Parafia św. Stanisława Kostki w Poznaniu

Kościół świętego Stanisława Kostki – kościół rzymskokatolicki w Poznaniu. Znajduje się przy ulicy Tadeusza Rejtana 8 na poznańskich Winiarach. Od 2017 r. wielkopostny kościół stacyjny.

Ulica św. Leonarda – ulica na poznańskich Winiarach. Wraz z ulicami Obornicką (obecną Piątkowską) i Winiarską stanowiła główną oś założenia wsi Winiary, a potem (od 1925) tej dzielnicy Poznania. Upamiętnia pierwotną świątynię parafialną wsi Winiary.

Ulica Winiarska – ulica na poznańskich Winiarach. Wraz z ulicami Obornicką (obecną Piątkowską) i św. Leonarda stanowiła główną oś założenia wsi Winiary, a potem (od 1925) tej dzielnicy Poznania.

Zaułek Piątkowski – budynek mieszkalno-usługowy zlokalizowany na Winiarach w Poznaniu, przy ul. Piątkowskiej 112/116. Laureat architektonicznej Nagrody Jana Baptysty Quadro za najlepiej zaprojektowany i zrealizowany obiekt architektoniczny, oddany do użytku w 2005 w Poznaniu. Projektantem była pracownia ASCA (Wojciech i Henryk Marcinkowscy). Budynek łączy w sobie cechy kamienicy i bloku mieszkaniowego. Reprezentuje tendencje neomodernistyczne, ocierając się niemal o stylistykę brutalizmu. Biała fasada jest bardzo ekspresyjna, potraktowana na sposób rzeźbiarski, zwieńczona cofniętą górną kondygnacją z osłonami przeciwsłonecznymi. W bezpośrednim sąsiedztwie powstał później Zaułek Piątkowski II, będący kontynuacją architektonicznych motywów Zaułku Piątkowskiego, a także kolejne realizacje mieszkaniowe czerpiące z ducha neomodernizmu. W pobliżu stoją też awangardowe modernistyczne domy studenckie Zbyszko i Jagienka.

Ulica Piątkowska – ulica w Poznaniu, biegnąca od Winiar w kierunku północnym, do Trójpola i kończąca się na skraju Piątkowa. Dawniej stanowiła część ul. Obornickiej. Do 1918 nosiła nazwę Chaussee v.Obornik, 1918–1939: Obornicka, 1939–1945: Obornikerstrasse, Obersalzbergerallee, od 1945: Obornicka. Na całej długości posiada kategorię drogi powiatowej.

Zespół klasztorny Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej w Poznaniu – zabytkowy zespół klasztorny w Poznaniu, znajdujący się na terenie Winiar (w bezpośrednim sąsiedztwie Osiedla Powstańców Warszawy), przy ul. Piątkowskiej 148.

Pomnik Harcerski na Boninie – pomnik w formie obelisku i towarzyszącego mu poziomego bloku, zlokalizowany w Poznaniu, na Boninie, na osiedlu administracyjnym Winiary, przy harcówce przy ul. Widnej 3, w kompleksie edukacyjnym z 1929. Pomnik upamiętnia harcerzy, którzy oddali swe życie Ojczyźnie 1939-1945. Na osobnej tablicy kamiennej wymienione są nazwiska wszystkich poległych na Jeżycach harcerzy. Założenie uzupełnia mosiężny krzyż harcerski. Odsłonięcie monumentu nastąpiło 30 kwietnia 1971, projektantami byli Z. Dłużewski i E. Grochal, a wykonali go w czynie społecznym pracownicy Zjednoczenia Budownictwa Rolniczego. Według Zbysława Wojtkowiaka, tablica z nazwiskami ofiar mogła być przeniesiona z ul. Grudzieniec na Sołaczu, gdzie stanowiła część nieistniejącej mogiły harcerzy z Winiar, zamordowanych przez nazistów. W takim wypadku tablica pochodziłaby z 1946 (odnowiona – 1971, jesienią 2002 już jej nie było na Grudzieńcu, a teren zabudowano). Pomnikowi towarzyszy tablica pamiątkowa na ścianie harcówki, wybudowanej w 1948 wysiłkiem harcerzy VI Hufca Poznań-Jeżyce i Koła Przyjaciół Harcerzy. Wmurowano ją w kwietniu 1996, a upamiętnia budowniczych obiektu.

Winiary – część miasta Poznania, a zarazem jednostka obszarowa w Systemie Informacji Miejskiej, a także osiedle administracyjne w północnej części miasta.

