Kościół Matki Boskiej Zwycięskiej w Toruniu

Plebania kościoła Matki Boskiej Zwycięskiej w Toruniu – dawna pastorówka, obecnie plebania kościoła Matki Boskiej Zwycięskiej w Toruniu, położona przy ul. Podgórnej 76. Plebania wraz z kościołem została wybudowana z inicjatywy pastora Reinholda Heuera. Działa pod budowę została kupiona w 1900 roku. Projekt plebanii wykonał Julius Grosser, dyrektor Kleintje’sche Terraingesellschaft. Plebania została wybudowana w sierpniu 1904 roku. Po przejęciu kościoła i plebanii przez parafię Chrystusa Króla w budynku mieścił się nowicjat sióstr elżbietanek. W 1950 roku władze komunistyczne przejęły budynek i urządził w nim żłobek. W 1989 roku plebania została przekazana parafii Matki Boskiej Zwycięskiej. Plebania figuruje w gminnej ewidencji zabytków (nr 85).

Parafia pw. Matki Bożej Zwycięskiej i Świętego Jerzego w Toruniu – parafia rzymskokatolicka w diecezji toruńskiej, w dekanacie Toruń II, z siedzibą w Toruniu. Parafia została erygowana 1 kwietnia 1976 roku, od samego początku miała podwójne wezwanie. Została ona wydzielona z parafii Chrystusa Króla. Do parafii należy kościół św. Jerzego. Pierwotnie należał on do ewangelików, po II wojnie światowej przeszedł na własność katolików. Pierwszym proboszczem parafii został ks. Stanisław Kardasz. Po parafii należą wierni mieszkający w Toruniu przy ulicach: Bartosza Głowackiego, Chodkiewicza, Czarlińskiego, Jana Dekerta, Grudziądzka (29-109), Jana Kilińskiego, Kołłątaja, Kordeckiego, Legionów (10-108, 27-83) Lelewela, Młodzieżowa, Ogrodowa, Polskiego Czerwonego Krzyża, Piaskowa, Podgórna (12-78, 13-73a), św. Mikołaja, Wiązowa, Wybickiego (1-45, 2-48), Żelazna i Żwirki i Wigury (76-84).

Cerkiew pod wezwaniem św. Mikołaja – prawosławna cerkiew parafialna w Toruniu. Należy do dekanatu kujawsko-pomorskiego diecezji łódzko-poznańskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Znajduje się przy ul. Podgórnej 69 na Mokrem. Cerkiew mieści się w zaadaptowanym drewnianym budynku dawnego kościoła ewangelicko-luterańskiego, wybudowanym w 1888 r. Projekt kościoła wraz z przylegającym doń domem wykonał miejscowy budowniczy Geittner. W XX wieku dodano ganek wraz z wieżą. Wewnątrz znajduje się dębowy ikonostas z XIX w., pierwotnie znajdujący się w cerkwi św. Mikołaja we Włocławku, rozebranej po I wojnie światowej. W 1939 roku budynek przeszedł w posiadanie parafii prawosławnej. Świątynia została wyposażona w przedmioty podarowane przez parafian lub przeniesione ze zburzonych cerkwi na Kujawach. W 2019 roku świątynia była remontowana. 8 grudnia 2019 r. miało miejsce poświęcenie odrestaurowanej cerkwi.

Parafia św. Mikołaja w Toruniu – parafia prawosławna w Toruniu, w dekanacie kujawsko-pomorskim diecezji łódzko-poznańskiej.

Spichrze w Toruniu – budynki magazynowe na terenie Torunia. Stanowią one jeden z najbardziej charakterystycznych architektoniczne budynków w mieście, świadectwo bogactwa Torunia w późnym średniowieczu i w XVII wieku. Na przełomie XIII i XIV wieku w Toruniu znajdowało się około 30 spichrzy. Mieściły się one w kamienicach mieszkalnych. Spichrze umieszczano zazwyczaj na drugim piętrze i poddaszu budynku (podobnie jak w miastach północnoniemieckich i niderlandzkich). W XVI i XVII wieku nowe spichrze były samodzielnymi budynkami. W XVII wieku, gdy Toruń był jednym z najważniejszych ośrodku handlu zbożem w Polsce, liczba spichrzy przekroczyła sto. Nie stały one bezpośrednio nad Wisłą, były położone wewnątrz murów miejskich. Większość wybudowano na południowej części Starego Miasta. W Nowym Mieście, mającym rzemieślniczy charakter, liczba spichrzy była znacznie mniejsza. W spichrzach składano również inne towary, które niekiedy długo czekały na wzrost cen. Spichrze były budowane z cegły, od XVII wieku były tynkowane. Były to kilkupiętrowe budynki o fasadach z wysokimi szczytami. Spichrze w Toruniu są jedynymi zachowanymi tego typu obiektami w Polsce Północnej. Zachowało się około 30 spichrzy, większość z nich wybudowano w stylu gotyckim.

