Plac Strzegomski we Wrocławiu

Pociąg do nieba – instalacja znajdująca się we Wrocławiu na placu Strzegomskim, odsłonięta w październiku 2010 roku. Do jej zbudowania użyto prawdziwego zabytkowego parowozu Ty2-1035.

Muzeum Współczesne Wrocław (MWW) – muzeum sztuki współczesnej we Wrocławiu, działające jako gminna instytucja kultury pod bezpośrednim nadzorem Prezydenta Wrocławia, otwarte 2 września 2011 roku. Muzeum ma na celu wystawianie, popularyzowanie i gromadzenie zbiorów sztuki współczesnej i sztuki wrocławskiej II połowy XX wieku. Koncentruje się także na edukacji i programach społecznych skierowanych do mieszkańców Wrocławia. Jest jedynym muzeum w Polsce mieszczącym się w naziemnym schronie przeciwlotniczym, stąd nazywane jest „schronem dla sztuki”. Schron został wybudowany w 1942 roku według projektu architekta, Richarda Konwiarza i był przeznaczony dla ludności cywilnej do ochrony przed nalotami. Mieści się na osiedlu Szczepin przy Placu Strzegomskim. Obok Muzeum Współczesnego na Placu Strzegomskim znajduje się instalacja autorstwa Andrzeja Jarodzkiego pt. „Pociąg do nieba” z 2010 roku, będąca największą rzeźbą w Polsce. Instalacja składa się z torów, podkładów kolejowych i parowozu typu Ty2-1035 z 1944 roku, pędzącego w kierunku nieba.

Bunkier przy placu Strzegomskim – cylindryczny wolno stojący schron przeciwlotniczy znajdujący się we Wrocławiu przy ulicy Legnickiej, koło placu Strzegomskiego. Swoją dzisiejszą nazwę zawdzięcza właśnie temu placowi. Zaprojektowany został przez znanego wrocławskiego projektanta Richarda Konwiarza – niemieckiego architekta, autora projektu m.in. Stadionu Olimpijskiego. Schron zachował się do dziś w stanie dobrym, nie doznając większych uszkodzeń ani w czasie oblężenia Wrocławia, ani też w czasie ponad sześćdziesięcioletniej eksploatacji po wojnie, kiedy pełnił funkcję magazynu. Budynek nie jest wpisany do rejestru zabytków, ale widnieje w wykazie zabytków architektury i budownictwa miasta Wrocławia. Obecnie siedziba Muzeum Współczesnego Wrocław, co czyni je jedynym muzeum w Polsce mieszczącym się w bunkrze.

Dolnośląska Instytucja Pośrednicząca (DIP) – samorządowa jednostka budżetowa województwa dolnośląskiego, która pełni funkcję Instytucji Pośredniczącej we wdrażaniu Regionalnych Programów Operacyjnych Unii Europejskiej. DIP została utworzoną uchwałą nr XVI/196/07 Sejmiku Województwa Dolnośląskiego z dnia 30 października 2007 roku.

Cmentarz św. Barbary (II), niem. Friedhof zu St. Barbara lub Cholera Friedhof – dawny cmentarz protestancki, założony przed rokiem 1852 przez parafię św. Barbary we Wrocławiu. Zlokalizowany został na zachód od obecnego placu Strzegomskiego (niem. Striegauer Platz) w rozwidleniu obecnych ulic Strzegomskiej (niem. Striegauer Straße) i Legnickiej (niem. Frankfurter Straße). Projektując nekropolię, przewidziano osobny – parterowy, podpiwniczony i przykryty dwuspadowym dachem – dom mieszkalny dla grabarza (położony w południowo-wschodniej części parceli), a także osobny budynek na planie prostokąta o rozmiarach 14×29 metrów z przeznaczeniem na kostnicę i magazyn podręczny. Położenie cmentarza, dość daleko od XIX-wiecznej zwartej zabudowy ówczesnego miasta, sprzyjało wykorzystaniu go do pochówków osób, które zmarły w 1866 roku podczas epidemii cholery. Wobec liczby ofiar, która wyniosła wówczas około 4,5 tys. osób, cmentarz ten bardzo szybko się wypełnił (stąd jego później używana nazwa Cholera Friedhof), a z obawy przed powtórnymi zakażeniami zadecydowano o jego zamknięciu w 1867 roku. W roku 1903 zarząd miasta podjął decyzję o przeznaczeniu terenu pocmentarnego na plac zabaw, ale nie uzyskał na to zgody parafii. Po kilku latach negocjacji zgodzono się na rozwiązanie kompromisowe: parcelę podzielono, na jednej z jej części zbudowany został (w latach 1911–1913) nowy kościół pod wezwaniem św. Pawła, a pozostałą część wykupił magistrat i urządził tam zieleniec. Obecnie na terenie dawnego cmentarza znajduje się m.in. gmach Dolmedu, wybudowany w latach 70. XX wieku. Podczas robót ziemnych, związanych z budową w 2021 roku torowiska tramwajowego w rejonie ulic Legnickiej, Strzegomskiej i Złotoryjskiej, robotnicy natknęli się na kilka trumien z ludzkimi szczątkami. Wszystko wskazuje na to, że są to pochówki na Friedhof zu St. Barbara, być może z okresu epidemii w 1866 roku.

