Cmentarz św. Maurycego we Wrocławiu

Cmentarz Żołnierzy Radzieckich na Skowroniej Górze – wrocławska wojenna nekropolia żołnierzy Armii Czerwonej poległych lub zmarłych w wyniku ran i chorób w czasie oblężenia Wrocławia w 1945 roku. Pochowano tu około 7,5 tysiąca żołnierzy, pochodzących głównie z 6. Armii I Frontu Ukraińskiego pod dowództwem generała Władimira Głuzdowskiego. W roku 1945 w tym miejscu położonym w sąsiedztwie kompleksu cmentarzy katolickich i ewangelickich znajdowało się pole tymczasowego pochówku poległych czerwonoarmistów, jedno z ośmiu takich pól grzebalnych we Wrocławiu i najbliższych okolicach. W latach 1947–48 w ramach akcji porządkowania mogił poległych żołnierzy cmentarz na Skowroniej Górze wybrano jako miejsce docelowe pochówku wszystkich poległych w czasie oblężenia Wrocławia. Szczątki pochowanych z pozostałych siedmiu miejsc ekshumowano i przenoszono na ten cmentarz powiększony uprzednio do powierzchni 4 hektarów. W latach 1965–67 dokonano przebudowy nekropolii, nadając jej kształt który przetrwał do dziś. Cmentarz jest podzielony na cztery pola złożone z trzydziestu kwater, każda z nich składa się z dwunastu mogił zbiorowych. Na niektórych mogiłach znajdują się umieszczone przez rodziny i najbliższych tabliczki upamiętniające pochowanych żołnierzy. W roku 1967 odsłonięto pomnik autorstwa Łucji Skomorowskiej wykonany z różnokolorowych odmian granitu, poszczególne elementy tworzące całość pomnika odnoszą się do kwater tworzących nekropolię – na każdym z nich wykute są nazwiska poległych oraz liczba nieznanych pochowanych w odpowiadającej mu kwaterze cmentarza.

Lądowisko Wrocław-Uniwersytecki Szpital Kliniczny – lądowisko sanitarne we Wrocławiu, w województwie dolnośląskim, położone przy ul. Borowskiej 213. Przeznaczone jest do wykonywania startów i lądowań śmigłowców sanitarnych i ratowniczych w dzień i w nocy o dopuszczalnej masie startowej do 5700 kg. Zarządzającym lądowiskiem jest Uniwersytecki Szpital Kliniczny im. Jana Mikulicza-Radeckiego we Wrocławiu. W roku 2011 zostało wpisane do ewidencji lądowisk Urzędu Lotnictwa Cywilnego pod numerem 79

Wydział Farmaceutyczny z Oddziałem Analityki Medycznej Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu – jednostka naukowo-dydaktyczna, która powstała w 1946 roku i będąca jednym z trzech wydziałów Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu. Jego siedziba znajduje się przy ul. Borowskiej 211 we Wrocławiu.

Park Skowroni (dawniej: park XXX-lecia PRL) – park położony w południowej części Wrocławia, na osiedlu Gaj. Powierzchnia parku wynosi około 25 ha. Obecna nazwa parku obowiązuje na podstawie § 1 pkt 11 uchwały nr LXXI/454/93 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 9 października 1993 roku w sprawie nazw parków i terenów leśnych. Za park odpowiada Zarząd Zieleni Miejskiej we Wrocławiu.

Kościół św. Franciszka z Asyżu we Wrocławiu – kościół parafialny znajdujący się na wrocławskim osiedlu Gaj przy ul. Borowskiej. Jest świątynią parafii św. Franciszka z Asyżu we Wrocławiu.