Cmentarze w Toruniu – nekropolie znajdujące się zarówno na prawym, jak i lewym brzegu Wisły w Toruniu. Na terenie Torunia znajduje się kilkanaście cmentarzy różnych wyznań, co wiąże się z wielokulturową historią miasta. W średniowiecznym Toruniu zmarłych chowano w podziemiach kościoła oraz w przyległych do kościołów placach. Następnie mieszkańców Torunia grzebano na cmentarzach przy kaplicach, a bogatych mieszczan nadal w podziemiach kościołów. Początkowo wszystkie cmentarze należały do Kościoła katolickiego, od XVI wieku powstały cmentarze dla protestantów. Pod koniec XVIII wieku wprowadzono zakaz chowania zmarłych wewnątrz kościołów. Podczas budowy Twierdzy Toruń zlikwidowano dotychczas istniejące cmentarze. Nowe budowano w większej odległości od zwartej zabudowy. W 1811 roku otwarto tzw. nowy cmentarz św. Jerzego, który jest najstarszą zachowaną nekropolią Torunia.

Mury miejskie Torunia – zespół średniowiecznych obwarowań Torunia, na które składają się mury odrębnych miast: Starego Miasta Torunia (prawa miejskie 1233 roku), Nowego Miasta Torunia (1264 roku), budowany od połowy XIII w., później modernizowany i rozbudowywany, w XIX w. w większości rozebrany. Zachowały się niektóre odcinki, w tym najdłuższy z 3 bramami od strony Wisły, stanowiący element panoramy miasta.

Fabryka Maszyn i Kotłów, Odlewnia Żelaza i Stali „Born & Schütze” (po II wojnie światowej: Toruńska Fabryka Kotłów, Bumar-Waryński Toruń) – zakłady produkcyjne założone w 1856 roku w Mokrem w Toruniu. Działał on do 2000 roku.

Budynek przy ul. Grudziądzkiej 53 w Toruniu – willa znajdująca się przy ul. Grudziądzkiej 53 w Toruniu. Została zbudowana w 1904 roku. Budynek figuruje w gminnej ewidencji zabytków pod numerem 1622.

Budynek przy ul. Grudziądzkiej 46/48 w Toruniu – dawna siedziba Wojewódzkiego Biura Funduszu Pracy, znajdujący się przy ul. Grudziądzkiej 46/48 w Toruniu. W latach 30. XX wieku w budynku była siedziba Funduszu Bezrobocia i Państwowy Urząd Pośrednictwa Pracy. W 1936 roku mieściło się Wojewódzkie Biuro Funduszu Pracy. Wejście do budynku znajdowało się od strony ul. Jagiellońskiej. W następnych latach gmach był rozbudowywany. Do budynku, od strony ul. Grudziądzkiej, włączono murowaną wiatę pełniącą rolę przystanku tramwajowego. W latach 70. w części budynku mieściła się siedziba toruńskiego oddziału Instytutu Maszyn Matematycznych, instytutu wspierającego rozwój przemysłu komputerowego w Polsce. W latach 2011–2012 gmach przebudowano. Na jego miejscu wybudowano zespół budynków biurowych Orbita Business Park, zlokalizowanych przy ul. Grudziądzkiej oraz Czarneckiego 15. W budynku mieści się siedziba redakcji dziennika „Nowości”. Budynek liczy sześć pięter oraz dodatkowe podziemne. Powierzchnia użytkowa wynosi 5000 m².

Studium Nauczycielskie w Toruniu (Szkoła Ćwiczeń Studium Nauczycielskiego w Toruniu) – szkoła pomaturalna kształcąca przyszłych nauczycieli, działająca w latach 1945–1971 (według innego źródła od 1954) w Toruniu. Do stycznia 1957 miała przypisany numer 12. W 1963 roku Studium przeniesiono do budynku przy ul. Bażyńskich 30/36, otrzymała wówczas nr 10. W 1971 roku Studium przekształcono w Szkołę Podstawową nr 10. Potencjał i zasoby Studium Nauczycielskiego przekazano na rzecz założonej w 1969 roku Wyższej Szkoły Nauczycielskiej w Bydgoszczy. Studium Nauczycielskie ukończyło siedmiu tysięcy słuchaczy.

Zespół pomnikowy polskich artylerzystów w Toruniu – zespół pomnikowy upamiętniający toruńskich artylerzystów, składający się z trzech elementów: pomnika artylerzystów na blokach granitowych, płyty z napisem: Wieczna cześć i chwała polskim artylerzystom i znicza. Od 2015 znajduje się przy pl. Towarzystwa Miłośników Torunia.