Szkoła na Boninie – budynek szkolny zlokalizowany w Poznaniu, na Boninie, przy ul. Widnej 1. Na terenach w rejonie ulicy Widnej postanowiono w końcu lat 20. XX wieku stworzyć wzorcowy kompleks szkolno-wychowawczy, w oparciu o najnowsze tendencje pedagogiczne tamtego okresu. Plan takiego zespołu stworzył Kazimierz Ruciński. Zawarł w nim wieloobiektową wizję urbanistyczną, zawierającą dwuoodziałową szkołę powszechną, ochronkę, boiska i dwa domy nauczycielskie. Wszystko to spinać miał rozległy ogród francuski o kilku kwaterach. Do realizacji całości programu nigdy nie doszło. W latach 1928-1929 zbudowano tylko jeden budynek szkolny z łącznikiem i salę gimnastyczną. Była to pierwsza część symetrycznego założenia szkolnego. Druga już nie powstała. Początkowo uczyły się w niej wyłącznie dziewczęta (około 700 dzieci). Poświęcenia obiektu dokonał ksiądz Witold Żuchowski, a pierwszym dyrektorem była Helena Schneiderówna. Szkole towarzyszy park angielski (3 ha), na którego skraju w 1948 zbudowano harcówkę (w miejscu projektowanej ochronki). Obok stoi boniński pomnik harcerski. W 1945 szkoła znacznie ucierpiała podczas walk o Cytadelę. Naukę wznowiono 4 września 1945 bez zajęć w zniszczonej jeszcze wówczas sali gimnastycznej. Na trzy zmiany uczyło się tam wtedy 610 dzieci, a kierownikiem została Stefania Jasielska. Ponownego poświęcenia dokonał ksiądz Czesław Garstecki. Władze oświatowe zlikwidowały patronat nad szkołą Marii Konopnickiej. Imię Stefana Czarnieckiego nadano w 1975. Szkoła, zaraz po ukończeniu (1929) służyła jako hotel turystyczny dla gości odwiedzających PeWuKę. Obecnie mieści XXV LO (w 1992 szkołę podstawową przeniesiono do budynku wzniesionego na Osiedlu Winiary).

Bonin – część osiedla Winiary w północno-zachodniej części Poznania, obecnie jednak utożsamiana z samodzielną jednostką osadniczą. Sama ulica Bonin nosiła dawniej nazwę Podgórna, ale po przyłączeniu Winiar i Bonina do Poznania w 1925 nazwę zmieniono na obecną (1926).

Instytut Technologii Drewna (w skrócie ITD, ang. Wood Technology Institute) – instytut badawczy z siedzibą w Poznaniu, podlegający Ministerstwu Nauki i Szkolnictwa Wyższego. 1 kwietnia 2019 został włączony do Sieci Badawczej Łukasiewicz. Instytut zajmuje się kompleksowo zagadnieniami dotyczącymi zastosowania i przerobu drewna oraz tworzenia materiałów wykorzystujących surowiec drzewny, jak i odpady drzewne. W Instytucie prowadzone są prace badawcze i rozwojowe, wdrożeniowe oraz projektowe, a także normalizacyjne w zakresie drzewnictwa.

Domy studenta Zbyszko i Jagienka – dwa modernistyczne akademiki w Poznaniu przy ul. Piątkowskiej, będące (pod względem formalnym) adaptacjami idei Le Corbusiera w warunkach realnego socjalizmu. Należą do Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Domy studenckie ukończono w 1968 według projektu warszawskich architektów J. Czaplickiego i W. Janickiej (przed II wojną światową na tym terenie funkcjonowała fabryka stalówek Goślińskiego). Pierwotnie stanąć miały w Lublinie. Oba obiekty w dolnych kondygnacjach mieściły część socjalną (w tym popularny do lat 90. XX w. klub Cicibór). Na wyższych piętrach znajdowały się 4-osobowe pokoje studenckie. Ostatnia kondygnacja przeznaczona była, zgodnie z zaleceniami Le Corbusiera, na rekreację (otwarta przestrzeń, ławki). Budynki formalnie i funkcjonalnie wyraźnie nawiązują do Jednostki marsylskiej (Unité d'Habitation). Domy usytuowano na wzniesieniu (skraj doliny Bogdanki) w ten sposób, aby z górnych pięter podziwiać można było panoramę Poznania. W latach późniejszych obok Zbyszka i Jagienki wybudowano trzy dodatkowe akademiki (Danuśka, Jurand i Maćko), o znacznie banalniejszej architekturze. Nazwa wszystkich domów studenckich pochodzi od imion bohaterów powieści Henryka Sienkiewicza – Krzyżacy. 15 kwietnia 1983 pożar domu Zbyszko strawił część pomieszczeń tego obiektu, w tym uniwersyteckie centrum radiowe. Na początku lat 90. XX w. z DS „Zbyszko” emitowany był program rozgłośni UNI FM. Radio nie otrzymało jednak koncesji i emisja musiała zostać zawieszona. Studio jest zachowane do dzisiaj. Oba budynki przeszły kapitalne remonty (Zbyszko w 2009, a Jagienka w 2010), podczas których przebudowano wnętrza tworząc dwu- i jednoosobowe pokoje z łazienkami. W 2011 umieszczono na dachach neony z nazwami budynków, które wzornictwem liter nawiązują do lat 60. XX wieku. 11 kwietnia 2012, po generalnym remoncie, klub studencki Cicibór zaczął ponownie działać.