Nagrobek Władysława III Warneńczyka

Kaplica Hińczy z Rogowa, pod wezwaniem świętych Młodzianków – nieistniejąca kaplica katedry wawelskiej. Znajdowała się w północnej nawie bocznej, pomiędzy kaplicą świętego Mikołaja a kapitularzem.

Sień katedralna, dawniej kaplica św. Mikołaja – sień katedry wawelskiej, prowadząca do kapitularza katedralnego. Znajduje się w północnej nawie bocznej, pomiędzy kaplicami Maciejowskiego a Czartoryskich.

Nagrobek Władysława II Jagiełły – nagrobek nieznanego autorstwa sprzed 1432 roku, znajduje się w katedrze na Wawelu w Krakowie pomiędzy filarami oddzielającymi nawę główną od południowej nawy bocznej. Miejsce to, przy znajdującym się tu niegdyś ołtarzu św. Krzysztofa fundowanym w 1393 przez królową Jadwigę Andegawenkę, wybrał monarcha dla siebie ok. 1421. Króla pochowano w komorze grobowej znajdującej się pod pomnikiem. Nagrobek został wykonany z czerwonego marmuru prawdopodobnie jeszcze za życia monarchy. Płytę wierzchnią zdobi postać króla z atrybutami władzy – koroną na głowie, berłem w prawej ręce, a w lewej jabłko królewskie i miecz. Twarz króla jest bardzo realistycznie przedstawiona, głowa spoczywa na poduszce wspartej na dwóch lwach będących symbolem władzy i potęgi Jagiełły, jak również odniesieniem do przekazu biblijnego z Apokalipsy św. Jana. Pod nogami króla spoczywa smok, symbol zła; w tym przypadku nawiązano do Psalmu 91. Na bokach tumby z dużą dozą realizmu wyobrażono postacie przedstawicieli polskich stanów podtrzymujących tarcze herbowe. Podwójnie występuje tutaj herb Królestwa Polskiego i herb Pogoń będący znakiem Wielkiego Księstwa Litewskiego, herb Rusi nawiązuje do odzyskania tego terytorium od Węgier w 1387, herb ziemi dobrzyńskiej (głowa króla) symbolizuje wykupienie jej w 1404 od zakonu krzyżackiego i ponowne przejęcie na mocy postanowień pokoju toruńskiego z 1411, herb ziemi wieluńskiej (Baranek Boży) to znak odzyskania ziemi w 1396, na tumbie widnieje jeszcze herb Wielkopolski (tur). Podstawę nagrobka zdobią figury psów i sokołów ich znaczenie nie zostało jeszcze w sposób zadowalający wyjaśnione, jedni badacze są zdania, że jest to nawiązanie do wiecznej walki dobra i zła, gdzie symbolem duszy jest sokół, a pies symbolem grzechu. (Psalm 22 „Boże ratuj duszę moją z łapy psa”) inni uważają, że to nawiązanie do myśliwskich zamiłowań króla. Nagrobek nakrywa wsparty na 8 kolumnach o kapitelach korynckich, renesansowy baldachim wykonany z piaskowca w latach 1519–1524 z fundacji króla Zygmunta I Starego dzieło warsztatu Bartolommeo Berrecciego. Baldachim zdobią panoplia oraz medaliony z wyobrażeniem cesarza wjeżdżającego triumfalnie do Rzymu na rydwanie zaprzężonym w lwy. Dekoracja ta miała gloryfikować Jagiełłę jako niezwyciężonego wodza. W 1753 roku nagrobek przeniesiono do kaplicy Świętokrzyskiej; na pierwotne miejsce powrócił na początku XX wieku. Nagrobek monarchy jest jednym z najbardziej interesujących i najcenniejszych pod względem artystycznym dzieł rzeźby XV wieku w Europie Środkowej.

Kaplica pod wezwaniem św. Tomasza Apostoła i Matki Bożej Śnieżnej, zwana Maciejowskiego – rzymskokatolicka świątynia o charakterze zabytkowym, należąca do parafii archikatedralnej św. Stanisława BM i św. Wacława w Krakowie. Jest jedną z kaplic publicznych bazyliki archikatedralnej św. Stanisława BM i św. Wacława w Krakowie na Wawelu. Znajduje się przy końcu północnego ramienia transeptu, pomiędzy sienią, prowadzącą do kapitularza (od zachodu), a kaplicą Lipskich (od wschodu). Kaplica stanowi mauzoleum biskupa krakowskiego Samuela Maciejowskiego.