Dolnośląskie Centrum Medyczne Dolmed S.A. to placówka medyczna świadcząca usługi w trybie komercyjnym i NFZ. Podstawowa Opieka Zdrowotna (POZ), z poradniami dla dzieci i dorosłych poradnie specjalistyczne pracujące komercyjnie i w ramach Ambulatoryjnej Opieki Zdrowotnej (AOS) poradnie i badania Medycyny Pracy diagnostyka laboratoryjna diagnostyka obrazowa bezpłatne programy profilaktyki zdrowotnej Dolmed posiada także 2 filie świadczące usługi medyczne w ramach podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) w filiach: Miękini i Lutyni.

Autorskie Liceum Artystyczne i Akademickie „ALA” – powstało w 1995 roku we Wrocławiu. Działalność szkoły opiera się na koncepcji Mariusza Budzyńskiego, który tworząc ją, czerpał z własnego doświadczenia pracy w charakterze nauczyciela historii w Autorskiej Szkole Samorozwoju (ASSA). Podjęto tu udaną próbę wcielania idei szkoły uznającej różnorodność uczniów, umożliwiającej im realne współdecydowanie zarówno o własnej ścieżce kształcenia, jak i funkcjonowaniu całej wspólnoty szkolnej. Stanowi wzór placówki zorientowanej na ucznia. Podstawą pracy w „ALA” są założenia dialogu personalnego. Szkoła dostrzega, że najskuteczniejsze narzędzie edukacyjne, w jakie wyposażyła nasz gatunek natura, to właśnie rozmowa. Znamienną cechą „ALA” jest położenie nacisku na współpracę, zamiast na rywalizację. Jest wspólnotą ludzi wspierających się w rozwoju. ALA to szkoła otwarta na ucznia, ufająca w jego samodzielność, zdolność do działania. Ułatwiająca odkrywanie i wykorzystanie wrodzonego potencjału, zasobów, jakimi dysponuje. Tworząca podłoże do podejmowania świadomych wyborów i uczącej ponoszenia za nie odpowiedzialności. Szkoła, w której uczeń wie, po co się uczy. Program opiekuńczo - wychowawczy szkoły realizowany jest metodą tutorską. Zamiast wychowawstwa klasowego, każdy uczeń wybiera spośród nauczycieli, swojego tutora, z którym planuje własny rozwój edukacyjny i osobowościowy.

Wydział Aktorski we Wrocławiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie – jeden z pięciu wydziałów Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Jego siedziba znajduje się przy ul. Braniborskiej 59 we Wrocławiu.

Wydział Lalkarski we Wrocławiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie – jeden z pięciu wydziałów Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Jego siedziba znajduje się przy ul. Braniborskiej 59 we Wrocławiu.

Kościół św. Pawła (niem.: Pauluskirche) – luterański kościół, który znajdował się we Wrocławiu. Wyburzony w latach 60. XX wieku.