Uniwersytecki Szpital Kliniczny im. Jana Mikulicza-Radeckiego we Wrocławiu – wielospecjalistyczny szpital kliniczny Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu, utworzony w 2002 w wyniku połączenia trzech uniwersyteckich szpitali klinicznych; szpital nosi imię Jana Mikulicza-Radeckiego, jednego z twórców nowoczesnej chirurgii, od 1890 profesora Królewskiego Uniwersytetu we Wrocławiu. Uniwersytecki Szpital Kliniczny to kompleks szpitalny składający się z 25 klinik, 29 oddziałów, bloków operacyjnych, gabinetów zabiegowych, laboratoriów, 30 poradni i 15 pracowni dla pacjentów. Placówka udziela świadczenia zdrowotne z zakresu podstawowej i specjalistycznej opieki zdrowotnej, wykonując zadania badawczo-naukowe, uczestnicząc w przygotowaniu osób do wykonywania zawodu medycznego i kształcenia osób wykonujących zawody medyczne. W 2011 oddano do użytku całodobowe sanitarne lądowisko dla śmigłowców.

Parafia św. Franciszka z Asyżu we Wrocławiu – parafia rzymskokatolicka w dekanacie Wrocław południe w archidiecezji wrocławskiej.

Parafia greckokatolicka świętego Jerzego we Wrocławiu – parafia greckokatolicka we Wrocławiu, w dekanacie wrocławskim eparchii wrocławsko-koszalińskiej. Nabożeństwa odprawiane są w kaplicy przy kościele rzymskokatolickim pod wezwaniem świętego Franciszka.

Ponadregionalne Centrum Onkologii Dziecięcej „Przylądek Nadziei” – Klinika Transplantacji Szpiku, Onkologii i Hematologii Dziecięcej we Wrocławiu w strukturze administracyjnej Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego we Wrocławiu. Szpital onkologiczny dla pacjentów do 18 roku życia oraz dziecięcy ośrodek przeszczepowy w Polsce – wykonuje ponad połowę wszystkich transplantacji szpiku przeprowadzanych u dzieci w kraju. Przylądek Nadziei jest Ponadregionalnym Centrum Onkologii Dziecięcej. Odpowiada za leczenie dzieci chorujących na nowotwory na Dolnym Śląsku i w ościennych województwach. Rocznie klinika przyjmuje ponad dwa tysiące pacjentów z całej Polski.

Fundacja „Na Ratunek Dzieciom z Chorobą Nowotworową” – organizacja pożytku publicznego z siedzibą we Wrocławiu. Fundacja opiekuje się pacjentami wrocławskiej Kliniki Transplantacji Szpiku, Onkologii i Hematologii Dziecięcej „Przylądek Nadziei”, obsługującej pacjentów z całego kraju. Fundacja powstała 10 maja 1991 roku. W Krajowym Rejestrze Sądowym została zarejestrowana 31 stycznia 2002 roku pod numerem 0000086210. Co roku udziela pomocy blisko 2000 dzieci.

Impel – grupa kapitałowa, której wiodącą spółką jest spółka akcyjna (Impel S.A.). Spółka Impel powstała 19 listopada 1990 r. jako spółka jawna. Od początku działalności firma świadczyła usługi w modelu business to business, promując system zarządzania określany jako outsourcing.

