Pałac w Bugaju

Bugaj – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie ostrowskim, w gminie Raszków, ok. 15 km na północny zachód od Ostrowa Wlkp. Przed 1945 rokiem miejscowość położona była w powiecie krotoszyńskim, W latach 1975–1998 w województwie kaliskim, w latach 1945–1975 i od 1999 w powiecie ostrowskim.

Trzebowa – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie pleszewskim, w gminie Dobrzyca. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Trzebowo należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Krotoszyn w rejencji poznańskiej. Trzebowo należało do okręgu koźmińskiego tego powiatu i stanowiło odrębny majątek, którego właścicielem był wówczas Józef Skórzyński. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 147 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 15 dymów (domostw). W skład majątku Trzebowo wchodziły wówczas także: posada Żurawiniec (4 domy, 17 mieszk.) oraz karczma Boreczek (12 osób w jednym domu). W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kaliskiego.

Stary Las – osada leśna w Polsce położony w województwie wielkopolskim, w powiecie krotoszyńskim, w gminie Krotoszyn. Miejscowość wchodzi w skład sołectwa Roszki. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie kaliskim.

Nowy Karmin – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie pleszewskim, w gminie Dobrzyca. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kaliskiego.

Ligota – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie ostrowskim, w gminie Raszków. Leży przy drodze powiatowej Ostrów Wielkopolski-Dobrzyca, ok. 20 km na północny zachód od Ostrowa (dojazd autobusami ostrowskiej komunikacji miejskiej), nad rzeką Lutynią. Znana od r. 1400. Miejscowość leżała w obrębie księstwa krotoszyńskiego (1819-1927), którym władali książęta rodu Thurn und Taxis. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Krotoszyn w rejencji poznańskiej. Ligota należała do okręgu krotoszyńskiego tego powiatu i stanowiła część majątku Korytnica, którego właścicielem był wówczas książę Maximilian Karl von Thurn und Taxis. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 649 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 77 dymów (domostw). Miejscowość ta posiadała także dwa wiatraki typu Koźlak oraz kuźnie mieszczącą się na terenie dzisiejszej sali wiejskiej. W roku 1906 została wybudowana szkoła podstawowa. Podczas II wojny światowej w budynku szkoły mieściły się koszary niemieckie. W wcześniejszym okresie szkoła w Ligocie zlokalizowana była w pobliżu skrzyżowania obecnych ulic Ostrowskiej z Przedszkolną. Budynek ten następnie pełnił funkcję domu dla nauczycieli, a później także częściowo biblioteki publicznej. W północnej części Ligoty przy granicy z miejscowością Bugaj stoi krzyż upamiętniający osoby zmarłe podczas wybuchu epidemii w 1933 roku na nieznaną jeszcze w tamtych czasach chorobę. Przed 1945 rokiem miejscowość położona była w powiecie krotoszyńskim w tym czasie w Ligocie na dzisiejszej ulicy Krotoszyńskiej funkcjonował Bar oraz istniała Piekarnia chleba. W okresie okupacji niemieckiej na terenie Ligoty cześć gospodarstw rolnych została przejęta przez rodziny niemieckie. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Ligota. W latach 1975–1998 w województwie kaliskim, w latach 1945-1975 i od 1999 w powiecie ostrowskim. W 1988 roku ks. Zygfryd Jabłoński wraz z mieszkańcami rozpoczął budowę kościoła pw. bł. Michała Kozala, ostateczne zakończenie budowy oraz poświęcenie przez ks. Biskupa Stanisława Napierałę nastąpiło w roku 1997. Do 1954 roku istniała gmina Ligota, w okresie tym na obecnej ulicy Przedszkolnej znajdował się posterunek Milicji Obywatelskiej, później budynek ten przekształcono w przedszkole, które funkcjonowało tam do 2001 roku. Przy obecnej ulicy Ostrowskiej w latach przedwojennych istniał cmentarz, który podczas II wojny światowej został zniszczony przez wojska niemieckie. Aktualna liczba mieszkańców według spisu z 2021 roku to 868 osób.

Parafia świętego Mikołaja i Matki Bożej Szkaplerznej w Korytach – parafia rzymskokatolicka, znajdująca się w diecezji kaliskiej, w dekanacie Dobrzyca.

Koryta – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie ostrowskim, w gminie Raszków, na skraju powiatu, nad Lutynią, przy drodze powiatowej Raszków-Dobrzyca, 17 km na północny zachód od Ostrowa (dojazd autobusami ostrowskiej komunikacji miejskiej). W miejscowości jest gimnazjum oraz szkoła podstawowa.

Karminek – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie pleszewskim, w gminie Dobrzyca. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kaliskiego.

Gustawów – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie pleszewskim, w gminie Dobrzyca. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kaliskiego.

Teresiny – osada leśna w Polsce położony w województwie wielkopolskim, w powiecie krotoszyńskim, w gminie Krotoszyn. Miejscowość wchodzi w skład sołectwa Roszki. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Teresin (niem. Theresienstein) należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Krotoszyn w rejencji poznańskiej. Teresin należał do okręgu krotoszyńskiego tego powiatu i stanowił odrębny majątek, którego właścicielem był wówczas książę Thurn und Taxis. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 116 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 4 dymy (domostwa). W skład majątku Teresin wchodziły wówczas także: posada Domki, Krotoszyn Stary, Cegielnia zakład, Borzacin, Brzoza i kolonia Brzoza oraz Nowy Folwark. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie kaliskim.

Karminiec – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie pleszewskim, w gminie Dobrzyca. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kaliskiego.

Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego – zabytkowy, neogotycki, katolicki kościół filialny znajdujący się w Koźmińcu w gminie Dobrzyca. Świątynia pochodzi z końca XIX wieku i była pierwotnie kościołem ewangelickim (parafia protestancka została utworzona w 1876). Od 1947 kościół filialny parafii katolickiej z Nowej Wsi. Obiekt ceglany, z wysoką wieżą (zegar) krytą dachem dwuspadowym z bocznymi szczytami. Wejście przez podcień o dwóch arkadach z trójkątnym naczółkiem. Boczne ściany wzmocnione przez szkarpy. Witraże z postaciami świętych. Wyposażenie neogotyckie. Na łuku, przed prezbiterium postacie apostołów. Sklepienie gwiaździste nad prezbiterium. Nad ołtarzem głównym witraż w kształcie rozety. Sufit drewniany. Obrazy przedstawiające św. Annę i ukrzyżowanie Jezusa. Chór z organami z końca XIX wieku. Zegar na wieży nie funkcjonuje - mechanizm jest tak skonstruowany, że do jego działania potrzebne są dwa dzwony, z których jeden zabrano w 1947 do kościoła parafialnego w Nowej Wsi. Obok kościoła niezamieszkana, niszczejąca pastorówka z początku XX wieku.