdu normalnotorowej stacji Warszawa Pasażerska. Po przekuciu przez Niemców linii kolejowych na normalnotorowe, wiadukt stracił rację bytu, a w latach międzywojennych został splantowany.

Lilpop, Rau i Loewenstein (LRL) – spółka akcyjna założona w 1866 w Warszawie, zlikwidowana w 1944. Początkowo działała w Śródmieściu, do II wojny światowej na Woli. Zakłady „Lilpopa” były największym zakładem przemysłowym międzywojennej Warszawy. Do 1939 r. spółka zajmowała czołową pozycję w polskim przemyśle budowy maszyn. Oferowała szeroki zakres produkowanych urządzeń, były to: lokomotywy, szyny, wagony kolejowe, wagony motorowe – w tym dla kolei wąskotorowych (Grójeckiej Kolei Dojazdowej oznaczone serią MBxd1), wagony tramwajowe, samochody, nadwozia autobusów, urządzenia wodociągowe, maszyny rolnicze, podwozia samochodów ciężarowych (Chevrolet, Buick), silniki spalinowe, maszyny parowe, turbiny wodne, sprzęt pożarniczy, maszyny pralnicze, elementy mostów kolejowych i miejskich, piece, a także produkty na potrzeby militarne.

Polskie Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych im. Eugeniusza Romera (PPWK) – polskie wydawnictwo kartograficzne działające w latach 1951–2010; było kontynuatorem działalności Zjednoczonych Zakładów Kartograficznych i Wydawniczych „Książnica-Atlas”, założonych w 1921 we Lwowie przez Eugeniusza Romera, i części Biura Kartograficznego Głównego Urzędu Pomiarów Kraju, utworzonego w 1950 w Warszawie; największe polskie wydawnictwo kartograficzne, wydawało mapy i atlasy powszechne i szkolne, mapy turystyczno-krajoznawcze, plany miast i in. oraz literaturę fachową z zakresu geodezji; do 1993 wydało około 6 tys. tytułów w łącznym nakładzie około 300 mln egzemplarzy. Utworzone 1 października 1951 poprzez połączenie szeregu pracowni redakcyjnych i reprodukcyjnych oraz w wyniku reorganizacji Państwowego Przedsiębiorstwa Fotogrametrii i Kartografii oraz Warszawskiego Okręgowego Przedsiębiorstwa Kartograficznego, do 1991 prowadziło działalność pod nazwą Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych (PPWK). W 1955 r. oficyna powiększyła się o przeniesioną ze Lwowa i reaktywowaną we Wrocławiu "Książnicę-Atlas", której twórcą był Eugeniusz Romer. Do 1989 r. PPWK było monopolistą na polskim rynku w zakresie opracowania i publikacji wydawnictw kartograficznych. W 1991 r. powstała spółka pracownicza, która na mocy umowy leasingowej przejęła majątek likwidowanego przedsiębiorstwa państwowego PPWK. W tym samym roku została przekształcona w spółkę akcyjną, a od 1996 r. była notowana na giełdzie. W latach 90. XX w. przedsiębiorstwo miało 2 księgarnie firmowe (w Warszawie przy Al. Jerozolimskich 97 i we Wrocławiu przy ul. Oławskiej 2), współpracowało z ponad 60 hurtowniami patronackimi; jego wydawnictwa były dostępne także w ponad 50 stoiskach firmowych w księgarniach oraz w sieci księgarń Empik. W ofercie miało atlasy szkolne: geograficzne i historyczne (11 atlasów w 1997), atlasy ogólne (16 atlasów, w tym 6 atlasów samochodowych), mapy przeglądowe, mapy samochodowo-krajoznawcze państw (26), mapy samochodowe Polski (6), mapy ogólne Polski (7), mapy krajoznawczo-samochodowe województw (16), mapy krajoznawcze części Polski (8), mapy turystyczne (ponad 70), plany miast (ponad 80), podręczne mapy ogólne (9), zestawy map konturowych (9), mapy ścienne (54), plastyczne (4), przewodniki turystyczne (13), globusy (45) i inne, a także podręczniki akademickie. W 2001 r. PPWK SA powołało spółkę-córkę – PPWK Inwestycje sp. z o.o., przemianowaną w 2005 r. na PPWK GeoInvent sp. z o.o. Miała ona zająć się wprowadzaniem technologii fotogrametrycznych do produkcji map, w tym stworzyć od podstaw i rozwijać mobilny system kartowania pozwalający na szybkie zbieranie danych geograficznych wzdłuż szlaków drogowych i umożliwiający szybką aktualizację baz danych geograficznych. W ciągu następnych dwóch lat PPWK Inwestycje sp. z o.o. realizowała nakreślony przez władze PPWK SA program. Powstał wydział fotogrametrii i teledetekcji, zakupiono dwusilnikowy samolot Cessna 402B przystosowany do wykonywania zdjęć lotniczych, a także lotniczą kamerę fotogrametryczną LMK 2000 marki Zeiss. Chociaż głównym celem PPWK Inwestycje sp. z o.o. był dalszy rozwój technologii mobilnego kartowania oraz zbieranie danych na potrzeby wewnętrzne PPWK SA, spółka zaczęła również realizować projekty na zlecenia zewnętrznych klientów, takich jak Główny Urząd Geodezji i Kartografii czy Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. W 2006 r., po blisko rocznych negocjacjach, PPWK SA sprzedała GeoInvent sp. z o.o. Tele Atlasowi N.V., który przemianował ją na Tele Atlas Polska sp. z o.o. 30 lipca 2003 r. PPWK sprzedała prawa autorskie do kartografii szkolnej Wydawnictwu Nowa Era. Umowa sprzedaży dotyczyła praw autorskich, praw do znaków towarowych i know-how map i atlasów szkolnych. Łącznie Wydawnictwo Nowa Era przejęło ponad 120 tytułów – atlasów szkolnych do przyrody, geografii i historii, map ściennych, plansz dydaktycznych oraz podręczników do geografii i historii w liceum, a także do edukacji europejskiej w gimnazjum. 1 stycznia 2010 roku PPWK SA wydzieliła działalność wydawniczą do PPWK sp. z o.o. i sprzedała ją cypryjskiej spółce Sunnytop Invest. Ltd. Od tego momentu zaprzestano wydawania map z logo PPWK i pod marką Copernicus. Od 2 lutego 2010 r. PPWK SA działała pod nazwą „MIT Mobile Internet Technology SA”. Z kartografią łączyła ją tylko spółka zależna Navigo – producent map cyfrowych. Latem 2015 zmianie uległa nazwa „MIT Mobile Internet Technology Spółka Akcyjna” na „Lark.pl Spółka Akcyjna” (Lark.pl SA).