Ulica Ślężna we Wrocławiu – jedna z arterii prowadzących ze śródmieścia w kierunku południowych osiedli peryferyjnych (Borek i dalej Partynice). Zaczyna się w miejscu, gdzie ulica Stawowa, prowadząca niegdyś do podwrocławskich Pól Stawowych, krzyżuje się z Suchą i Swobodną i rozwidla na prowadzącą w kierunku południowym i południowo-wschodnim ulicę Borowską oraz zmierzającą w kierunku południowo-zachodnim i południowym ulicę Ślężną; kończy się natomiast u zbiegu z ulicą Sudecką, tuż przed przecinającą ją wiaduktem Towarową Obwodnicą Wrocławia. Całkowita długość ulicy wynosi około 3,3 km; na niemal całej tej długości (od skrzyżowania z Dyrekcyjną od północy do końca na południu) ulica jest dwujezdniowa, z pasem zieleni oraz dwutorową linią tramwajową pomiędzy jezdniami. Nazwa ulicy, tak współczesna, jak i historyczna (niem. Lohestraße), wywodzi się od nazwy podwrocławskiej wsi Ślęza (niem. Lohe), do której wiodła droga łącząca ją z Wrocławiem. Około roku 1850 przy drodze tej powstał cmentarz żydowski (dziś określany nazwą Starego Cmentarza Żydowskiego), a wkrótce potem także – nieistniejące już dziś – cmentarz ewangelicko-reformowany (utworzony naprzeciw żydowskiego w 1862, w miejscu dzisiejszych terenów rekreacyjnych, m.in. basenu kąpielowego i lodowiska) i wojskowy (tzw. nowy cmentarz garnizonowy, uruchomiony w 1864 przy skrzyżowaniu z ul. Wiśniową i przy Wiązowej), ale aż do roku 1868, kiedy w granice miasta włączone zostały wsie Glinianki (niem. Lehmgruben) i Nowa Wieś Komandorska (Commende Neudorf, dzisiejsze osiedle Południe), była to droga raczej wiejska lub podmiejska. Jej charakter, zwłaszcza na odcinku północnym (bliższym centrum Wrocławia), zaczął się zmieniać po tej dacie; pierwsze kamienice wybudowano tu w latach osiemdziesiątych XIX wieku; w 1882 przy Ślężnej 22–24 zakończono budowę szkoły Auf den Hälteräckern (po roku 1945 szkoła podstawowa nr 59 i 77, obecnie gimnazjum nr 17). W 1892 otwarty został, przy końcowym odcinku Ślężnej i Sudeckiej, założony przez Juliusa Schottländera Park Południowy, w latach 1894–1896 na działce pomiędzy Ślężną a Komandorską, wzdłuż Kamiennej, wybudowany został szpital, w 1896 na Ślężną 89 (przy skrzyżowaniu z ul. Wiśniową) przeniesiono katolicki sierociniec fundacji cukiernika Schiffkego, w 1904 zbudowano zajezdnię tramwajową. Do II wojny światowej powstały – przy południowym odcinku ulicy – także kolonie domków jednorodzinnych oraz charakterystycznych dla lat 20. i 30. tanich, dwu- i trzykondygnacyjnych budynków wielorodzinnych. Przy Ślężnej miały też swoje siedziby niewielkie przedsiębiorstwa, np. wytwórnia musztardy, majonezu, octu i innych artykułów spożywczych H. Schäffera przy Ślężnej 23, wytwórnia opakowań papierowych pod numerem 144 itp. Podczas oblężenia Festung Breslau natarcie Armii Czerwonej posuwało się z południowej strony miasta, toteż około 90% tutejszej zabudowy legło w gruzach, w tym wszystkie – najczęściej pięcio- i sześciokondygnacyjne – kamienice wzdłuż północnego odcinka ulicy. Zaraz po wojnie zniszczone kwartały ulic początkowo pozostawały albo niezabudowane, albo powstawały na ich miejscu ogródki działkowe; około lat sześćdziesiątych w kwartale pomiędzy Ślężną, Kamienną, Borowską i Wesołą wysypywać zaczęto gruz, powstały jeszcze w czasie wojny i wciąż zbierany z miasta (wcześniej, w latach 40. i 50., wywożono go na inne wysypiska, a odzyskaną część nieuszkodzonych cegieł rozbiórkowych wywożono m.in. do Warszawy w ramach „akcji odbudowy stolicy”). Powstałe w ten sposób kilkunastometrowej wysokości wzgórze częściowo zrekultywowano, obsadzając je roślinnością i wytyczając ścieżki. W 1985 nadano mu oficjalną nazwę „Wzgórza Gomułki” wmurowując akt erekcyjny pod budowę Pomnika Ziem Odzyskanych. Pomnik w rezultacie jednak nie powstał, a po przemianach ustrojowych w Polsce w roku 1989 zmieniono patrona tego wzgórza i okolicznych terenów rekreacyjnych; od tego czasu wzgórze i przyległy park noszą imię Władysława Andersa. W roku 2005 rozpoczęto częściową niwelację Wzgórza Andersa na potrzeby aquaparku, który został otwarty w marcu 2008.