Kościół przy bastionie Władysława IV – średniowieczny kościół, którego relikty odnaleziono na Wawelu w Krakowie.

Kaplica pod wezwaniem św. Macieja Apostoła i św. Mateusza Ewangelisty, zwana Lipskich – rzymskokatolicka świątynia o charakterze zabytkowym, należąca do parafii archikatedralnej św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie. Jest jedną z kaplic publicznych bazyliki archikatedralnej św. Stanisława BM i św. Wacława w Krakowie na Wawelu. Znajduje się przy północnym ramieniu ambitu, pomiędzy kaplicą Maciejowskiego (od zachodu) a kaplicą Skotnickich (od wschodu). Stanowi mauzoleum biskupa krakowskiego Andrzeja Lipskiego i kardynała Jana Aleksandra Lipskiego.

Kaplica Szafrańców, zwana także Doktorów, Akademicką oraz Radziwiłła, pod wezwaniem Ofiarowania Najświętszej Marii Panny, św. Szczepana i św. Aleksego Wyznawcy – jedna z dziewiętnastu kaplic katedry wawelskiej. Znajduje się w południowej nawie bocznej, pomiędzy kaplicami Wazów a Potockich. Stanowi przyziemie wieży Wikaryjskiej.

Wieża Zegarowa (Salomonowa) – jedna z trzech wież katedry wawelskiej, najwyższa budowla wzgórza wawelskiego.

Kaplica pod wezwaniem Męki Pańskiej, zwana Czartoryskich, pierwotnie kapitularz – rzymskokatolicka świątynia o charakterze zabytkowym, należąca do parafii archikatedralnej św. Stanisława BM i św. Wacława w Krakowie. Jest jedną z kaplic publicznych bazyliki archikatedralnej św. Stanisława BM i św. Wacława w Krakowie na Wawelu. Znajduje się w przyziemiu wieży Zegarowej, przy północnej nawie bocznej katedry, na zachód od sieni, prowadzącej do kapitularza. Z początku kaplica pełniła funkcję kapitularza katedralnego, przeniesionego w XVII w. do osobnego budynku. Na mauzoleum rodowe Czartoryskich zaadaptowano ją w XIX w. Wówczas także przebito wejście do pomieszczenia po dawnej kaplicy Hinczy z Rogowa, w której to zrobiono zejście do Grobów Królewskich.

Kaplica Wazów, zwana także Prandocińską oraz Psałterzystów, pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Panny Marii – jedna z dziewiętnastu kaplic katedry wawelskiej. Znajduje się w południowej nawie bocznej, na wschód od kaplicy Szafrańców.

Wieża Srebrnych Dzwonów, zwana także Wikaryjską – jedna z wież katedry wawelskiej.

Sarkofag Jadwigi Andegaweńskiej na Wawelu znajduje się w katedrze wawelskiej w południowym ramieniu ambitu. Pierwotnie królowa wraz z córką została pochowana w 1399 w prezbiterium na lewo od ołtarza głównego. W 1949 przeniesiono ją do sarkofagu wykonanego przez Antoniego Madeyskiego w 1902 w Rzymie. Sarkofag ufundował hrabia Karol Antoni Lanckoroński, wykonany został z białego marmuru kararyjskiego, wzorowany na nagrobku Ilarii del Qareto z XV wieku w katedrze w Lukce. Na wierzchniej płycie postać królowej ze złożonymi do modlitwy rękami oraz psem symbolizującym wierność pod stopami. Boki sarkofagu dekorowane są fryzem z orłami i herbami Andegawenów. Obok znajduje się oszklony relikwiarz z 1959 z gotyckim berłem i jabłkiem królewskim z drewna lipowego (niegdyś złocone) wyjęte z pierwotnego grobu królowej przy okazji przenosin. W białym sarkofagu Jadwiga spoczywała w latach 1949-1987.