Śmierć Igora Stachowiaka – wydarzenia, które 15 maja 2016 doprowadziły do śmierci 25-letniego Igora Stachowiaka w komisariacie Wrocław-Stare Miasto przy ul. Trzemeskiej 12, po zatrzymaniu go przez funkcjonariuszy policji na wrocławskim Rynku tego samego dnia. Sprawa nieprawidłowości, do których mogło dojść przy zatrzymaniu mężczyzny, stała się przedmiotem debaty medialnej, szczególnie po emisji reportażu Wojciecha Bojanowskiego w programie Superwizjer (TVN) 20 maja 2017. Adam Bodnar, rzecznik praw obywatelskich, po emisji reportażu stwierdził 21 maja 2017 w programie Fakty po Faktach (TVN24), że nie ma on „absolutnie żadnych wątpliwości” co do tego, że wobec Igora Stachowiaka stosowano tortury oraz że sposób traktowania zatrzymanego przez funkcjonariuszy policji stanowił „rażące naruszenie praw obywatelskich”. 21 czerwca 2019 czterech podejrzanych policjantów zostało skazanych w Sądzie Okręgowym dla Wrocławia Stare Miasto. Łukasz R. został skazany na karę 2 lat i 6 miesięcy, Paweł G., Paweł P. i Adam W. zostali skazani na 2 lata więzienia. W sierpniu 2023 Sąd Najwyższy oddalił kasacje od wyroku złożone przez trzech skazanych oraz przez Rzecznika Praw Obywatelskich Adama Bodnara.

Ulica Braniborska we Wrocławiu – ulica we wrocławskim osiedlu Szczepin, łącząca plac Orląt Lwowskich (od skrzyżowania z Nabycińską) z placem Strzegomskim (przy skrzyżowaniu ze Smolecką); odcinek ten liczy 850 metrów długości. Jej przedłużeniem na północny zachód jest ulica Strzegomska. Powstałe w połowie XIX wieku dwa dworce kolejowe – w roku 1842 Świebodzki (Freiburger Bahnhof) i w 1844 Dolnośląsko-Marchijski (Niederschlesisch-Märkischer Eisenbahnhof) – spowodowały, że przemysł ciężki w rejonie przedmieścia Szczepin zaczął się – dzięki komunikacji kolejowej – szybko rozwijać. Budowane wzdłuż torów trasy berlińskiej magazyny i warsztaty wymagały również dostępu drogowego, który zapewniła wytyczona wzdłuż nich ulica, nazwana wówczas Berliner-Straße („ulica Berlińska”, obecnie Braniborska). Do dnia dzisiejszego charakter jej zabudowy niewiele się zmienił, nadal większość jej zabudowy po stronie południowej to obiekty niemieszkalne, choć dawna kolejowa trasa berlińska przestała być eksploatowana. W zlokalizowanych przy ul. Braniborskiej nr 2/10 budynkach, zbudowanych według projektu architekta Wilhelma Grapowa, w latach 1869-1872 znajdował się dawniej Dworzec Miejski Kolei Prawego Brzegu Odry oraz Königlische Oberzoll Direktion – Dyrekcja Głównego Królewskiego Urzędu Celnego. Polska nazwa ulicy jest słowiańską formą przymiotnika od nazwy prowincji Brandenburgia. W prostokącie ulic Braniborskiej, Trzemeskiej, Legnickiej i Dobrej (Berliner Str., Mariannenstr., Friedrich-Wilhelm Str., Dessauerstr.) od roku 1777 do 1867 funkcjonował tzw. Wielki Cmentarz (Grosser Friedhof). Jego powstanie było następstwem edyktu króla Prus z roku 1775, zakazującego pochówków w obrębie murów miejskich. Kaplicę cmentarną zaprojektował Heinrich Gottlieb Dreyer. Nazwa „Wielki” w odniesieniu do tego cmentarza wzięła się stąd, iż grzebano na nim najważniejsze postaci miasta: pochówek na tym cmentarzu był wyrazem szacunku dla osiągnięć zmarłego. Cmentarz użytkowany był do 1867 roku przez parafie ewangelickie św. Marii Magdaleny, św. Elżbiety i św. Bernardyna; na początku XX wieku nieczynny cmentarz przejęły parafie św. Marii Magdaleny i św. Elżbiety, zatem nazywany bywał czasem cmentarzem Magdaleny (Magdalenenfriedhof). Zniszczony w wyniku działań wojennych cmentarz ulegał dalszej dewastacji, jak wiele innych pozostałości niemieckiej historii miasta; ostatecznie został zlikwidowany w 1957 roku, a na jego miejscu powstały bloki z wielkiej płyty.